طناب يا خدا !!

ممن.ن بهاره جونم

گاهی این طنایه اینقدر سفته که اصلا نمیشه بازش کرد

ما آدما فکر میکنیم که ارتباطمون با خدا خوبه.
وقتی که توی این جور موقعیتها قرار میگیریم معلوم میکنیم
تا چه حد با خودمون صادق بودیم.

واقعا کدوم یکی از ما میتونه ادعا کنه که اگه جای اون کوهنورد بود طناب رو رها میکرد؟؟
مگه خدا با زبون مخلوقات و آیاتش با ما حرف نمیزنه.مگه گاهی وقتی خیلی دلشکسته ایم
صداش توی سرمون نمیپیچه؟پس چرا بازم اعتمادمون به طناب بیشتر از اوئه...
من اینا رو به خودم میگم..برای اینکه یادم یمونه وقتی که باید محکم باشم و سر به فرمانش بذارم
از خودم ضعف نشون دادم.

حرفت رو کاملا قبول دارم مرجان جان

Jany نوشته است:

ما آدما فکر میکنیم که ارتباطمون با خدا خوبه.
وقتی که توی این جور موقعیتها قرار میگیریم معلوم میکنیم
تا چه حد با خودمون صادق بودیم.

واقعا کدوم یکی از ما میتونه ادعا کنه که اگه جای اون کوهنورد بود طناب رو رها میکرد؟؟
مگه خدا با زبون مخلوقات و آیاتش با ما حرف نمیزنه.مگه گاهی وقتی خیلی دلشکسته ایم
صداش توی سرمون نمیپیچه؟پس چرا بازم اعتمادمون به طناب بیشتر از اوئه...
من اینا رو به خودم میگم..برای اینکه یادم یمونه وقتی که باید محکم باشم و سر به فرمانش بذارم
از خودم ضعف نشون دادم.

وااااااااااااای مرسی بهاره جونم....من این داستانو چند سال پیش خوندم....

خیلی قشنگه.....از موقعی که این داستان و خوندم هیچ وقت از یادم نرفت برای همه تعریف کردم....


کاش واقعا میتونستیم انقدر اعتماد کنیم به ندای درونمون.....