ستاره ها

ای ستاره ها

ای ستاره ها كه بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

ای ستاره ها كه از ورای ابرها

بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم كه در دل سكوت شب

نامه های عاشقانه پاره می كنم

ای ستاره ها اگر بمن مدد كنید

دامن از غمش پر از ستاره می كنم

با دلی كه بوئی از وفا نبرده است

جور بی كرانه و بهانه خوشتر است

در كنار این مصاحبان خودپسند

ناز و عشوه های زیركانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد كه در نگاه من

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟

ای ستاره ها چه شد كه بر لبان او

آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟

جام باده سرنگون و بسترم تهی

سر نهاده ام بروی نامه های او

سر نهاده ام كه در میان این سطور

جستجو كنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید

از دو روئی و جفای ساكنان خاك

كاینچنین بقلب آسمان نهان شدید

ای ستاره ها، ستاره های خوب و پاك

من كه پشت پا زدم به هر چه هست و نیست

تا كه كام او ز عشق خود روا كنم

لعنت خدا به من اگر بجز جفا

زین سپس بعاشقان باوفا كنم

ای ستاره ها كه همچو قطره های اشك

سر بدامن سیاه شب نهاده اید

ای ستاره ها كز آن جهان جاودان

روزنی بسوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود

ای ستاره ها، چه شد كه او مرا نخواست؟

ای ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها

پس دیار عاشقان جاودان كجاست؟