ساغر و دلتنگي هاش.........

دوستای گلم سلام
امیدوارم حال همتون خوب باشه
با اجازه ی همتون به خصوص پیشکسوتای عرصه نویسندگی واهل قلم
خواستم گزیده ای از نوشته ها وشعرامو اینجا ثبت کنم
خوشحال میشم ایرادهامو هم بگین
راستش نمیدونم کار درستی می کنم یا نه
ولی امیدوارم نوشته های این حقیر رو بپسندین.

لحظه ی وداع

زمان التماس واژه هاست

گریه واسه بی قراریاست

واسه جبران خاطرهاست

آرزوی یه صدای بیصداست

واسه گفتن نگفته هاست

واسه استجابت دعاست

حسرت آرزوهای بی وفاست

ازیاد بردن فاصله هاست

اهتمام یه شور بی ریاست

تسخیرجاده ی تنهاییاست

حبس آخرین حرف عاشقاست

ساغر

تومی دانی رنگ چه رنگی است؟

ما را چه میشود!!

دربزرگ شدن ماچیست که خواستیم

کودکی باتمام پاکی ابعادش بگذرد

درکودکی همه ی آرزوهایمان روی تکه کاغذ سپیدی جامیشد

ما بودیم ویک دفترنقاشی وجعبه ی مدادرنگی هایمان

آنچه را آرزوی داشتنش را داشتیم

بامدادکوچکی تصویر می کردیم وبارنگ دلخواهمان رنگی

همه ی ارزویمان این بود که روزی

نقاشیمان رادرست رنگ بزنیم وبدانیم معنی رنگهاچیست

افسوس

افسوس که

حال بزرگ شدیم وباز به آرزویمان نرسیدیم

باز نمیدانیم رنگ چه رنگی است

دنیاچه رنگی است

زندگی چه رنگی است

عشق چه رنگی است

شاید رنگ باورهای کودکیمان رنگ بود

که در گذر آرزویی عبث بی رنگ شد

ساغر

صبح یه روزبهاری , وقتی چشم باز کردم وپنجره ی طبیعت را به روی خودم گشودم تا اومدم به خود بیام وبفهمم امروز تو سرسرای طبیعت چه خبره یه دفعه نسیم ملایمی گونه هامو نوازش دادو مناهمسفر خودش کرد.من بدون اینکه بدونم مقصد کجاست و کجا میریم بی چون وچرا خودما سپردم به سرنوشت وراهی شدم..........

دشت پربوداز گلهای سپیدوصورتی که باگذرمن ونسیم با تنعمی وصف ناپذیرشروع به رقصیدن کرد.اسمون نیلی پربودازهوای تازه واسه نفس کشیدن.توپهنه ی قشنگ دشت رستاخیزطبیعت به نوعی حرف از سادگی وصفا ودلیستگی های ماورایی می زد............

خلاصه از میون دشت وصحرا که گذشتیم حباب بی الایش وششیشه ای طبیعت رنگ وبوی دیگه ای به خودش گرفته بود که من نمی فهمیدم چرا؟

رفتیم ورفتیم تا رسیدیم به سرزمین موجودات دوپا سرزمین پر هیاهوی ادماکه هر گوشش رنگ وبوی بخصوصی داشت. یه جاش بساط شادی الم بودویه جاش مجلس عز ا,یه جاش حرف از حدیث عشق ودلدادگی بودوجای دیگش میعادگاه قلبهای شکسته, اصلا معلوم نبود این برو وبیاها واسه چیه یا اصلا این کره ی خاکی بااین همه شلوغی چی کار میکنه ؟سلوک ادما واسه گذران عمرشون بوی یکرنگی نمی داد,هر کی سرش به کار خودش بود وساز خودشا میزد.

من ونسیم هرزگاهی یه جا می ایستادیم واز پشت قاب شیشه ای حباب نظاره گر این امدوشدها می شدیم ......ازکوچه پس کوچه های اشتی کنون که گذشتیم نفس کشیدن راحتتر بود. یه جورایی روح طبیعت تو گلدونای سفالی جلوی پنجره ها متبلور میشد.صدای ارامش ,صدای سکوت, صدای صفاوصمیمیت از لابلای دیوارای خشک وگلیش نقال غربت قریبی بود که نمیشد با هیچ اوایی به تمثیل در اورد.

اما تو یکی از این کوچه های پیچ در پیچ من ونسیم جلوی پنجره ی نیمه بازی به قصد استراحت اتراق کردیم .تازه فهمیدم این بوی قربت از کجاست ؟

پشت نقاب اون پنجره دختر زیباروی جوانی روی صندلی چرخدار نشسته بودوکودک شیرین زبانش گرد او بازی میکردو گهگاهی هم اشک از گونه ی مادر میزدود.دلم میخواست بدونم چگونه بازی سرنوشت اونا به روی این صندلی نشونده بودو چراباید کودکی تازه پا,کودکی که با معنای غم بیگیانه بود در حسرت ایستادن مادر باشه تاروزی برای او شادیهای ازدست رفته ی دوران کودکی را جبران کنه وحال وهوای پرهیاهوی کودکی را براش به تصویر بکشه................................

دیگه من ونسیم نای نفس کشیدن نداشتیم .توان ماندن نبود وبهانه ای واسه رفتن باقی نمونده بود. به یاداوردم گستره ی بی غل وغش طبیعت را که توش از این خبرا نبود یادم اومد یه روزایی ارزوم این بود که بتونم بیام سرزمین خیالی این ادمای خاکی را ببینم وبفهمم توش چه خبره.هر روز ارزوم این بود که منم مسافر مرکب نسیم باشم .داشتم خاطراتما توذهنم مجسم میکردموبا خودم میگفتم کاش من رهگذر این کوچه نبودم که نشستم روی دستهای چروکیده ی مادری پیری که اونم یه جمله گفت وبا این یه جملش منا بی محتوا کرد.

قاصدک خوش خبر باشی ............
ساغر

می بینی این اعداد هستند كه می توانند لحظات را بشمارند.

نه من و تو.نه بودو نبود من وتو.

حال می توانی مرا با هیچ چیز تنها بگذاری.

حال میتوانی مرا با یاد بی چیزم تنها بگذاری.

آیا با رفتن تو لحظات از شمارش دست بر مدارنذ؟

آیا با رفتن تو لحظات مرا از یاد می برند؟

آیا قسم های عشق را به باد دروغ سبرده ای؟

می روی با یك قدم به جلو نه شاید هم به عقب می آیی تا رفتن را به سوی من بدانی از ظلمت نبودن .

با یك قدم با یك لبند به سمت من شروع شد و حال با یك قدم و با یك اشك به سوی نبودن تمام می شود.

می روی و لحظات را با خود می بری.آیا تاریكی جز این است ؟ آیا نفس آخر بیهوده است؟

لحظات قانون را فراموش كرده اند كه اعداد آن هارا می شمارند نه بود و نبود تو

همیشه وقتی سالنامه ی گذر ایام را ورق میزنم تا ببینم چه روزیه وکدوم نقطه ی تاریخ

ایستادم یه قلمی هم دست می گیرم و یه مطلبی تو صفحه سپیدش حک می کنم که شاید

روزی این جملات من به جرگه ی خاطره ها بپیونده یا جریده ای از رسوایی سرکشی

های دلم باشه. اخه همیشه حرفهای ناگفته وقتی زنگار عبور زمان به خودشون میگیرن ,

به سیطره ی خاطرات گره میخورن ویه حرف گفتنی میشن واسه کسایی

که دنبال کسی میگردن که حق مطلب را ادا کرده باشه.

اما اون شب هر چی قلم به دست گرفتم جسارت نوشتن نداشتم وگویا تهی بودم از کلمات پرمعنا.دیدم گویی حتی قلم روان من هم حرف از غربتی دیرینه میزند و با من نااشناست ولی نمی دانستم چرا؟

پرده اتاقموکشیدم تا باالهام از طیف مجذوب کننده ی طبیعت حرفی از دل بگویم و خاطره ای به یاد ماندنی به جا گذارم که بی فایده بود.

گویی با الفبای کلمات بیگانه بودم و هرگز قلم به دست نگرفته بودم........

با گستاخی تمام همه ی حروف روبه یه تحصن همگانی دعوت کردمو همه رو به روی کاغذ صبور سالنامه ام به صف کشوندم.

اما باز من بودم و این خفقان بیان و این تزلزل اشفتگی فکری که فقط میتونست نیشتری بر زبان بی زبانیم باشه.حالا من بودم با دنیایی از حرفهای به یاد ماندنی,اما افسوس عاجز از نوشتن حتی یک کلمه...............

از فرط خستگی واشفتگی سرم را روی میز گذاشتم ولحظه ای سکوت اختیار کردم................

وقتی چشم باز کردم چند ساعتی گذشته بود ومن نفهمیده بودم.

دمدمای صبح بود..........................................................

تیغه افتاب زوزه کشون از لابه لای پرده خودشا با یه حالت جبری به ارتش اماده باش حروف رسونده بودو از میان این حروف به صف کشیده تعدادی رو گلچین کرده بود.

وقتی خط مشئ عبور نور را دنبال کردم روی نوار متلالئ ,کلمه ای به وسعت معنا با اهنگی به گستره وجود عشق طنین افکن شده بود و اون چیزی جز مادرنبود.

ساغر.

امید


یکی میاد دست تو رو میگیره
تا آخرش میمونه تا بمیره
میرسه اون روزی که تو میخواستی
شادی بیاد جای غمو بگیره
یه روز میاد اونی که آرزوت بود
بیاد تو قلبت ،جایی رو بگیره
نگیر هر اتفاقی رو تو ساده
غفلت با بی حواسی جون میگیره
ساغر

حسرتی دارد دلم
حسرت یك روز خوب
از طلوع ها تا غروب

از شمال ها تا جنوب
از همین نزدیك ها
یا كه از یك شهر دور

حسرت لبخند بی كلك دارد دلم
حسرت حب بی منت دارد دلم
از همین آدم های خوش رنگ و لباس
یا كه سالم یا از آن بیمار خاص

كوتاه یا بلند قد
سفید یا سیاه
از هر زبان و لهجه و سبك و سیاق
نیست كسی با او بگویم راز دل
از این همه آرزو خسته است دل
ساغر

مرگ اگر بگذارد




با تو از عشق سخنها دارم



مرگ اگر بگذارد



در دلم شور جوانی بر لب



روزگاریست که غوغا دارم



مرگ اگر یک لحظه



به کمین دل من ننشیند



روز و شب را به تو پیوند زنم



مرگ اگر سر نرسد



با ترانه با عشق



به تو لبخند زنم



اما افسوس اجل در بر من



بی تامل مرا میپاید



و صدای پایش



که به سوی دل من می آید



ای نگاه غمگین



بهترین روی زمین



دوستت می دارم



جا برایم تنگ است



آسمان از سنگ است



ای دریغا که باید بروم



کسی از دور صدا میزندم



کسی از دور صدا میزندم

چه تهی شدن دردآلودی

تمام نمیشوم

گویی این درد تا ابد با من است

از پلکهای بسته ام

میبینم آنچه از او در گریزم

بگذار تمام شوم

این آخرین نفس را

مرا به محبس بیانداز

چشمهایم را از من بگیر

که محکومترینند

آرزوهایم به مسلخ رفته اند٬عاشقانه

آسمانم تهی شده

ستاره ام کو؟

آنسوتر



در گرگ و میش به انتها رسیدن



آنجا که آسمان خیالم سردی تلخ زمینی شدن را لمس کرد



در لحظه ای که تقلاهایم



بسان جدال یک محتضر با مرگ بود



صدایم کردی



با ملکوتی ترین نوای زندگی



و من آرام آرام تهی شدم



تا در دستهای نوازشگر تو



دوباره جوانه زدن را تجربه کنم



تویی که طعم سیب میدهی



و چشمهایت رقص گندمزار در بهار است



من فرزند آدمم و بسان او



میان بهشت و تو



تو را برگزیدم



نازنینم !

دستت درد نکنه حرفات خیلی قشنگ بود و واژه هات گوش نواز
من خیلی بلد نیستم نقد کنم...امیدوارم اونایی که استاد ترند بیان
تا کمکی باشه برای همه مون

ممنون قشنگ بود

مرجان و محبوبه ی عزیزم ممنون

Saghar نوشته است:

چه تهی شدن دردآلودی

تمام نمیشوم

گویی این درد تا ابد با من است

از پلکهای بسته ام

میبینم آنچه از او در گریزم

بگذار تمام شوم

این آخرین نفس را

مرا به محبس بیانداز

چشمهایم را از من بگیر

که محکومترینند

آرزوهایم به مسلخ رفته اند٬عاشقانه

آسمانم تهی شده

ستاره ام کو؟

کلماتت خیلی قشنگند و این یکی شعرت از نظر من ایرادی نداره
تا بقیه اهل فن چی بگن

Saghar نوشته است:

آنسوتر



در گرگ و میش به انتها رسیدن



آنجا که آسمان خیالم سردی تلخ زمینی شدن را لمس کرد



در لحظه ای که تقلاهایم



بسان جدال یک محتضر با مرگ بود



صدایم کردی



با ملکوتی ترین نوای زندگی



و من آرام آرام تهی شدم



تا در دستهای نوازشگر تو



دوباره جوانه زدن را تجربه کنم



تویی که طعم سیب میدهی



و چشمهایت رقص گندمزار در بهار است



من فرزند آدمم و بسان او



میان بهشت و تو



تو را برگزیدم



نازنینم !

اینم خیلی قشنگه.. مخصوصا این قسمتش:

آنجا که آسمان خیالم سردی تلخ زمینی شدن را لمس کرد
موفق باشی

ممنون گلم

مرسی ساغر جان که نوشته هاتو برامون می نویسی
منم مثل مرجان بلد نیستم نقد ادبی کنم فقط تشکر میکنم به خاطر اینکه نوشته هاتو برامون می نویسی
امیدوارم خونه دلت هیچ وقت گرفته نباشه

بازم ممنون از همتون
مجید جان ممنون

Saghar نوشته است:

بازم ممنون از همتون
مجید جان ممنون

خواهش میشود
قابلی نداشت

MajidDiab نوشته است:

Saghar نوشته است:

بازم ممنون از همتون
مجید جان ممنون

خواهش میشود
قابلی نداشت