هنوز نيومده مي خوام...

امروز اومدم تو سايت...
با اين قصد كه يه پست بزنم و بگم يه مدتي نميام.
اما وقتي اومدم تو،دوباره در كنار شما همه چيز رو فراموش كردم.
مدتيه با خودم دچار مشكل شدم.نميدونم دقيقا چمه!
راستش نمي خواستم اينجا در موردش چيزي بگم.تازه اين فروم دوباره جون گرفته.
دلم نمي خواد جز شادي چيزي بگم.
بعضي از بچه ها به وبلاگم سر زده بودن و نظراي پر لطفشون رو گذاشته بودن.
واقعا ممنونم.
بهر حال مي خوام بگم كه ممكنه كمتر بيام.گرچه سخته.شايدم نتونم رو حرفم بمونم.
ولي...
فراموشم نكنين.باشه؟
همتون رو دوست دارم
خيلي خيلي دوستون دارم.

Yasaman نوشته است:

امروز اومدم تو سايت...
با اين قصد كه يه پست بزنم و بگم يه مدتي نميام.
اما وقتي اومدم تو،دوباره در كنار شما همه چيز رو فراموش كردم.
مدتيه با خودم دچار مشكل شدم.نميدونم دقيقا چمه!
راستش نمي خواستم اينجا در موردش چيزي بگم.تازه اين فروم دوباره جون گرفته.
دلم نمي خواد جز شادي چيزي بگم.
بعضي از بچه ها به وبلاگم سر زده بودن و نظراي پر لطفشون رو گذاشته بودن.
واقعا ممنونم.
بهر حال مي خوام بگم كه ممكنه كمتر بيام.گرچه سخته.شايدم نتونم رو حرفم بمونم.
ولي...
فراموشم نكنين.باشه؟
همتون رو دوست دارم
خيلي خيلي دوستون دارم.

یاسمن جان من نوشته وبلاگت رو خوندم
فکر کنم بدونم چت شده
نمی دونم فقط یه حدس می زنم
به هر حال اگه ما رو لایق دونستی در میون بگذار شاید بتونیم کمکت کنیم
نه تنها من بلکه این وظیفه همه بچه هاست
در ضمن وقتی می تونی بگی دوست کسی هستی که در تموم لحظات در کنارش بمونی چه لحظات شاد چه غمگین
به هر حال میل خودته
امیدوارم موفق باشی
داداش مجید

نه ...

نه نه ...

من گفته بودم ...

یعنی الان وقتش شده ؟

خواهش میکنم جوابت مثبت نباشه که اصلا دلش رو ندارم ...

خواهش میکنم این یکی رو جواب بده ... !

رو من هم می تونی حساب کنی عزیزم!

سلام ياسمن

دلم نمياد بخندم و مث هميشه مسخره بازي دربيارم

حتي دلم نمياد ياسي جون صدات بزنم و الكي اداي آدماي الكي خوش رو دربيارم

سايت كه خراب شد يه جايي چشمم به آدرس وبلاگت افتاد . قرار بود بيام

نميدونم چي شد كه فراموش كردم احتمالا بي حوصلگي و بي دل دماغي كرم خودش رو ريخته بود

نوشته ات رو كه خوندم رفتم سراغ وبلاگت

ياس سفيد

تعريف تمجيد و راهكارهاي طلايي بمونه واسه وقت شنگولي

لب مطلب:

هيچ وقت فكر نميكردم اينقدر دل پر دردي داشته باشي !

منو ببخش اگه بعضي وقتها بيشتر از اندازه مزه ريختم

شايد اون لحظاتي كه من داشتم به جمله هاي مثلا با نمك خودم ميخنديدم ، تو از پشت اشكهاي درخشانت ، غروب غمگين خورشيد رو تماشا ميكردي

يا گلبرگهاي معصوم ياسي رو كه سرماي بيرحم خزون تپش قلبش رو منجمد كرده بود ، نوازش ميكردي

هر جا كه هستيم ، چه تو چه من ،

گريون يا خندون ، لبريز از شادي يا پر ماتم

مهم اينه كه توي بدترين شرايط هم يه غمخواري كنارمون هست كه شونه هاي مهربونش هميشه واسه ي اشكهامون بي تابي ميكنه

نازنيني كه دل آدم رو به اندازه اي وسعت بخشيد كه فقط ياد خودش بتونه كرانه هاش رو پيدا كنه

نمي دونم غصه ات چيه

اما بودن در كنار تو ، نه تنها براي من ، كه براي همه ي بچه ها مهمه

اگه يه روزي دل تو يا هر كدوم از بچه ها ، سايه ي سنگين يه غم رو روي خودش احساس كنه ، روزيه كه براي هيچ كدوم از بچه ها دل دماغي نمي مونه

همه مون برات نگرانيم و اگه يه روزي كنارمون نباشي هر صبح چشم براه اومدنت در خونه رو آب جارو ميزنيم و ...

و شب براي روشنايي راهت ، شمعهاي دلتنگيمون رو پشت شيشه پنجره ي آرزو برات روشن ميذاريم

آسمونت هميشه پر ستاره باشه

Arakadrish نوشته است:

سلام ياسمن

دلم نمياد بخندم و مث هميشه مسخره بازي دربيارم

حتي دلم نمياد ياسي جون صدات بزنم و الكي اداي آدماي الكي خوش رو دربيارم

سايت كه خراب شد يه جايي چشمم به آدرس وبلاگت افتاد . قرار بود بيام

نميدونم چي شد كه فراموش كردم احتمالا بي حوصلگي و بي دل دماغي كرم خودش رو ريخته بود

نوشته ات رو كه خوندم رفتم سراغ وبلاگت

ياس سفيد

تعريف تمجيد و راهكارهاي طلايي بمونه واسه وقت شنگولي

لب مطلب:

هيچ وقت فكر نميكردم اينقدر دل پر دردي داشته باشي !

منو ببخش اگه بعضي وقتها بيشتر از اندازه مزه ريختم

شايد اون لحظاتي كه من داشتم به جمله هاي مثلا با نمك خودم ميخنديدم ، تو از پشت اشكهاي درخشانت ، غروب غمگين خورشيد رو تماشا ميكردي

يا گلبرگهاي معصوم ياسي رو كه سرماي بيرحم خزون تپش قلبش رو منجمد كرده بود ، نوازش ميكردي

هر جا كه هستيم ، چه تو چه من ،

گريون يا خندون ، لبريز از شادي يا پر ماتم

مهم اينه كه توي بدترين شرايط هم يه غمخواري كنارمون هست كه شونه هاي مهربونش هميشه واسه ي اشكهامون بي تابي ميكنه

نازنيني كه دل آدم رو به اندازه اي وسعت بخشيد كه فقط ياد خودش بتونه كرانه هاش رو پيدا كنه

نمي دونم غصه ات چيه

اما بودن در كنار تو ، نه تنها براي من ، كه براي همه ي بچه ها مهمه

اگه يه روزي دل تو يا هر كدوم از بچه ها ، سايه ي سنگين يه غم رو روي خودش احساس كنه ، روزيه كه براي هيچ كدوم از بچه ها دل دماغي نمي مونه

همه مون برات نگرانيم و اگه يه روزي كنارمون نباشي هر صبح چشم براه اومدنت در خونه رو آب جارو ميزنيم و ...

و شب براي روشنايي راهت ، شمعهاي دلتنگيمون رو پشت شيشه پنجره ي آرزو برات روشن ميذاريم

آسمونت هميشه پر ستاره باشه

مرسی دوست عزیز
همین دوستی هاست که آخر سر می مونه

منم خیلی ناراحت شدم
اگه کاری از دست ما بر میاد در خدمتیم
امیدوارم که زودتر مشکلت حل شه و اینکه فروم ترک نکنی
چون همه اینجا دوست دارن و دلشون برات تنگ میشه

ساعت 8 صبح كلاسم شروع ميشد.يكشنبه واسمون روز سنگينيه.از 8 تا 10،از 10 تا 12 ،از 13 تا 15 و از 15 تا 17 كلاس دارم.
صبح كه بابا از راه خيابون ساحلي رسوندم دانشگاه همش به اين فكر بودم كه بي خيال كلاس بشم و برم لب دريا.ولي بعد از كلي كلنجار با خودم،تصميم گرفتم برم سر كلاس.به اين بهونه كه استادم خيلي شاد و پر انرژيه و منم ممكنه يه كمي سرحال بشم.هر جوري بود تحمل كردم.حدود 20 دقيقه وقت داشتيم تا كلاس بعدي.با بچه ها(6 نفريم؛6 تا دوست صميمي و گل مثل شما) رفتيم كافي شاپ ولي من ميل به چيزي نداشتم.ساكت بودم و فقط اطراف رو نگاه ميكردم.مثل قبل دوباره بچه ها پرسيدن: تو كه هنوز تو همي؟نمي خواي حرف بزني؟...اما حس حرف زدن نبود.آخه چي ميگفتم!كه دردم چيه؟...چيزي كه خودم هم نميدونستم.فقط احساس خستگي و پوچي.ميل رفتن،دل بريدن از همه چيز و همه كس...فقط يه نفر بود كه بهش فكر ميكردم - اميدوارم ازم دلخور نشين و نگين چه بي معرفت به ياد ما نبود- به نامزدم،عشقم.تنها دلخوشيم اون بود.
اما وقتي باهام حرف ميزد هر كاري ميكردم نميتونستم تظاهر كنم كه خوبم.چون از هم دوريم،من اينجا و اون شيراز،نميتونست ببينتم اما مدام ميگفت چته؟اما حتا به اونم نميدونستم چي بگم.نمي خواستم بفهمه كسي كه براش سمبل صبوري و شاديه از همه چيز خسته شده.نمي خواستم فكر كنه نا اميدم.
از فضاي كافي شاپ خسته شدم.
اين بود كه به بچه ها گفتم من ميرم سر كلاس ،ولي نرفتم.رفتم تو حياط رو نيمكت كنار حوض نشستم.كاراي كلاس بعديم رو نكرده بودم.بايد يه پاراگراف مينوشتم.سعي كردم تو اون 10 دقيقه اي كه مونده بود يه چيزي سرهم كنم ولي اصلا دل و دماغ نوشتن نبود.تمركز نداشتم.و با وجود عشق و احترام زيادي كه براي اين استادم قائل بودم نتونستم كاراشو انجام بدم.با كمي تاخير رفتم سر كلاس.
استادمون مثل هميشه با لبخند قشنگش جواب سلامم رو داد و چيزي بهم نگفت.خيلي سعي كردم منم لبخند بزنم ولي مطمئنم به سادگي از تصنعي بودن لبخندم با خبر شد.(خيلي دوسش دارم.يكي از بهترين استادا،راهنما يا بهتره بگم دوستمه).شروع كرد از اين دنيا گفتن،از سختي و دوري و ...!ديگه نتونستم طاقت بيارم.بغضي كه مدام قورتش ميدادم ديگه به مخالفتم توجهي نمي كرد.داشت خفم ميكرد.ديدم نميتونم جلوي اشكام رو بگيرم،چشام پر از اشك شده بود ازش اجازه گرفتم كه برم بيرون .دوباره با لبخند گفت:
"sure"
اما قبل از اينكه از كلاس برم بيرون اشكام سرازير شد.با عجله رفتم بيرون.نميدونم چرا من كه هميشه بي صدا اشك ميريختم اين دفعه نمي تونستم جلوي هق هقام رو بگيرم.انگار قراره همه چيزم عوض بشه!براي اينكه از نگاهاي كنجكاو و متعجب اطرافم فرار كنم سريع رفتم تويه دستشويي.توي آينه به خودم نگاه ميكردم و نمي دونستم چه طوري خودم رو آروم كنم يا شايد بهتره بگم چه طوري صدامو خفه كنم.اون موقع دقيقا به اين موضوع فكر ميكردم.چند دقيقه بعد نازي عزيزم اومد.بغلم كرد و باهام صحبت كرد...اي خدا چقدر بهش نياز داشتم و خودم نمي دونستم!به اينكه تو بغل يكي آروم بگيرم.اون موقع با خيال راحت زدم زير گريه.حرفاي نازي بهم جسارت گريه كردن رو داد.
يه كمي كه آروم تر شدم با هم رفتيم كافي شاپ تا صحبت كنيم و چقدر خوش شانس بودم كه كس ديگه اي تو كافي شاپ نبود.
خيلي خوب بود.هم گريه كردن و هم صحبت كردن.ساره ي عزيزم هم اومد.
حدود 1 ساعتي حرف زديم و من اشك ريختم.

نازي و ساره متوجم كردن كه چمه!از تو حرفام دردمو فهميده بودن.
مدتي بود كه سعي ميكردم عوض بشم.مي خواستم خوب خوب خوب باشم.
من دختري بودم كه خيلي خيلي شاد بودم.برام مهم نبود كجام و بقيه چي ميگن هر وقت دلم ميخواست هر جوري كه مي خواستم مي خنديدم.همه ميگفتن زشته.تنها كسي كه منعم نكرد همين استاد نازنينم بود كه هميشه ميگفت بخند!تنها اون بود كه به خاطر صداي بلند خنده هام ناراحت نميشد و اخم نميكرد.
اما گاهي هم يهو و خيلي خيلي اتفاقي مي رفتم تو لاك خودم.آروم و ساكت... و به قول بچه ها كسي نميتونست سرحالم بياره جز خودم!
مدتي بود كه تصميم گرفته بودم يه جور باشم...دمدمي نباشم.مي خواستم يه دختر آروم و خوب باشم.تو يه دفتر عيبام رو مينوشتم كه اصلاحشون كنم.
اما معلم سخت گيري بودم... اون قدر سخت گيري كردم تا راهم رو گم كردم ديگه نه خودم بودم و نه اوني كه مي خواستم باشم!
بي هويت،از خود بيگانه.بي هدف.
اين بود كه خسته شدم از خودم،از بودنم.و مدام به اين فكر ميكردم كه چرا زنده ام؟چرا اون قدر خوب نبودم كه خدا زود منو ببره پيش خودش؟!
با بچه ها كه حرف زدم آروم تر شدم.حداقل مي دونستم چمه!
نازي يادم آورد كه چي بودم.چه جوري بودم.خاطره هاي قبل رو گفت و ساره راهنماييم كرد.
فقط تونستيم به نيم ساعت آخر كلاس برسيم.بعد از كلاس استادمون صدام كرد و خواست كه برم تو دفترش باهم صحبت كنيم.
توي راه پله ها گفت كه نظرايي كه براش تو وبلاگش گذاشتم رو خونده،به وبلاگم سر زده و نگران شده!خيلي باهاش صميمي و راحتم.
مشكلم رو باهاش در ميون گذاشتم و كلي باهام صحبت كرد.
خيلي آروم تر شدم.احساس آرامشي شيرين بعد از يه طوفان سخت و طولاني.خيلي لذت بخش بود.باورتون نميشه حس پرواز داشتم.بهم گفت كه:"شايد اين تهي شدن يه آغاز باشه،يه شروع جديد" ازم خواست كه نترسم،قوي باشم.توصيه كرد كه غزليات شمس رو بخونم و شاد باشم. و گفت به قول سهراب:
"وسيع باش و تنها و سر به زير و سخت"
و برام نوشتش و گفت بده با خط خوش و بزرگ بنويسن و بزنش به ديوار اتاقت.
گفت كه دوباره دست به قلم ببرم و ترجمه كنم.خيلي كمكم كرد.

بقيه كلاسا رو با آرامش گذروندم.وقتي رسيدم خونه، اذون مغرب رو گفتن.نمازم رو خوندم و با خداي مهربونم كلي درددل كردم.چقدر دلم براش تنگ شده بود.
حالا ديگه دلم نمي خواست داد بزنم كه حالم از اين دنيا بهم ميخوره!
نه...نه
اين دفعه دلم مي خواست لب دريا باشم و فريــــــــــــــــــــــــــــــــاد بزنم:
خـــــــــــــــــــــــــــــدايا دوســــــــــــــــــــــــــــتت دارم.

الان خيلي بهترم.خيلي خيلي بهترم.اما نياز به زمان دارم.تا خودم رو درست كنم.وقتي نوشته هاتون رو خوندم اشك تو چشام جمع شد منتها اشك شوق.تك تكتون رو دوس دارم.
خيلي با محبتين.همتون...از همتون ممنونم.
ببخشيد كه ناراحتتون كردم.
داداش نويدم...هستم.حتي اگه نباشم هميشه به يادتونم.داداش مجيد گلم...حق با تو بود بايد درددل ميكردم.خواهر به حرف گوش نكنيم نه؟
سلمان جان...سلمان عزيزم، واقعا زيبا نوشتي...ازت ممنونم.ولي من هميشه با شوخيهات خنديدم.حتي اگه چشمام پر از اشك بود.
شادي شما برام شادي مياره.در كنار شما همه چيز رو فراموش ميكنم.
اما اين دفعه نمي خوام فقط فراموش كنم.مي خوام حلش كنم.چون اولين باري نيست كه به سراغم مياد.اگه دوباره بذارمش كنار مطمئنم دفعه ي بعد منو كامل نابود ميكنه و ميذاره كنار.
آنيكاي عزيزم،ممنون از نظراي پر محبتت...ببخش اگه ناراحتت كردم عزيزم.و از طرف من دختر ماهت رو ببوس.
امين جان ازت ممنونم محبت داري گلم.منم همتون رو دوس دارم.
خيلي حرف زدم،مي دونم. اما باور كنين اوضام از اين چيزي كه نوشتم وحشتناك تر بود.نميشه با قلم احساسم رو براتون كامل بگم.شايد واسه همين فكر كنين زيادي واسه خودم بزرگش كردم.
بازم ميام...نميتونم ازتون دور بمونم...ولي ممكنه دير دير بيام.
برام دعا كنيد...دعا كنيد كه خدا كمكم كنه.

سلام
خیلی خوشحالم که مشکلت حل شد دیدی بهت گفتم باید با یکی درددل کنی چون همیشه اونی که باهاش درد دل می کنی مشکل تو رو از دیدی بالاتری نسبت به تو نگاه می کنه واسه همین بهتر از خودت می تونه کمکت کنه البته باید بدونی که با هر کسی هم نمیشه درددل کرد
بهر حال به امید ریشه کن شدن کامل مشکلت

خدا رو شکر که بهتر شدی
منم یه روزایی هست که خیلی به هم می ریزم
همش این شعر ورد زبونم میشه:
از زندگی از اين همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگيرم از ستاره و ازرده ام زماه
امشب دگر زهرکه و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه تن خسته ميکشم
اوخ ........کزين حصار دل ازار خسته ام
بيزارم از خموشی تقويم روی ميز
وز دنگ دنگ ساعت ديوار خسته ام
از او که گفت " يار تو هستم " ولی نبود
از خود که بی شکيبم و بی يار خسته ام
تنها و دل گرفته و بی يار و بی اميد
از حال من نپرس که بسيار خسته ام
بسيار بسيار بسيار بسيار خسته ام !
اره همه مون یه همچین روزایی داریم یاسمن جان
به امید خدا مشکلت کاملا حل شه
دارم دعا می کنم....

چاكر داش مجيد گل و آبجي ياسي و بقيه ملت

كارت درسته ياسي جون

استاد به اين گلي و رفيقهاي به اين فابريكي ... ! مگه ميشه بازم بمونه توي دل آدم ، دلتنگي ؟

گردوها رو كه نياوردي هيچي ، اينبارم دست خالي اومدي

پس كو شيريني؟

شيريني... شيريني

ياسي جونم شيريني

سلام یاسمن جان


منم خوشحالم

سلام
من تو وبلاگت برات پیغام privateگذاشتم اینجا هم می گم فقط بخند و رد شو از کنار غم .نمی گم حل نکن ولی انرژیت رو
صرف حل کردن کن نه غصه خوردن.
بعدها آدم متوجه می شه چه وقتها و خوشیها رو بخاطر یک موضوع بی ارزش از دست داده. می دونی تو جامعه ی ما خوب بودن
و شاد بودن و دوست داشتن و ... حسادت برخی ها رو بر می انگیزه... می دونی من از این بابت خیلی خوردم. ولی مثل کوه بودم
و خدا کمکم کرده همیشه . باید حرکت کرد مگه نه؟ ببخشید من قصد نصیحت کردن ندارم ولی کاش منم کمی زودتر یکی اینا رو بهم میگفت

من نمیدونم از جزءیا ت هم اطلاع ندارم ولی کلا میگم.
موفق باشی عزیزم
بای

یاسی جونم سلام.....


من کامل حرفاتو می فهمم....


خودمم یه زمانی خیلی درگیر بودم.....


بی هدف...بی انگیزه...دنبال یه بهونه برای زنده موندن......


ولی ردش کردم....بدون این که بتونم حلش کنم....یعنی ازش فرار کردم.....چون واقعا نمی تونستم سنگینیشو تحمل کنم....


ولی تو می خوای واسه همیشه حلش کنی...نصف راهم رفتی...این خیلی خوبه....


همین که تونستی حرف بزنی....تونستی بفهمونی.....


خدا خیلی دوست داره.....


واسه من خیلی دعا کن....


شاد باشی گلم.....

ممنونم عسل عزيزم
منم محتاجم به دعا
ايشالا كه هميشه تو زندگيت موفق باشي، و شاد و سلامت
...
خدا به هممون كمك كنه.
اما خب منم هنوز نتونستم مشكلم رو كامل حل كنم
گاهي پيادروي ميكنم و كلي فكر ميكنم و هميشه به اين نتيجه ميرسم كه چه بنده ي بدي هستم
گاهي هم موقتا بهش فكر نمي كنم...
....