شب تهران - از پارک جمشيديه

ولی تهرانمون هم خوشگله ها

شب تهران - از پارک جمشيديه 7y7nhbp

خيــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلي قشنگه هااااااا!
من تا حالا تهران نيومدم.البته منظورم اينه كه اون جوري كه بيام و درس و حسابي بمونم و بگردم نبوده.خيلي كوتاه و گذرا بوده.
ولي فكر ميكنم زندگي تو تهران خيلي سخته!البته ببخشيد اين جوري ميگماااا...ولي از اونجا خوشم نمياد
در عوض عاشق اصفهانم I love you

آخ چقدر دلم هواي اصفهان كرده:
دلم مي خواد به اصفهان برگردم
بازم به اون نصف جهان برگردم
بشينم، در كنار زاينده رود
بخونم از ته دل، ترانه و شعر و سرود
ترانه و شعر و سرود Neutral

يادش بخير

من تا حالا اصفهان نرفتم
اره راست میگی تهران اصلا دل چسب نیست

اگه بري عاشقش ميشي
(نكته:نرو چون عاشقش ميشي!)
Laughing

يه تاپيك در موردش زدم Wink

به نظر من هم تهران جای مناسبی برای زندگی نیست
اما به قول یاسمن جان اصفهان خوبه I love you

بدون شرح ... !

تهران ... شهر اخلاق !

بچه ها ... تفسیرتون از این چیه ؟
من نظر خیلی ها رو پرسیدم ... خیلی ها هم بد تفسیرش کردن ...

شما چی ؟

واقعا تهران کاپ اخلاق رو هم برده نمی دونستید ؟؟؟؟ Laughing

Admin تعداد پستها : 256 Registration date : 2008-01-27

اوه خدای من ...

می دونی مجید ,
من همین عکس رو یه مدت باک گروند کامپیوترم کرده بودم,
ولیکن با هر بار روشن کردن کامپیوتر ,چشمام پر اشک میشد,
به همین دلیل باک گروند رو عوض کردم و به جاش عکس پلنگ صورتی رو گذاشتم. Shocked

چقدر دلم برای تهران و دود و شلوغیش تنگ شده ..
پارک جمشیدیه و اون جا پای بزرگی که رو به روی در اصلی بود,
میدون آزادی و یه عالمه اتوبوس و ماشین ,
میدون انقلاب که جا نبود آدم نفس بکشه ,
خیابون ولی عصر و اون همه کافی شاب ,
سینما قدس که همیشه ی خدا دویست تا دختر و پسر اونجا ولو بودن,
و همه هم قراراشون رو اونجا می ذاشتن..!!
شهرک غرب با اون همه تیپ های عجیب و غریب,
شهرک ژاندارمری که همیشه ی خدا پر خاک و خل بود و داشتن توش یه خونه ی جدید می ساختن,
گیشا و اون سربالایی که جون آدم بالا میومد تا به اون به بالا برسه ,
میدون امام حسین که صف آدمها برای سوار شدن به اتوبوس سر به فلک می زد,
جوادیه که اگه یه غریبه به یه دختر چپ نگاه می کرد همه ی پسرهای بچه محله چشم غریبه رو از کاسه در می آوردن,
نازی آباد که مقر همه ی بازاری های تهران بود.

چقدر آسمون پر دود و دم تهران قشنگ بود..
چقدر غروب و طلوع خورشید ساده و پاک بود.

به قول سهراب البته با اندکی تحریف:

اهل تهرانم، اما
شهر من تهران نيست.
شهر من گم شده است.
من با تاب، من با تب
خانه اي در طرف ديگر شب ساخته ام.
من در اين خانه به گم نامي نمناك علف نزديكم.
من صداي نفس باغچه را مي شنوم
و صداي ظلمت را، وقتي از برگي مي ريزد.
و صداي صاف، باز و بسته شدن پنجرة تنهايي.
متراكم شدن ذوق پريدن در بال
و ترك خوردن خودداري روح
و صداي باران را، روي پلك تر عشق،
و صداي متلاشي شدن شيشة شادي در شب،
پاره پاره شدن كاغذ زيبايي،
پر و خالي شدن كاسة غربت از باد....

ممنون مجید جان بابت تلنگری که به خاطرات قدیمی زدی.