ع ش ق!

علاقه شدید قلبی که البته هزار تا اسم دیگه هم روش گذاشتن.
از حافظ و سعدی بگیر تا این خواننده های امروزی.
میگن یه حس خیلی قوی هستش که هیچ جوری از دستش نمی شه فرار کرد.
من تا حالا یه نیمچه حسش رو داشتم که بیچارم کرده چه برسه به عشق واقعی.
حالا نظرتون در رابطه با عشق چیه؟

SaSaN نوشته است:

علاقه شدید قلبی که البته هزار تا اسم دیگه هم روش گذاشتن.
از حافظ و سعدی بگیر تا این خواننده های امروزی.
میگن یه حس خیلی قوی هستش که هیچ جوری از دستش نمی شه فرار کرد.
من تا حالا یه نیمچه حسش رو داشتم که بیچارم کرده چه برسه به عشق واقعی.
حالا نظرتون در رابطه با عشق چیه؟

از خود گذشتن رو میشه عشق گفت
شاید یه چیزایی تو مایه فداکاری

عاشق بودن نسبت به هر کی باشه یا هر اندازه ای باشه یا هر چقدر زودگزر و الکی هم باشه از فارق بودن بهتره.حتی اگه آدمو آزار بده .چون تعذیبش واقعا شیرینه.فقط باید مواظب باشیم عشقمون پاک باشه و دچار خواسته های پست نفسانی نشه.

نمی شه به خودآزاری عشق گفت.در ادبیات ایران و اشعار ما بیشتر یک حالت خودآزاری و تحمل و حتی فنا شدن
می بینیم که در نهایت این نوع نگرش در نهایت منجر به افسردگی خواهد شد. و یک درد .البته غم وجود دارد ولی نه به آن مفهوم .
عشق حقیقی شادی می آفریند. موجب پیشرفت انسان میشودو پاکی آن ایجاد آرامش میکند.
ولی اگر آلوده به گناه یا افکار شیطانی شود باعث از بین رفتن اعتماد به نفس و سلب آرامش و عذاب وجدان و...
خواهد شد. نکته بسیار است که مجال آن نیست.

hobbelma7boob نوشته است:

عاشق بودن نسبت به هر کی باشه یا هر اندازه ای باشه یا هر چقدر زودگزر و الکی هم باشه از فارق بودن بهتره.حتی اگه آدمو آزار بده .چون تعذیبش واقعا شیرینه.فقط باید مواظب باشیم عشقمون پاک باشه و دچار خواسته های پست نفسانی نشه.

همین جا اعلام می کنم شدیدا باهات موافقم

تا عاشق نباشی نمی تونی بفهمی یعنی چی

حالا هر چی در مورد عشق بگویند وبشنوی

باید حسش کنی

یه حس عجیب

که درد مخصوص به خودش را هم داره

وقتی عاشق میشی خودت فراموش می کنی

اولین چیز که به پای عشق قربانی میشه غرور هست

دیگه خودت نمی بینی

یه طرف عشق شادی هست که شادت می کنه

طرف دیگه غم که زجرت میده

تو اون فروم خدابيامرز منم يه پست تو همين مايه ها زدم...و آخر كار نظر خودم رو هم نوشتم.يادتونه؟
اون نظر رو بايد تو كامپيوترم هنوز داشته باشم...خواستم دوباره بذارمش اما ديدم تكراريه...نذاشتم
در مورد عشق ميشه كتابخونه هاااااااااااااااااااااااااااا نوشت چه برسه به كتاب يا مقاله يا نظر!
به قول مولاناي بزرگ:
هرچه گويند عشق را شرح و بيان چون به عشق آيم خجل گردم از آن
و از زبان جبران خليل جبران:
اگر عشق به شما اشاره كند به سوي آن بشتابييد

من همه ی اینا رو قبول دارم.و ...نمیخواستم بگم ولی وادارم کردید
تو این مورد شاید فقط مجنون بیشتر از من تا آخر راه رفته باشه. فکر نکنید نفسم
از جای گرم در میاد.ولی غم نیست نهایتش
به خدا قشنگتر از اینهاست.

anika نوشته است:

من همه ی اینا رو قبول دارم.و ...نمیخواستم بگم ولی وادارم کردید
تو این مورد شاید فقط مجنون بیشتر از من تا آخر راه رفته باشه. فکر نکنید نفسم
از جای گرم در میاد.ولی غم نیست نهایتش
به خدا قشنگتر از اینهاست.

من هم تا تهش رفتم
ولی واسه من بدبختی بود
می دونی چرا ؟ چون راه رو درست انتخاب نکردم
نمی خوام بگم اه اه عشق بده و من خوب بودم و چنین و چنان
بدون اینکه ظرفیت خودم و طرفم رو در نظر بگیرم عاشق شدم
اره من رک می گم بی ظرفیت بودم یعنی هنوز اینقدر بزرگ نشده بودم که قدر دل خودم رو بدونم
بی هیچ دلیل و به پائین ترین قیمت فروختمش و افسوس که فکر می کردم چه شاهکاری کردم
وقتی به خودم اومدم دیدم همه چیز مونده و به هیچ جا نرسیدم و فقط می دونم اونقدر با احساس نیستم
شاید تا آخر عمرم هم نتونم همسر اینده ام رو اونجوری که دلم می خواد دوست داشته باشم
این بود حاصل یه حماقت که اسمش رو گذاشته بودم عشق

می فهمم . بیشتر عشقای فعلی متاسفانه از این دسته. پشیمانی
من اصلا پشیمان نیستم
یک بار تجربه ولی تاآخر عمر زنده ام به یاد این احساس پاک.وقتی طرفت مثل خودت باشه می فهمی قدر منزلت
احساستو.

anika نوشته است:

می فهمم . بیشتر عشقای فعلی متاسفانه از این دسته. پشیمانی
من اصلا پشیمان نیستم
یک بار تجربه ولی تاآخر عمر زنده ام به یاد این احساس پاک.وقتی طرفت مثل خودت باشه می فهمی قدر منزلت
احساستو.

متاسفانه اینقدر اذیت شدم
اینقدر تحقیر شدم
اینقدر چوب لای چرخم گذاشتن که گفتم غلط کردم نه عشق می خوام نا عاشقی نه زندگی
فرار کردم

می دانید من عاشق دخترم هستم.ولی نمی خوام دست و پاشو بگیره این عشق.چون در آینده
براش ممکنه مضر باشه اینقدر علاقه. عشق به عادت فرق داره.
می دانید من از کلام شما متوجه شدم (و از این همه وفاداری نسبت به عمر دیاب) که بسیار فرد
صادق و با احساسی هستید. این شکستو به حساب تجربه بذار.می دونم امثال ما نمی تونن جایگزین کنن.
ببخشید قصد نصیحت ندارم.
فقط اینو بدانید وقتی پیدا می کنی آن کسی که دنبالش بودی؛ همه می خوان یک جور رایت رو بزنن و نصیحتت کنن.
ولی گوش شنوا نباید داشت!!

anika نوشته است:

می دانید من عاشق دخترم هستم.ولی نمی خوام دست و پاشو بگیره این عشق.چون در آینده
براش ممکنه مضر باشه اینقدر علاقه. عشق به عادت فرق داره.
می دانید من از کلام شما متوجه شدم (و از این همه وفاداری نسبت به عمر دیاب) که بسیار فرد
صادق و با احساسی هستید. این شکستو به حساب تجربه بذار.می دونم امثال ما نمی تونن جایگزین کنن.
ببخشید قصد نصیحت ندارم.
فقط اینو بدانید وقتی پیدا می کنی آن کسی که دنبالش بودی؛ همه می خوان یک جور رایت رو بزنن و نصیحتت کنن.
ولی گوش شنوا نباید داشت!!

نه اصلا بحث رای زدن نبود
می دونید من خوب یه سری اعتقاداتی دارم
اصلا هم اینجا قصد ندارم از خودم تعریف کنم
نه من خاک پای همتون هم هستم
ولی یه ایرادایی گرفتن یه حرفایی زدن
و آخر سر یه تهمتهایی به من زدن که گفتم بابا نخواستم
نمی گم هم تقصیرکسی بود ااااااا
بی تعارف همه تقصیر خودم بود
من بودم که به اسم دوست داشتن گذاشتن همه جور حرفی بهم زده بشه
بعد هم ساکت بمونم بگم ای بابا خجالت بکش اعتراض هم داری ؟ تو اصلا عاشقی ؟
در صورتی که عشق اصلا این نیست
عشقی که بند باشه به پای آدم
عشقی که زندان روح باشه چه طوری آدم رو به کمال می رسونه
درسته تجربه بود ولی این تجربه واسه من خیلی گروون تموم شد خیلی
به قیمت تمام احساساتم

ولی مجید جان ...

خیلی هم تقصیر خودت نبود ها ...

تو که از آینده خودت خبر نداشتی
داشتی ؟

باید در به روی گذشته بست(تجربه های تلخ که روح آدمو عذاب می ده)
فکر آینده باشید. اونها هم متوجه عمل نادرست خود خواهند شد.ولی کی مهم نیست.مهم اینه که شما وظیفه ی
خودتونو به درستی انجام دادید. و خودتونو با سرزنش ضعیف نکنید.انسان حق اشتباه داره.مگه نه؟؟؟!

در ضمن عذز می خوام از اینکه باعث یاد آوری برخی خاطرات شدم
و نارا حتتان کردم. مقصر اصلی فکر کنم این موضوعه مگه نه؟!!ایوه!!یا همان باشه فارسی و ا کی انجلیسی!!
leave it!
حتما نباید عشق را در ارتباط دو جنس مخالف جستجو کرد. می شه عاشق بود بدون اینکه کسی وجود داشته باشد که در
او متمرکز کنی تمام توجه ات را. بازم گفتم...
ببخشید. بگذریم

nAvId نوشته است:

ولی مجید جان ...

خیلی هم تقصیر خودت نبود ها ...

تو که از آینده خودت خبر نداشتی
داشتی ؟

شاید نمی ددونم نوید جان ولی تو از همه بهتر می دونی چی به من گذشت تو این مدت و تو چه جهنمی بودم

نقل قول :

در ضمن عذز می خوام از اینکه باعث یاد آوری برخی خاطرات شدم
و نارا حتتان کردم. مقصر اصلی فکر کنم این موضوعه مگه نه؟!!ایوه!!یا همان باشه فارسی و ا کی انجلیسی!!
leave it!
حتما نباید عشق را در ارتباط دو جنس مخالف جستجو کرد. می شه عاشق بود بدون اینکه کسی وجود داشته باشد که در
او متمرکز کنی تمام توجه ات را. بازم گفتم...
ببخشید. بگذریم

نه بابا خواهش می کنم این چه حرفیه
شاید صحبت کردن در این مورد بهتر از هر چیز بتونه آروم کنه
چون این خاطرات درست مثل نوار هر روز از جلو چشمام رد میشه ولی در موردش هیچی نمی تونم بگم

من گاهی فکر می کنم عشق، مثل سفری می مونه که تنهایی می ری، حتی با وجود اینکه کسی توی قلبت هست، حتی با وجود اینکه احساست مال کسیه، حتی با وجود اینکه کسی رو برای دوست داشتن داری، تنها می ری به این سفر، یعنی هر عاشقی یک سفر.
گاهی فکر می کنم عشق چشمه ایه که آبش پاکه و تموم نمی شه، آدما کاسه ی روح خودشون رو می گیرن توی دستشون و میان سر این چشمه، چون روحشون تشنه و کنجکاوه، کاسه هر کس به اندازه ظرفیت وجود خودشه، و وقتی میاد سر اون چشمه، به اندازه گنجایش روح و احساس خودش آب بر میداره و از عشق می گیره. همه کاسه ها از یه چشمه پر می شن، یکی کم، یکی زیاد، ممکنه تو بزرگترین کاسه رو داشته باشی ولی معشوقت به اندازه یه مشت از آب چشمه چشیده باشه، ممکنه روشنی اون آب پاک، چشمای تو رو پاک و روشن کنه، اما معشوقت گل آلود کنه آبش رو، ممکنه....
گاهی فکر می کنم مهم اون چیزیه که توی دستای توئه، مهم اون عشقیه که از اون چشمه به تو رسیده، اون چیزی که توی قلبته و هیچ نامردی و خیانت و تحقیر و بدی و زشتی نمی تونه اونو ازت بگیره، یعنی حتی دستش هم بهش نمی رسه، چه برسه به آسیبش.
من احساس می کنم نمی شه روی عشق اسم گذاشت، نمی شه اونو به نام کسی کرد، نمی شه. احساس می کنم آزرده شدن از طرف کسی که دوسش داری، از عشق نیست، حس می کنم غمی که وقتی عاشقی می چشیش، از عشق نیست. انگار همش مال راهه، مث چراغایی که چشمک می زنن تا توی مسیری هدایتت کنن. تا برسی به اونجا که عشق می خواد برسی، حالا یکی وسطش می بره و ولش می کنه، یکی هی می ره جلو. اونی که ولش می کنه و همه چیز رو فقط توی معشوق می بینه، تنها می مونه با خاطرات آزاری که دیده و رنجی که کشیده و عمری که از دست داده، و اونی که می ره جلو، توی هر لحظه ظرف روحشو بزرگتر می کنه و بیشتر از عشق می گیره، و می دونه که عشق، عین خوبی خداست، خود خوبی خداست که بد نمی شه، ناپاک نمی شه.
ببخشید که من گاهی اینقدر فکر می کنم و احساس می کنم. عشق همیشه منتش سر عاشقه، یه منت خوب، یه منت پاک

ای بابا آقا مجید مثل اینکه شما دل خیلی پری داری.
خب اگه فکر می کنی گفتنش آرومت می کنه بگو.
اینجا که غریبه نیست.
راستی از نظراتتون ممنون.

دلارام نوشته است:

من گاهی فکر می کنم عشق، مثل سفری می مونه که تنهایی می ری، حتی با وجود اینکه کسی توی قلبت هست، حتی با وجود اینکه احساست مال کسیه، حتی با وجود اینکه کسی رو برای دوست داشتن داری، تنها می ری به این سفر، یعنی هر عاشقی یک سفر.
گاهی فکر می کنم عشق چشمه ایه که آبش پاکه و تموم نمی شه، آدما کاسه ی روح خودشون رو می گیرن توی دستشون و میان سر این چشمه، چون روحشون تشنه و کنجکاوه، کاسه هر کس به اندازه ظرفیت وجود خودشه، و وقتی میاد سر اون چشمه، به اندازه گنجایش روح و احساس خودش آب بر میداره و از عشق می گیره. همه کاسه ها از یه چشمه پر می شن، یکی کم، یکی زیاد، ممکنه تو بزرگترین کاسه رو داشته باشی ولی معشوقت به اندازه یه مشت از آب چشمه چشیده باشه، ممکنه روشنی اون آب پاک، چشمای تو رو پاک و روشن کنه، اما معشوقت گل آلود کنه آبش رو، ممکنه....
گاهی فکر می کنم مهم اون چیزیه که توی دستای توئه، مهم اون عشقیه که از اون چشمه به تو رسیده، اون چیزی که توی قلبته و هیچ نامردی و خیانت و تحقیر و بدی و زشتی نمی تونه اونو ازت بگیره، یعنی حتی دستش هم بهش نمی رسه، چه برسه به آسیبش.
من احساس می کنم نمی شه روی عشق اسم گذاشت، نمی شه اونو به نام کسی کرد، نمی شه. احساس می کنم آزرده شدن از طرف کسی که دوسش داری، از عشق نیست، حس می کنم غمی که وقتی عاشقی می چشیش، از عشق نیست. انگار همش مال راهه، مث چراغایی که چشمک می زنن تا توی مسیری هدایتت کنن. تا برسی به اونجا که عشق می خواد برسی، حالا یکی وسطش می بره و ولش می کنه، یکی هی می ره جلو. اونی که ولش می کنه و همه چیز رو فقط توی معشوق می بینه، تنها می مونه با خاطرات آزاری که دیده و رنجی که کشیده و عمری که از دست داده، و اونی که می ره جلو، توی هر لحظه ظرف روحشو بزرگتر می کنه و بیشتر از عشق می گیره، و می دونه که عشق، عین خوبی خداست، خود خوبی خداست که بد نمی شه، ناپاک نمی شه.
ببخشید که من گاهی اینقدر فکر می کنم و احساس می کنم. عشق همیشه منتش سر عاشقه، یه منت خوب، یه منت پاک

دلارام جان اونجا که گفتی عشق مثل چشمه است مثل حرف من بود که گفتم هر کس ظرفیتی داره و باید اندازه اون ازش توقع داشت
اره ولی به نظرت چطوری می تونیم ظرفیتمون رو گسترش بدیم

به نظر من عشق که میاد می شینه تو دل آدم، چون می خواد بزرگ بشه و جاش تنگه، اینقدر خودش رو می زنه به در دیوار که دلت جا باز می کنه، البته اگه طالب باشی. واسه همینه که وقتی عاشق می شی چشمات یه چیزایی می بینه که قبلا نمی دیدی. من همه چیز رو توی خواستن می بینم، اینکه بخوایییییییییییییییییی که عاشق باشی، عشق خودش بزرگت می کنه

شما چقدر حرفاي قشنگي ميزنيد بچه ها !!

ميشه باهاش كتاب نوشت

ديدتون نسبت به عشق و ظرفيت واقعا قشنگه !

ميشه خواهش كنم ادامه بديد ، بلكم داداش كوچيكه تون هم دو زار كاسب شه !

داداش مجيد شروع ميكنه يا آبجي دلارام ؟

Arakadrish نوشته است:

شما چقدر حرفاي قشنگي ميزنيد بچه ها !!


ميشه باهاش كتاب نوشت

ديدتون نسبت به عشق و ظرفيت واقعا قشنگه !

ميشه خواهش كنم ادامه بديد ، بلكم داداش كوچيكه تون هم دو زار كاسب شه !

داداش مجيد شروع ميكنه يا آبجي دلارام ؟

نه اقا من حرف نزم یهتره
چون هرچی حرف بزنم فقط انرژی منفیه

می دونید.... مشکل اکثر ما اینه که فکر میکنیم عاشق شدیم اما در واقع احساسمون عشق نیست...بعضی وقتها نیازه...نیاز به یه نفر ...نیاز به یه هم صحبت ونیاز به دوست داشته شدن
خود من این احساس رو تجربه کردم ..به یه نفر شدید دل بستم ودوستش داشتم تا اینکه فهمیدم دارم اشتباه میکنم..اون آدم بدی نبود اما فکر کردم برای چی دوسش دارم؟هیچ جوابی برای خودم نداشتم
عشق باید دلیل داشته باشه اگه الکی از کسی خوشت اومد الکی هم بدت میاد..به همین راحتی
اما اون تجربه که تجربه ی بدی هم بود باعث شد که دیگه نتونم کسی رو دوست داشته باشم .همیشه فکر میکنم تا آخر عمرم نمی تونم عاشق کسی بشم...این عشقها چه فایده ای داره؟فقط اذیت میشی دست آخرم از دست خودت عصبانی هستی که چرا کسی که لیاقتش رو نداشته دوست داشتی و همه ی زندگیت شده...باید عاقلانه تر فکر کرد..من به خودم قول دادم که دیگه هیچ وقت بچه نشم...

الهام نوشته است:

می دونید.... مشکل اکثر ما اینه که فکر میکنیم عاشق شدیم اما در واقع احساسمون عشق نیست...بعضی وقتها نیازه...نیاز به یه نفر ...نیاز به یه هم صحبت ونیاز به دوست داشته شدن
خود من این احساس رو تجربه کردم ..به یه نفر شدید دل بستم ودوستش داشتم تا اینکه فهمیدم دارم اشتباه میکنم..اون آدم بدی نبود اما فکر کردم برای چی دوسش دارم؟هیچ جوابی برای خودم نداشتم
عشق باید دلیل داشته باشه اگه الکی از کسی خوشت اومد الکی هم بدت میاد..به همین راحتی
اما اون تجربه که تجربه ی بدی هم بود باعث شد که دیگه نتونم کسی رو دوست داشته باشم .همیشه فکر میکنم تا آخر عمرم نمی تونم عاشق کسی بشم...این عشقها چه فایده ای داره؟فقط اذیت میشی دست آخرم از دست خودت عصبانی هستی که چرا کسی که لیاقتش رو نداشته دوست داشتی و همه ی زندگیت شده...باید عاقلانه تر فکر کرد..من به خودم قول دادم که دیگه هیچ وقت بچه نشم...

من فکر می کنم دوست داشتن دلیل نمی خواهد

منظورم بهتر بگم

باید ادم ها را به خاطر خودشونه دوست داشت به خاطر وجود خودشون

نه دلیل دیگه ای

ممنو دلارام جان از حرف های با معنی وقشنگت