تو را دوست دارم....

من اینجام ، کنار این همه زیبایی ... و تو تنهایی
دلم برای تنهایی تو می سوزد ، و خود آشفته ام از این خوش گذرانی
با من باش ، با من بیا و بمان ، که من بدون تو
به روزگار ، تلخ ، سرد ، اندوه وار
فقط نگاه می کنم ...

I'm so tired of being here
فرسوده ام از ماندن
Suppressed by all my childish fears
محصور در تمام ترسهاي کودکي ايم
And if you have to leave
و اگر اراده اي بر اين قرار گرفته که مرا ترک کني
I wish that you would just leave
آرزو دارم به تمامي مي رفتي
'Cause your presence still lingers here
زيرا سايه سنگين حضورت هنوز اينجاست
And it won't leave me alone
و مرا تنها نمي گذارد
These wounds won't seem to heal
مي نمايد اين زخمها نمي خواهند درمان شوند
This pain is just too real
اين درد بيش از اندازه حقيقي است
There's just too much that time cannot erase
و چيزهاي بسياري است که زمان التيام نمي بخشد
When you cried I'd wipe away all of your tears
آن زمان که مي گريستي اشکهايت را از گونه مي زدودم
When you'd scream I'd fight away all of your fears
آن زمان که فرياد ميزدي با تمام ترسهايت نبرد مي کردم
And I held your hand through all of these years
و در تمامي اين سالها ديگر دستانت در دستم نيست
But you still have
اما تو هنوز مالک
All of me
تمام وجود مني
You used to captivate me
عادت داشتي فريبم دهي
By your resonating life
با نور درخشانت
Now I'm bound by the life you've left behind
اما اکنون من اسير زندگي به جاي مانده از تو هستم
Your face it haunts
اين چهره توست که شکار ميکند
My once pleasant dreams
هر شب روياهاي شيرينم را
Your voice it chased away
اين صداي توست که از من مي گريزاند
All the sanity in me
تمامي عقلانيتم را
These wounds won't seem to heal
مي نمايد اين زخمها نمي خواهند درمان شوند
This pain is just too real
اين درد بيش از اندازه حقيقي است
There's just too much that time cannot erase
و چيزهاي بسياري است که زمان التيام نمي بخشد
When you cried I'd wipe away all of your tears
آن زمان که مي گريستي اشکهايت را از گونه مي زدودم
When you'd scream I'd fight away all of your fears
آن زمان که فرياد ميزدي با تمام ترسهايت نبرد مي کردم
And I held your hand through all of these years
و در تمامي اين سالها ديگر دستانت در دستم نيست
But you still have
اما تو هنوز مالک
All of me
تمام وجود مني
I've tried so hard to tell myself that you're gone
بسيار سخت تلاش کرده ام تا به خود بفهمانم که تو ديگر نيستي
But though you're still with me
اما تو هنوز ترکم نمي کني
I've been alone all along
و من که براي بازمانده زندگي تنهايم

هر کس به طریقی دل ما می شکند

بیگانه جدا دوست جدا می شکند

بیگانه اگر می شکند حرفی نیست

من در عجبم......................

............

بشکست دلم کسی صدایش نشنید

اری دل ما بی صدا می شکند...

گفتمش دل میخری ؟

پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخند...

خنده کرد و دل ز دستم ربود...

تا به خود آمدم او رفته بود ...


اما جای پایش روی دل جا مانده بود...

[img][/img]

واسه خواهر خوب و مهربونم

از دريا پرسيدن عشق چيست، گفت:خشكيدن........

از گل پرسيدن عشق چيست، گفت:پرپر شدن........

از زمين پرسيدن عشق چيست، گفت: لرزيدن.............

از آسمون پرسدين عشق چيست، گفت: باريدن..........

از انسان پرسيدن عشق چيست،ناگهان ندايي از درونش گفت:جدايي

اگر آدمي زندگي را دوست داشت در اغاز تولد نمي گريست

واژه ای که روزها یا شایدم ماههاست
که با آن خو گرفته ام.
که چه سخت است انتظار ..
هرصبح طلوعی دیگراست برانتظارهای فرداهای من!
خواهم ماند تنها در انتظار تو
چرا نوشتم در برگ تنهاییم برای تو، نمیدانم؟
شاید روزی بخوانند بر تو، عشق مرا
می دانم روزی خواهی آمد، می دانم
گریان نمی مانم، خندانم!
برای ورودت ای عشق
وقتی که به یادت می افتم،
به یاد خاطراتت...نامه هایت را مرور می کنم،
یک بار...نه...بلکه صد بار
وجودم را سراسر عشق فرا می گیرد

اين نگهبان سكوت شمع جمعيت تنهائي
راهب معبد خاموشي ها
جاجب درگه نوميدي
سالك راه فراموشي ها

چشم براه پيامي ‘ پيكي
گرمي بازوي مهري نيست
خفته در سردي آغوش پر آرامش ياس
كه نه بيدار شود از نفس گرم اميد
س نهاده است به بالين شبي
كه فريبش ندهد عشوه خونين سحر

اي پرستو برگرد !
" اي پرستو كه پيام آور فرورديني "
بگريز از من از من بگريز !
باغ پ‍مرده پامال زمستانها
چشم براه بهري نيست
گرد آشوبگر خلوت اين صحرا
گرد بادي است سيه ‘ گرد سواري نيست

درست مثل غنچه به هم فشرده بودم

غروب كرده بودم...شكست خورده بودم

شب شكستنم بود...اگر نمي رسيدي
جنازه ي دلم را به خانه برده بودم...

بدون چشم هاي تو رفته بودم از دست
بدون دست هاي تو جان سپرده بودم

شب به هم رسيدن...نسيم مي شدم كاش
كه دانه دانه زلف تو را شمرده بودم

عزيز من كه چشمت دوباره عاشقم كرد
اگر نگاه گرمت نبود...مرده بودم!!!

پرکن پياله را

كه اين آب آتشين
ديري است ره به حال خرابم نمي برد
اين جامها
كه در پيم مي شود تهي
درياي آتش است كه ريزم به كام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نمي برد
من با سمند سركش و جادويي شراب
تا بيكران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره انديشه هاي ژرف
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگي
تا كوچه باغ خاطره هاي گريز پا
تا شهر يادها
ديگر شرابم جز تا كنار بستر خوابم نمي برد
پر كن پياله را
هان
اي عقاب عشق
از اوج قله هاي مه آلوده دور دست
پرواز كن
به دشت غم انگيز عمر من
آنجا ببر مرا كه شرابم نمي برد
آن بي ستاره ام كه عقابم نمي برد
در راه زندگي
با اين همه تلاش و تقلا و تشنگي
با اين كه ناله ميكشم از دل
كه آب...آب...
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد
پر كن پياله را...
فریدون مشیری

زمستان را دوست دارم چون فصل غم است غم را دوست دارم چون گواه دل است دل را دوست دارم چون تو را به من نشان داد اما تو را دوست دارم بدون انكه بدانم چرا؟

تقدیم به میثم عزیزم

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ برنمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند


گذرگهیست پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم ام سزاست
وگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

قدر هر چه گل ديدم مرا آزار کردی تو
خيانت را دوباره در دلم تکرار کردی تو
عجب ديوانه بودم من که بستم دل به چشمانت
و کار قلب اين دیوانه را دشوار کردی تو
چقدر از التماسم پيش مردم آبرويم رفت
چقدر اين چشم ها را پيش مردم خوار کردی تو
شنيدم بارها با ..........وليکن حيف
شهامت مال هر کس نيست پس انکار کردی تو
چقدر اشعار زيبايی برايم خواندی و گفتی
و بازی با دل بيمار من بسيار کردی تو
نمی بخشم تو را ، او را و هر کس را که بد باشد
خدایم خود تلافی می کند هر کار کردی تو
دلم را ديگر از هرچه نگاه و آرزو کندم
تمام پنجره های مرا ديوار کردی تو
چه حسنی داشت درد اين شکست تلخ ميدانم
مرا از خواب عشق و عاشقی بيدار کردی تو

سنگهایی که من از یاد تو بر سینه زدم...


کعبه ای می ساختم اگر خانه بنا می کردم...

سلام ای غروب غریبانه ی دل

سلام ای طلوع سحرگاه رفتن

سلام ای غم لحظه های جدایی

خداحافظ ای شعر شب های روشن

خداحافظ ای قصه ی عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من

تو را می سپارم به دل های خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب

تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم اگر شب شکسته

تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد

به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمه واژه از غم نخشکد

اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من

خداحافظ ای سایه سار همیشه

اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم

خداحافظ ای نوبهار همیشه

باز هم امدي تو بر سر راهم
اي عشق ميكني دوباره كمراهم
دردا من جواني را به سر كردم
تنها از ديار خود سفر كردم
ديري است قلب من از عاشقي سير است
خسته از صداي زنجير است
دريا اولين عشق مرا بردي
دنيا دمدم مرا تو ازردي
دريا سرنوشتم را به ياد اور
دنيا سركذشتم را مكن باور
من غريبي قصه بردازم
جون غريقي غرق در رازم
كم شدم در غربت دريا
بينشان و بي هم اوازم
ميروم شبها به ساحل ها
تا بيابم خلوت دل را
روي موج خسته ي دريا
مينويسم اوج غم ها را
دريا اولين عشق مرا بردي
دنيا دمدم مرا تو ازردي
دريا سرنوشتم را به ياد اور
دنيا سركذشتم را مكن باور

عسل جان ممنون بابت شعرهای قشنگت

خواهش می کنم خانومی...

اگرچه بود و نبودم یکی است
ترا عذاب دهد جای خالی من

خیال بی تو پریدن نداشتم آری
بهانه بود شکسته بالی من.....


سکوت مرا پاسخی نخواهی یافت..
چه بی جواب سوالی ست بی سوالی من!

مهربان باش

و دوست بدار

شايد كه

فردايي

نباشد.
[img][/img]

ای شب به پاس صحبت دیرین خدای را
با او بگو حکایت شب زنده داریم
با او بگو چه می کشم از درد اشتیاق
شاید وفا کند، بشتابد به یاریم

ای دل، چنان بنال که آن ماه نازنین
آگه شود ز رنج من و عشق پاک من
با او بگو که مهر تو از دل نمی رود
هر چند، بسته مرگ، کمر بر هلاک من

ای شعر من، بگو که جدایی چه می کند..
کاری بکن که در دل سنگش اثر کنی
ای چنگ غم، که از تو بجز ناله برنخاست،
راهی بزن که ناله از این بیشتر کنی

ای آسمان! به سوز دل من گواه باش
کز دست غم به کوه و بیابان گریختم
داری خبر که شب همه شب دور از آن نگاه
مانند شمع سوختم و اشک ریختم

ای روشنان عالم بالا، ستاره ها
رحمی به حال من خونین جگر کنید
یا جان من ز من بستانید بی درنگ
یا پا فرا نهید و خدا را خبر کنید..

آری، مگر خدا به دل اندازدش که من
زین آه و ناله ره به جایی نمی برم
جز ناله های تلخ نریزد ز ساز من..
از حال دل اگر سخنی بر لب آورم

آخر اگر پرستش او شد گناه من،
عذر گناه من، همه چشمان مست اوست
تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من
او هستی من است که آینده دست اوست

عمری مرا به مهر و وفا آزموده است
داند، من آن نیم که کنم رو به هر دری
او نیز مایل است به عهدی وفا کند
اما اگر خدا بدهد عمر دیگری!


فریدون مشیری

میثم عزیزم

بهاره جون

دلارام جان

دستتون درد نکنه

خیلی قشنگ بودن