نغمه هاي دلتنگي

چند روز پیش تو بانک یک دفعه خیلی دلم گرفت.
دلم میخواست قلم بردارم و بنویسم ولی ذهنم در هم تر از اونی بود
که بتونم.فقط چند بیت شعر را با خودم زمزمه کردم
فکر کردم بد نیست اینجا که همه با هم جمعیم و بچه ها اهل احساسند وقلم
یه همچین تاپیکی داشته باشیم.
برای شروع من اون چند تا بیت را می نویسم
ولی به جون خودم کپی رایته
All rights reserved
دلم دوباره برایت بهانه میگیرد
برای گفتن شعر و ترانه میگیرد
دلم دوباره هوس کرده است نگاه تو را
سراغت از در و دیوار خانه میگیرد.
برای هق هق این گریه های بیتابم
دلم بهانه یک جفت شانه میگیرد.
مرجان

چقدر قشنگ گفتی ....

نامه هایم را باد برد...

شاید برایت بیاورد...

من آنها را به رهگذری سپردم اما...

او جان سپرد...

به قاصدکی سپردم...اما...

آن هم دور شد از ابدیت...

این بار باد از دستم گرفت...

تا برایت بیاورد...

اگر به دستت رسید...

(بر بال پروانه ها نشانه ای بفرست)...

تا بدانم...که باد گریزان...باد سرگردان...

بهترین همراه من است...

[img][/img]
بالاخره اينجا يكي طالب شعر و نوشته ي ادبي پيدا شد

واااای خیلی قشنگ بود....

هر 2 تاش...

اگه اجازه بدین منم می نویسم...ولی نه نوشته های خودمو....نوشته های قشنگو......

نامی نداشت. نامش تنها انسان بود؛و تنها دارايی اش تنهايی
گفت: تنهايی ام را به بهای عشق می فروشم. کيست که از من قدری تنهايی بخرد؟
هيچ کس پاسخ نداد
گفت:تنهايی ام پر از رمز و راز است، رمز هايی از بهشت. راز هايی از خدا.
با منگفت و گو کنيد تا از حيرت برايتان بگويم
هيچ کس با او گفت و گو نکرد
و او ميان اين همه تن ، تنها فانوس کوچکش برداشت و به غارش رفت. غاری در حوالی دل. می دانست آنجا هميشه کسی هست. کسی که تنهايی می خرد و عشق می بخشد
او به غارش رفت و ما فراموشش کرديم و نمی دانيم که چه مدت آنجا بود
سيصد سال و نه سال بر آن افزون؟ يا نه، کمی بيش و کمی کم. او به غارش رفت و ما نمی دانيم چه کرد و چه گفت و چه شنيد؛ و نمی دانيم آيا در غار خوابيده بود يا نه؟
اما از غار که بيرون آمد بيدار بود، آنقدر بيدارکه خواب آلودگی ما بر ملا شد. چشم هايش دور خورشيد بود، تابناک و روشن؛ که ظلمت ما را می دريد
از غار که بيرون آمد هنوز همان بود با تنی نحيف و رنجور. اما نمی دانم سنگينی اش را از کجا آورده بود، که گمان می کرديم زمين تاب وقارش را نمی آورد و زير پاهای رنجورش درهم خواهد شکست
از غار که بيرون آمد، با شکوه بود. شگفت و دشوار و دوست داشتنی.اما ديگر سخن نگفت.انگار لبانش را دوخته بودند، انگار دريا دريا سکوت نوشيده بود
و اين بار ما بوديم که دنبالش می دويديم برای جرعه ای نور.برای قطره ای حيرت. و او بی آنکه چيزی بگويد، می بخشيد؛بی آنکه چيزی بخواهد
او نامی نداشت،نامش تنها انسان بود و تنها دارايی اش تنهايی

اين ترانه بوي نان نمي‌دهد
بوي حرف ديگران نمي‌دهد
سفرهء دلم دوباره باز شد
سفره‌اي كه بوي نان نمي‌دهد
نامه‌اي كه ساده و صميمي است
بوي شعر و داستان نمي‌دهد:
…با سلام و آرزوي طول عمر
كه زمانه اين زمان نمي‌دهد
كاش اين زمانه زير و رو شود
روي خوش به ما نشان نمي‌دهد
يك وجب زمين براي باغچه
يك دريچه، آسمان نمي‌دهد
وسعتي به قدر جاي ما دو تن
گر زمين دهد، زمان نمي‌دهد!
فرصتي براي دوست داشتن
نوبتي به عاشقان نمي‌دهد
هيچ كس برايت از صميم دل
دست دوستي تكان نمي‌دهد
هيچ كس به غير ناسزا تو را
هديه‌اي به رايگان نمي‌دهد
كس ز فرط هاي‌و‌هوي گرگ و ميش
دل به هي‌هي شبان نمي‌دهد
جز دلت كه قطره‌اي است بيكران
كس نشان ز بيكران نمي‌دهد
عشق نام بي‌نشانه است و كس
نام ديگري بدان نمي‌دهد
جز تو هيچ ميزبان مهربان
نان و گل به ميهمان نمي‌دهد
نااميدم از زمين و از زمان
پاسخم نه اين ، نه آن…نمي‌دهد
پاره‌هاي اين دل شكسته را
گريه هم دوباره جان نمي‌دهد
خواستم كه با تو درد دل كنم
گريه‌ام ولي امان نمي‌دهد…

خوب ببخشید دیگه اگه خیلی زیاد و طولانی شد.

انشاالله بقیه اش برای بعد..... .

فقط من توضیحی از نزار توی همین قسمت یعنی گفتگوی آزاد میزارم که اگه بخونین بد نیست.

باد این یار با وفای تنهایی
خیلی قشنگ بود
.
.
.
.
من برده ام پناه به آغوش سرد باد
دور از نگاه و سینه گرم از وفای تو

meysam-r نوشته است:

نامه هایم را باد برد...

شاید برایت بیاورد...

من آنها را به رهگذری سپردم اما...

او جان سپرد...

به قاصدکی سپردم...اما...

آن هم دور شد از ابدیت...

این بار باد از دستم گرفت...

تا برایت بیاورد...

اگر به دستت رسید...

(بر بال پروانه ها نشانه ای بفرست)...

تا بدانم...که باد گریزان...باد سرگردان...

بهترین همراه من است...

[img][/img]
بالاخره اينجا يكي طالب شعر و نوشته ي ادبي پيدا شد

ممنون خیلی دوست داشتم مخصوصا دوتای اولی
رو.

hobbelma7boob نوشته است:

خوب ببخشید دیگه اگه خیلی زیاد و طولانی شد.

انشاالله بقیه اش برای بعد..... .

فقط من توضیحی از نزار توی همین قسمت یعنی گفتگوی آزاد میزارم که اگه بخونین بد نیست.

اینم از حافظ جون خودمون که به نظر من نزار نه در عرفان بهش میرسه و نه در کلام.



سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی - خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی
دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است - بدین راه و روش میزو که با دلدار پیوندی
قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز - ورای حد تقریر است شرح آرزومندی
الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور - پدر را باز پرس آخر کجا شد مهر فرزندی
جهان پیر رعنا را ترحم در جبلت نیست - ز مهر او چه می پرسی در او همت چه می بندی
همایی چون تو عالیقدر حرص استخوان تا کی - دریغ آن سایه ی همت که بر نا اهل افکندی
درین بازار اگر سودیست با درویش خرسند است - خدا یا منعمم گردان بدرویشی و خرسندی
به شعر حافظ شیراز می رقصند و می نازند - سیه چشمان کشمیری و ترکان سمر قندی

قرارمان حوالی همین روزها بود...

در امتداد همین لحظه های سرد و یخ زده...

و اکنون در انتهای سالها انتظار ...

بیقرارتر از همیشه...

عبور ثانیه ها را به انتظار نشسته ام...

نشان به آن نشانی ...

که عاشقانه ترین شعرهایم را در وصف تو سروده ام...

نشان به آن نشانی...

که تنها قاب عکس درون قلبم را برای تو خالی گذاشته ام...

حال با من بگو...

از مشرق کدام لحظه رویایی طلوع خواهی کرد؟!...


در انتهای کدام شب تنهایی...

داستان بلند انتظارت را...

پایان خواهی برد...

با من بگو آیا...

حجم انتظارت در قاب لحظه های عمرم خواهد گنجید؟...

با من بگو آیا

خواهی آمد؟...

الهم عجل لوليك الفرج
مرجان جان ممنون از لطفت(پدرم هميشه ميگه دلتنگيت رو با كسي قسمت كن كه قدر دلت رو بدونه...كي بهتر از امام حي و حاضر قدر دلاي شكسته رو ميدونه؟...)


[img][/img]

یک روز درب خانه تو را قاب میکند
تعبیر عاشقانه یک خواب میکند
یک روز می رسی به دیارم که چشم من
آرام برف فاصله را آب می کند.

پدرت حق دارند.باید حرف دلت فهمیده بشه
تا خودت و احساست درک بشید.
من همیشه وقتی جای تازه ای وارد میشم. یه مدت محیط رو بررسی میکنم
و اجازه میدم که من رو به صورتی که خواستند قبول کنند بعد کم کم سعی میکنم محیط را با
اضافه کردن چیزهایی که دوست دارم تا حدی تغییر بدم و خودم رو نشون بدم. درست یا غلطش رو از نظر
روان شناسی نمودم اما اینطوری حتی بدترین محیط ها را هم تحمل میکنم.
و حالا اینم یه شعر انتظار باز از خودم
(ببخشید اگه از این الفاظ استفاده میکنم البته اصلا قصد خودنمایی ندارم
منظورم اینه که نوشته هام محفوظ بمونند.)
******
بهار غبطه می خورد به سبزی نگاه تو
دوباره باغ یخزده شده دخل راه تو
اگر شبی گذر کنی براسمان خانه ام
دوباره میشود دلم غریق نور ماه تو
در این خساست زمین کزو نرست سایه ای
پرنده لانه میکند به سایه نگاه تو
اگر چه نیستی ولی سیاهی زمین شده
به چشم انتظار ما به بودنت گواه تو
طلوع میکنم ز تو اگر دوباره بشکند
خمیده پشت نیمه شب ز معجز پگاه تو

meysam-r نوشته است:

قرارمان حوالی همین روزها بود...

در امتداد همین لحظه های سرد و یخ زده...

و اکنون در انتهای سالها انتظار ...

بیقرارتر از همیشه...

عبور ثانیه ها را به انتظار نشسته ام...

نشان به آن نشانی ...

که عاشقانه ترین شعرهایم را در وصف تو سروده ام...

نشان به آن نشانی...

که تنها قاب عکس درون قلبم را برای تو خالی گذاشته ام...

حال با من بگو...

از مشرق کدام لحظه رویایی طلوع خواهی کرد؟!...


در انتهای کدام شب تنهایی...

داستان بلند انتظارت را...

پایان خواهی برد...

با من بگو آیا...

حجم انتظارت در قاب لحظه های عمرم خواهد گنجید؟...

با من بگو آیا

خواهی آمد؟...

الهم عجل لوليك الفرج
مرجان جان ممنون از لطفت(پدرم هميشه ميگه دلتنگيت رو با كسي قسمت كن كه قدر دلت رو بدونه...كي بهتر از امام حي و حاضر قدر دلاي شكسته رو ميدونه؟...)


[img][/img]

من مثل شما بلد نیستم شعر بگم
اما عاشق هر چیزیم که احساس پاک توش جاری باشه
من چیزی برای نوشتن ندارم
اما نوشته های قشنگتون رو می خونم و تحسینتون می کنم
ممنون

همین که شرکت میکنی
و در دلتنگی ما سهیم میشی برامون یه دنیا ارزش داره
ممنون
خوشحالم که دوست داری

دلارام نوشته است:

من مثل شما بلد نیستم شعر بگم
اما عاشق هر چیزیم که احساس پاک توش جاری باشه
من چیزی برای نوشتن ندارم
اما نوشته های قشنگتون رو می خونم و تحسینتون می کنم
ممنون

من مثل مرجان اهل شعر وشاعری نیستم بیشتر ترجیح می دم شنونده باشم تا سراینده .
مرجان به موضوع جالبی اشاره کرد هر وقت دلتنگ میشیم چکار می کنیم
من عادت دارم هر وقت دلتنگ می شم با آهنگ یه خواننده(البته مرد)فال بگیرم شاید مسخره باشه اما من این کارو می کنم و به جوابی که می خوام می رسم
همیشه معتقد بودم وقتی بنده ای از خدای خودش چیزی طلب کنه خدا آرزوشا برآورده می کنه شاید دیر وزود داشته باشه اما سوخت و سوز نداره. اگر هم اون بنده دل شکسته هم باشه خدا حتما جوابشو می دیده برای خودم اتفاق افتاد
یکبار وقتی دلتنگ بودم یا بهتر بگم دل شکسته با آهنگ امید فال گرفتم صادقانه از خدا خواستم جوابم رو بده نمی دونم تاثیر چی بود دل شکستگیم یا اشکی نا خواسته از چشمم جاری شده بود نیت کردم و فال گرفتم این آهنگ بود جالب این بود که اصلا اسم ترانه شم نمی دونسم چیه فقط می دونستم با نیتی که کردم آهنگ هم سازگاری داشت
الان حدودا پنچ سال از اون روز می گذره من هروقت این آهنگ رو می فهمم نا خواسته گریه م می گیره و به یاد اون روز می افتم اگر چه برام تلخ بود اما در اوج تلخیش برام بهترین خاطره رو داشت.

چی بگم از دست تو ای روزگار
ای که در نا پایداری پایدار
دیگه دست رو بذار تو دست من
به تو چی می رسه از شکست من
ازم آرام و بگیر راحت دنیا مو بگیر
از لبم جامو بگیرو
دلخوشیهامو بگیر اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
اگه گنجی سر رامه جلوی رامو بگیر
اگه دنیا همه کامه
همه دنیامو بگیر
اگه دنیا همه کامه همه دنیامو بگیر و
دلخوشیهامو بگیر
اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
ای فلک بر سر من یه دنیا منت بگذار
واسه عاشق شدنم بازم یه فرصت بگذار
تو دیار بی کسی در نمیاد باز نفسم
من گذشتم از خودم واسه برای اون دلواپسم
ازم آرام و بگیر راحت دنیا مو بگیر
از لبم جامو بگیرو
دلخوشیهامو بگیر اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
اما احساسی که من بهش دارم ازم نگیر
به خدا التماس کردم به خدا التماس کردم تا چرخ روزگار را بروفق مراد تو بچرخانت تا الهه عشق از حمایت ما روی برنگردانت من دریا و زمین و آسمانو ستاره را به حرمت شکوه عشق تو تقدیس می کنم.
حرمت شکوه عشق تو تقدیس می کنم.


موفق باشید

مجنون دیاب

دردهاي من
جامه نيستند
تا زتن درآورم
‹‹چامه وچكامه››نيستند
تا به ‹‹رشته سخن››درآورم
نعره نيستند
تا ز‹‹ناي جان››برآورم
دردهاي من نهفتني
دردهاي من نگفتني
دردهاي من
گرچه مثل دردهاي مردم زمانه نيست
درد مردم زمانه است
مردمي كه چين پوستينشان
مردمي كه رنگ روي آستينشان
مردمي كه نام هايشان
جلد كهنه شناسنامه هايشان
درد مي كند
من ولي تمام استخوان بودنم
لحظه هاي ساده سرودنم
درد مي كند
انحناي روح من
شانه هاي خسته غرور من
تكيه گاه بي پناهي دلم شكسته است
كتف گريه هاي بي بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
دردهاي پوستي كجا؟
درد دوستي كجا؟
اين سماجت عجيب
پافشاري شگفت دردهاست
دردهاي آشنا
دردهاي بومي غريب
دردهاي خانگي
دردهاي كهنه لجوج
اولين قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گِلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزير خويش را رها كنم؟
درد
رنگ وبوي غنچهً دل است
پس چگونه من
رنگ وبوي غنچه را زبرگ هاي تو به وتوي آن جدا كنم؟
دفتر مرا
دست درد ميزند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در اين ميانه من
از چه حرف مي زنم؟
درد،حرف نيست
درد،نام ديگر من است
من چگونه خويش را صدا كنم؟...

مهربانی ممنوع !
دست سوزنده مشتاقت را
در نهانخانه جیبت بگذار
تا که پابند نباشی به کسی دست بدهی
خارهایی هستند که ز سر پنجه دوست, با سرانگشتانت میجنگند
دوستی مسخره است
مهربانی ممنوع !
و تو ای دوست ترین
در نهانخانه جیبت بگذار, دست سوزنده مشتاقت را
من و تو
باید از سلسله بایدها, دستهامان رازنجیر کنیم
با زبان دگران لحظه هامان را تفسیر کنیم
و نگوئیم که بازیگر یکقصه معتبریم
کاش میدانستی
که نباید حس کرد,که نباید دل بست
در فضایی که پراز همهمه آدمهاست
من گرفتارترین تنهایم, تو گرفتارترین
دل ما بسته وابستگیاست
قصه ماندن ما, طرح یک خستگی است؟

اشتقاق



وقتی جهان
از ریشه جهنم
و آدم
از عدم
و سعی
از ریشه های یأس می آید
وقتی که یک تفاوت ساده
در حرف
کفتار را
به کفتر
تبدیل می کند
باید به بی تفاوتی واژه ها
و واژه های بی طرفی
مثل نان
دل بست
نان را
از هر طرف بخوانی
نان است!

(قیصر امین پور)

هیچ وقت نتونستم دلتنگیم رو با جمله ها و کلمه های شاعرانه بیان کنم
واسه همین میگم دلم تنگه همین

کلامی خاص نمی خواهد !

صدایت خود رمزی است

که درهای بسته ی غار

با آن گشوده می شوند.

صدایت را می شنوم

دلم باز می شود

دنیاییم

را می دهم برای لبخندت

هراسی نیست

شاد که می شوی

دنیا

دوباره از آن من است ...

زیبا بودن
لبخند بر لبانم نشست

Arghavan نوشته است:

دنیاییم

را می دهم برای لبخندت

هراسی نیست

شاد که می شوی

دنیا

دوباره از آن من است ...

خیلی قشنگ بود...دستت درد نکنه