نوشته هاي جالب ...

وقتی با 1 انگشت به سمت کسی اشاره می کنی و مسخرش میکنی اگه خوب به دستت دقت کنی 3 تا انگشتت به سمت خودته

زندگی خوابی است بیدار.توهمی آشکار.هر روز نیاز حقیقی به بازگشت برای عاشق تر شدن.....
دنیای من این است....هر شب در خواب عاشق میشوم.....
غرق رویا که باشم وبهشت روی زمین است.....پشت چشمان من....
رویا نزدیک است...

عزیزم اگه دیدی بغض كردی ، ولی دلیل گریه كردن پیدا نمی كنی ،‌اگه دنبال جایی می گشتی كه داد بزنی. . .
بدون كه دل خدا برات تنگ شده ، می خواد صداش كنی

چشم به راهی هایم را


زیر ابرهای بغض کرده ی پاییزی


دیده ای ؟می دانی ؟


نگو نمی دانی.......


باران می آید .و باران رحمت خداست.


من هنوز برای ادای نذرهایم


بی چتر


زیر باران میروم.


هنوز نیامده


دستی تکانم میدهی و میروی !


بی کفش میمانم و بی چتر زیر باران!


من میمانم وکلی نذر برای سلامتی ات .


راستی.


دعای خیرم همیشه بدرقه راهت...............

در کوچه ی آتش باز ها .. من تک فرشته ی سوخته بالی هستم که گریه نمیکنم

قرن ما شاعر اگر داشت، هوا بهتر بود
خار هم كمتر نبود از گل، بسا گل تر بود
قرن ما شاعر اگر داشت كه كبوتر با كبوتر باز با باز، نبود شعار پرواز
وای بر ما كه تصور كردیم عشق را باید كشت
در چنین قرنی كه دانش حاكم است
عشق را از صحنه دور انداختن دیوانگی است، درماندگی است، شرمندگی است
قرن، قرن آتش نیست
قرن یك هوای تازه است
فكرها را شست و شویی لازم است
گم شدیم گر در میان خویشتن، جست و جویی لازم است
نازنین ها از سیاهی تا سفیدی را سفر باید كنیم

آواز خوش زندگی



زندگی رودخانه ای ست از فنا تا به فنا.
زندگی اصلا پدیده ای منطقی نیست.
منطق ساخته و پرداخته ی ذهن ماست.
زندگی،حیرت در شگفتی هاست؛
پرسه زدن در زیبایی هاست.
زندگی،معامله نیست،
تجارت نیست؛
شهود عاشقانه ی اشیاست.
زندگی،زمانی معنا دارد كه سفری در جاده ی عشق باشد.
زندگی،سفراست.
كسانی كه جایی در گوشه و كنارها اطراق می كنند،زندگی
را می بازند.
انسان باید آواره و پرسه زن باشد،
انسان باید خانه به دوش باشد؛
هر جا كه اُتراق شود، زندگی در آن جا می میرد.



" مسیحا برزگر"

در اعماق قلبم آتشی فروزان است

در اعماق قلبم اشتیاقی برای شروع عشق ، جان گرفته است

من ، از شوق احساساتم می میرم

و دنیای من با رویاهایم جان می گیرد

و من در رویاهایم زندگی از سر می گیرم

تو قلب و روح من هستی

هر جا كه روم شعله عشق تو را زنده نگه خواهم داشت

تو جان و دل من هستی

و من تا ابد در آغوشت خواهم گرفت

و با تو خواهم ماند

تو روح و روان من هستی

و من حس میكنم شكوفایی عشقمان را

تو جان و دل من هستی

و این تنها چیزی است كه بدان ایمان دارم

بگذار درها را ببندیم و قلب سوزان مرا باور كنیم

آرام بگیر و دریچه های قلبت را بر من بگشا

بگذار تا شمعها بسوزند و وجودت در من ذوب گردد

چرا كه من در رویاهایم زندگی میكنم

آری تو روح و روان من هستی

و من هر جا كه بروم عشق تو را زنده نگه خواهم داشت

تو تمام وجود من هستی

و من تا ابد در آغوشت خواهم گرفت

و با تو خواهم ماند

پنجره را بگشای

تا کی از پشت پناهی هائل به جهان می نگری

پنجره را بگشای

شاید از پنجره تا پنجره راهی باشد

شاید این فاصله آبستن معصوم گناهی باشد

شاید آنرا که تو در زمزمه ات می خواندی

پشت در آمده گاهی باشد

پنجره را بگشای

شاید او آمده از راهی دور

خیس باران تو آنجا مانده

در پی برق نگاهی باشد

پنجره را بگشای

شاید آنجا پای آن بوته یاس

عطر جا مانده ز آهی باشد

شاید این لحظه غمدیده تو را

گنج افتاده به چاهی باشد

پنجره را بگشای

تا كی از پشت پناهی هائل به جهان می نگری

پنجره را بگشای

اگر نمیتوانیم مثل آدم زندگی کنیم.. دست کم هرچه در توان داریم بکار بریم تا کاملا حیوان نشویم.

ژوزه ساراماگو

هزار و دویست و پنجاه و هفتمینم
آنگونه که بوکوفسکی ها به فغان بیایند و دردها در باز کند
اینجا مکان امن من است
آنجا که روحم سر به عشق بر می دارد و تمام روسپیان شهر
ستایشم می کنند
من آن تن بزرگ شده بی آبرویم
من آن جمله توپم
بر تن این بحث

هوس كوچ به سرم زده. شاید هم هجرت. نمی دانم.

ز این بی دلی ها خسته شدم.

دستانم را به دستان هیچ كس می سپارم و درد دل می كنم با درختان.

دیوانگی هم عالمی دارد نه ؟؟

خدایا

از عشق امروزمان برای فرداهایی که فراموش می کنیم

عاشق بوده ایم قدری کنار بگذار

به قدر یک مشت

به قدر یک لبخند

تافراموش نکنیم

عاشق بوده ایم

تا عاشق بمانیم و

عاشق بمیریم

( دکتر علی شریعتی )

گاهی فکری مثل برق از ذهنت می گذرد بدون اینکه خودت بخواهی .
شک می کنی !
مگر می شود ؟
دلت می لرزد ، اما مجبوری به روی خودت نیاوری .
راز ، راز است تا زمانی که بازگو نشود.
به اندازه تمام عمرم ناگفتنی دارم !

خدا مرا صدا زده
مرا که دست کوچکم
به سوی دست او دراز
و قلب من
فقط برای قلب او
نوای ربنا زده
خدا مرا
به اسم کوچکم صدا زده
و بر تمام غصه‌ام
به روی نقش دردهای کهنه‌ام
نشان یا خدا زده
...
فقط همین بس است:
خدا مرا
به خاطر خودم صدا زده...

التماس به خدا جرأت است . اگر برآورده شود ، رحمت است ، اگر برآورده نشود ، حکمت است .


التماس به انسان خفت است . اگر برآورده شود ، منت است ، اگر برآورده نشود ، ذلت است .

تواناترین مترجم کسی است که سکوت دیگران راترجمه کند

.شایدسکوتی تلخ گویای دوست داشتنی شیرین باشد

زنده ام، ولی چو مردگان زیسته‌ام



بودم ، ولی در نبود بوده‌ام



با یاد تو ای نوبهار زندگی



همچو گلی در خزان روییده‌ام



ای دست و پا بسته به این زندگی مناز



زنده منم كه از همه عالم بریده‌ام



من شوق جوانی ندیدم به عمر خویش



از مردمان داستان جوانی شنیده‌ام



گر عاشقی ره عشق را دریاب



عاشق منم كه ره عشق پیموده‌ام

من پشت گرد و غبار آیینه زندانی ام

دستانم نای پاک کردن آیینه را ندارند

آیینه تو را صدا می زند

من دستانت را

برخیز و گاهی، عشق را دعوت کن ای دوست
بنشین با من - با خودت - خلوت کن ای دوست
بی پرده باش و لحظه ای عریانیت را
با حیرا آیینه ام ، قسمت کن ای دوست
مانند راز یک معما سختی - اما
این راز را بگشا ، مرا راحت کن ای دوست
تا عزلت دلتنگی ام ، پایان پذیرد
از وسعت بی رنگی ات ، صحبت کن ای دوست
یک شهر با من دشمن اند، اما فقط تو
با من به پاس دوستی ، بیعت کن ای دوست
یا نه ! تو هم مانند آنهای دگر باش
در انهدام روح من ، شرکت کن ای دوست

حالا دیگر خوب می دانم

آرزوی آمدنت را هم

مثل سکوت زلال چشم هایت

به گور خیال های محال خواهم برد

مثل آرزوی لبخندی دور از تمسخر

اما بدان تا ابد روز آمدنت را فراموش نخواهم کرد

روزی که حس تازه ای را احساس کردم

زمانی که عشق را درک کردم

من تو را می خواهم

هر جا که باشی میتونی صدای پای عشق رو بشنوی

باید بری رو موجش ، قد تاپ تاپ قلبت

اونوقت ، اگه بتونی تیکه های قلبها رو بهم بچسبونی میتونی آخر عشق رو هم ببینی .

میدونم اگه به اندازه ی لحظه ای تو هر قلبی زندگی کنم میتونم عاشق ترین عاشق دنیا بشم

به فرشته ها بگو که درها رو باز کنن

فرشته هایی که تو قلبها زندگی میکنن

فرشته ی تو

فرشته ی او

فرشته های ساکن تمام قلبهای دنیا ......

من می خوام عاشق ترین عاشق دنیا بشم

عاشق همه ی مردم دنیا .........

هفت جا ، نفس خویش را حقیر دیدم
نخست : هنگامیکه به پستی تن می داد تا بلندی یابد.

دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان ، میپرید.

سوم : آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید.

چهارم : آنکه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند ، خود را دلداری داد.

پنجم : آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست.

ششم : آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود.

هفتم : آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت.

جبران خلیل جبران