مشاعره

عجیب نیست که ما اینجا این تاپیک رو نداریم؟؟؟
خب هنوز هم دیر نیست شروع میکنیم
همه که دیگه روشش رو بلدند و چون از نظرم بازی نیست
و یا دآوری اشعار زیبای فارسیه توی این بخش آوردم..
بریم؟؟؟
من همان به که ازو نیک نگهدارم دل
که ازو نیک ندیده ست و ندارد نگهش

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی
غنیمت است در چنین شب که دوستان بینی

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

توانا بود هر که دانا بود
ز دانش دل پیر برنا بود

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود
شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود
در کهن گلشن طوفانزده‌ی خاطر من
چمن پرسمن تازه بهار آمده بود

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

دوباره پلک دلم میپرد نشانه ی چیست؟

شنیده ام که می آید کسی به مهمانی

کسی که سبز تراست از هزار بار بهار

کسی شگفت کسی آن چنان که می دانی

یاری اندر کس نمی​بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

در گوشه‌ی غمی که فراموش عالمی است
من غمگسار سازم و او غمگسار من
اشک است جویبار من و ناله‌ی سه‌تار
شب تا سحر ترانه‌ی این جویبار من

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

من فقط از حافظ شعر بلدم

دل و دینم شد و دلبر بملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

ناز می‌کرد به پیراهن نازک تن تو
نازنینا چه خبر شد که کفن پوش شدی
چنگی معبد گردون شوی ای رشگ ملک
که به ناهید فلک همسر و همدوش شدی

یا رب این نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش
گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور
دور باد آفت دور فلک از جان و تنش
گر به سر منزل سلمی رسی ای باد صبا
چشم دارم که سلامی بر سانی ز منش
به ادب نافه گشائی کن از ان زلف سیاه
جای دلهای عزیزست به هم بر مزنش

شمعی فروخت چهره که پروانه‌ی تو بود
عقلی درید پرده که دیوانه‌ی تو بود

در خرابات مغان نور خدا می بینم
ای عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم
جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می بینی و من خانه خدا می بینم
خواهم از زلف بتان نافه گشائی کردن
فکر دورست همانا که خطا می بینم
سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می بینم

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن
سایه‌ی دولت همه ارزانی نودولتان
من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه های غریبانه قصه پردازم
به یاد و دیار آنچنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

ما که در خانه‌ی ایمان خدا ننشستیم
کفر ابلیس به کرسی بنشانیم که چه
مرگ یک بار مثل دیدم و شیون یک بار
این قدر پای تعلل بکشانیم که چه

هزار دشمنم ار می​کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می​دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

کاش یک روز سر زلف تو در دست افتد
تا ستانم من از او داد شب تنهائی
پیر میخانه که روی تو نماید در جام
از جبین تابدش انوار مبارک رائی

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت
در نمی​گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

تادیده به شمع رخ زیبای تو بستم
اهنگ وفا از پروپروانه شنیدم

ما در پیاله عکس رخ یار دیده​ایم
ای بی​خبر ز لذت شرب مدام ما