مشاعره

تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم

مرد هنرمند هنرپيشه را / عمر دو بايست در اين روزگار /
تا به يكى تجربه اندوختن / در دگرى، تجربه بردن به كار

روزگاری

به دلیل هنگ کردن از دوستان عذر می خواهم

maryashena نوشته است:

روزگاری

به دلیل هنگ کردن از دوستان عذر می خواهم

اصلا مهم نیست عزیزم خودم کاملش میکنم
روزگاری است که در میخانه خدمت میکنم
در لباس فقر کار اهل دولت میکنم

البته بین میخانه و بیتخانه ش شک دارم و اینکه اصلا
مصراع دوم مال همین شعر هست یا نه

میان مهربانان کی توان گفت
که یار ما چنین گفت و چنان کرد

در کوی نیکنامی مارا گذر ندادند
گر تو نمیپسندی تغییر کن قضا را

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده ام فالی و فریاد رسی می اید

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سر و سامان که مپرس

سرود مجلس جمشید گفته اند این بود
که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت
واکنون شدم به مستان چون ابروی تو مایل

لب از ترشح می پاک کن برای خدا
که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

قوت بازوی پرهیز به خوبان مفروش
که در این خیل حصاری به سواری گیرند

ایکه از کوچه معشوقه ما می گذری
بر حذر باش که سر میشکند دیوارش

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز میجستم
رخت میدیدم و جامی هلالی باز میخوردم

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ی ماست که در هر سر بازار بماند

در اوج ناز و نعمتی ای پادشاه حسن
یارب مباد تا به قیامت زوال تو

وصف رخساره ی خورشید ز خفاش مپرس
که درین آینه صاحب نظران حیرانند

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک

منت خدای را که نیم شرمسار دوست

تکیه بر اختر شبگرد مکن کاین عیار
تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

نقش خیال روی تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده ی بی خواب میزدم

مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش ب خیالش

شکر خدا که از مدد بخت کار ساز
بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست