مشاعره

تو کز چشم و دل مردم گریزانی چه میدانی
حدیث اشک و آه من برو از باد و باران پرس
عروس بخت یکشب تا سحر با کس نخوابیده
عروسی در جهان افسانه بود از سوگواران پرس

سایه فزونی گرفت و دامن پندار
رفت بدانجا که بی نشان و کران بود
رفت بدانجا که خنده مستی غم داشت
رفت بدانجا که اشک بود و خزان بود

دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت
ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت
در تفکر عقل مسکین پایمال عشق شد
با پریشانی دل شوریده چشمم خواب داشت

دایما عادت من گوشه نشستن بودی
تا تو برخاسته​ای از طلبت ننشستم

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی

نشاید بنی آدم خاک زاد
که در سر کند کبر و تندی و باد

تو را با چنین گرمی و سرکشی
نپندارم از خاکی از آتشی

ز شیر شتر خوردن و سوسمار
عرب رابه جایی رسیده است کار
که چرخ کیانی کند آرزو
تفو بر تو چرخ گردون تفو

آسمان وقف نگاهت گل من
مانده ام چشم به راهت گل من

ای نام تو بهترین سر آغاز
لی نام تو نامه کی کنم باز

ایدیر به دست آمده بس زود برفتی
آتش زدی بر من و چون دود برفتی

یوسف گمکشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
گر چه یاران فارغند از یاد من
از من ایشان را هزاران یاد باد

در سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودا زده را کار بساز
گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار
در عیش خوش آویز نه در عمر دراز

زردرویی درمیان گلرخان عیب است برمن
روی زردم را بخوان ای دیده گاهی شستشوکن

نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

یاد باد انکه چوچشمت به عتابم میکشت
معجز عیسویت در لب شکر خواه بود

در باغ چو شد باد صبا دایه گل
بر بست مشاطه وار پیرایه گل
از سایه به خورشید اگرت هست امان
خورشید رخی طلب کن و سایه گل

لاله را گفتم که نزدیکش بروی
ژاله را گفتم که رخسارش بشوی

یک رنگی و بوی تازه از عشق بگیر
پر سوز ترین گدازه از عشق بگیر
در هر نفسی که می تپی ای دل من
یادت نرود اجازه از عشق بگیر