مشاعره

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
به بوی نافه ای کآخر صبازان طره بگشاید
زتاب جعد مشکینش چه خون افتاد درد دلها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم
جرس فریاد می دارد که بربنید محملها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما،سبکباران ساحلها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کزوسازند محفلها

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتندو به پیمانه زدند

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

نه شاخش خشک گردد روز سرما
نه برگش زرد گردد روز گرما
همیشه سبز و نغز وآبدار است
تو پنداری که هر روزش بهار است

مرا چشمي است خون افشان ز دست آن كمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم و از آن ابرو

وصلم به بر کشید و ببرد از دل حزین
داغ فراق و دغدغه انتظار هم

مقام عیش میسر نمی‌شود بی رنج / بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست

دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر
کز ديـو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند يافت مي‌نشود جسته‌ايم ما
گفت آن که يافت مي‌نشود آنم آرزوست

موی بشکافی به‌عيب ديگران
چو به‌عيب خود رسی کوری از آن

نا برده رنج کنج میسر نمی شود
مزد آنگرفت جان برادر که کار کرد

دگر بار گويمت اي برادر، دست بردار امشب زين مشاعره

هر نفس آواز عشق می رسد از چپ و راست
ما به فلک میرویم عزم تماشا که راست ؟

با اجازه بزرگترا


تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

تاب بنفشه می​دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می​درد خنده دلگشای تو

وصال دوستان روزی ما نیست
بخوان حافظ غزلهای فراقی

يكي تاج دارد پدر بر پسر
تو داري دگر لشكر و بوم و بر

شاهنامه

روی بنمای که صبرازدل صوفی ببری
پرده بردارکه هوش از سر عاقل برود
سعدی

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من

ناله پنداشت که در سینه ما جا تنگست
رفت و برگشت سراسیمه که دنیا تنگست