مشاعره

نه نماز بامدادی نه دعای شامگاهی
نه ز چشم تو به اشکی نه ز سوز سینه آهی
بفغانم از دل و تن دل و تن مگو دو دشمن
دل سخت بی حیائی تن سست پر گناهی

Jany نوشته است:

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

آی تکراری بید جیگر

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایان عار داشت

تو رفته ای و گفته نشد ماجرای تو
من مانده ام و قصه بی انتهای تو

ولی داند کسی کاهل خطا نیست
که هر یک نغمه زان قانون جدا نیست

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نا محرم نباشد جای پیغام سروش

شب را به امیدصبح کردیم...صبح است می شبانه ات کو؟
افسرده ی قیل و قال عقلیم........نالیدن عاشقانه ات کو؟

وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود
آخر محاق نیست که ماه دو هفته را
برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب
آورده‌ام به دیده گهرهای سفته را

اگر زلفت به هر تاری اسیر تازه ای دارد
مبارک باشد اما دلبری اندازه ای دارد

خب، بعد یه غیبت دیگه ... اول با مشاعره آغاز مینماییم ...



دوش دیدم که ملائک در میخوانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند ...

از حافظ شیرازی ...


بعدی با "د" باید بگه فکر کنم ...


خب این از اولین پست ...

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
مهر لب او بر در این خانه نهادیم

من اه میزنم به تو آهم نمیرسد
فریاد میز نم به تو ماهم نمیرسد

در روزگار هر که عزیزست خوار تست
این رسم تازه ایست که در روزگار تست

دل من مرد ان نیست که با غمش برآید
مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی

یک خدای بزرگ می آید
دستهایم هنوز منتظرند!

در آن شهری که مردانش عصا از کور می دزدند *** من از خوش باوری آنجا محبت آرزو کردم

ماهی که تو که بر تخت شکوه امده است
ایینه ز دستت به ستوه امده است
خورشید اگر گرم تماشای تو نیست
دلگیر مشو ز پشت کوه امده است

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وانکه این کار ندانست در انکار بماند

در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

میگمااااااااااااااا
چقدر این صفحه مشاعره تند تند میره ...


یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوست داران را چه شد



حافظ شیرازی ...

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی
عجب است اگر نگردد که بگردد آسیابی

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم
دوستان از راست می رنجد نگارم چون کنم