مشاعره

تا بیاموزد پری رخسار گی
چشمهای نیمخوابت سال و ماه

همت نگر كه پيش تو با يك جهان اميد
هـرگز نشد گشـوده لـب اعتراض ما
عرياني است كسوت آزادگـان عشـق
زيبنده نيست بر تن هر كس لباس ما
تدبيـر مـا ز آب و گـل عشـق كـرده اند
ايمـن ز سيـل حادثـه بـاشـد دوام ما

آن کیست کز روی کرم با من وفاداری کند
بر جای بد کاری چو من یکدم نکو کاری کند

تا به دامن ننشیند ز نسیمت گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

تو آفتابی و من ذره ترک مهر مکن
که در هوای توام گر بر آسمان شده ام
خدای را دگر ای باد سوی من بگذر
که من به کوی کسی خاک آستان شده ام

مرو ای پیشرو قافله زین صحرا
که نیامد خبر از قافله‌ی پیشین

معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوشست بدین قصه اش دراز کنید
حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

امروز که در دست تو ام مرحمتی کن
فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت

تو غره بدان مشو که می مینخوری
صد لقمه خوری که می غلام‌ست آن را!
خیام

خیلی شعر قشنگیه

اگر ماه بودم به هر جا که بودم
سراغ ترا از خدا می گرفتم
وگرنه سنگ بودم به هر کجا که بودی
سر رهگذار تو جا می گرفتم

یک روز صرف بستن دل شد به این و آن
روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت

هرکه را اسرارحق اموختند
مهرکردندولبانش دوختند

ا رب بوقت گل گنه بنده عفو كن .......... وین ماجرا به سرو لب جویبار بخش

شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد/ زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد
گره ز دل بگشا و از سپهر یاد مکن/ که کار هیچ مهندس چنین گره نگشاد



حافظ شیرازی

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مگوی هر که کهن جا مه شد ز علم تهیست
که خاص طلب که با رواح زنده اند اجسام