مشاعره

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دیدم خواب خوش که دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

در آن شهری که مردمانش عصا از کور میدزدند
من از خوش باوری آنجا محبت جستجو کردم

مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند،از گفته رب جلیل
خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه
گفت کای فرزند خرد بی گناه
گر فراموشت کند لطف خدای
چون رهی زین کشتی بی ناخدای
گر نیارد ایزد پاک بیاد
آب،خاکت را دهد نا گه بباد
وحی آمد کاین چه فکر باطل است
رهرو ما اینک اندر منزل است
پرده شک،را برانداز از میان
تا ببینی سود کردی یا زیان
ما گرفتیم آنچه رو انداختی
دست حق را دیدی و نشناختی
در تو،تنها عشق و مهر مادری است
شیوه ما،عدل و بنده پروری است.


لطف حق از پروین اعتصامی

تو که کیمیا فروشی نظری به حال ما کن
که بضاعتی نداریم وفگنده ایم دامی

یکی بی سایه نخل بی‌برستم
نه خور نه خواب بیتو گویی

یا مبسما یحا کی در جا من اللاتی
یا رب چه در خور آمد گردش خط هلالی
می ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم
نومید کی توان بود از لطف لایزالی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت

یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد
یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

در تو،تنها عشق و مهر مادری است
شیوه ما،عدل و بنده پروری است

تو از خاکم نخواهی بر گرفتن
به جای اشک اگر گوهر بیارم

مسند مصر ترا ای مه کنعان که مرا
ناله‌هائی است در این کلبه‌ی احزان که مپرس
سرونازا گرم اینگونه کشی پای از سر
منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس

سوزد اگر چو شمع زبانم ز سوز عشق
حرفی یغیر عشق،مرا بر زبان مباد

در آکه در دل خسته توان در آید باز
بیا که در تن مرده روان در آید باز
غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت
ز خیل شادی روم رخت زداید باز

ز کوی میکده برگشته ام ز راه خطا
مرا دگر ز کرم با ره صواب انداز

ز دلبر که رساند نوازش قلمی
کجاست پیک صبا گر همی کند کرمی
قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق
چو شبنمی است که بر بحر می کشد رقمی

یا کمتر اندر دام خوبان مبتلا شو
یا ناله کم کن مرد میدان بلا شو

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم
عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

شبی دم سرد چون دلهای بی سوز
برات آورده از شبهای بی روز

زلف خاتون ظفر شیفته پرچم تست
دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد

دلم رمیده شد و غافلم من درویش
که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا کنی فرهادم

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ی ماست که در هر سر بازار بماند