مشاعره

یارب تو مرا به یار دمساز رسان
آوازه دردم به هم آواز رسان
آن کس که من از فراق او غمگینم
او را به من و مرا به باز رسان

تو از قبیله خوبان سست پیمانی
من از جماعت عشاق سخت پیوندم
فروغی بسطامی

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست
لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

استاد شهریار

یارب این آتش که در جان منست
سرد کن زانسان که کردی بر خلیل

دردا که فراق ناتوان ساخت مرا
در بستر ناتوانی انداخت مرا
از ضعف چنان شدم که بر بالینم
صدبار اجل آمد و نشناخت مرا
(شوقی ساوه ای)

در شب هجر تو شرمنده احسانم کرد
دیده از بس گهر اشک به دامانم کرد

بنی آدم سرشت از خاک دارد / اگر خاکی نباشد آدمی نیست

تو به دل هستی و این قوم به گل می‌جویند
تو به جانستی و این جمع جهانگردانند
عاشقانراست قضا هر چه جهانراست بلا
نازم این قوم بلاکش که بلاگردانند

دلی دارم که از بیداد خوبان شاد میگردد
ز غم چندان که میگردد خراب آباد میگردد
(عاشق اصفهانی)

تا عجایبها کند ظاهر ز باطن *** در نظر گاهی چنان گاهی چنین شد

ای که انگشت نمایی به کرم در همه شهر
وه که در کار غریبان عجبت اهمالیست

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم
بعد از تو روا باشد نقض همه پیمانها

امروز که در دست تو ام مرحمتی کن
فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت

اگر زلفت به هر تاری اسیر تازه ای دارد
مبارک باشد اما دلبری اندزه ای دارد