مشاعره

ناگهان پرده بر انداخته ای یعنی چه
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه

هیچ نمی دانم آنکه رفت کجا رفت؟
هیچ نمی پرسیم آنچه بود کجا بود؟
هیچ نمی دانم آنچه روی بمن کرد
لطف خدا بود یا عذاب خدا بود
رفت و دریغا دلم برفتن او سوخت
سوخت ولی طاقت گداختنش نیست

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

هرگه که دل به عشق نهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار

روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

منم که دیده بدیدار دوست کردم باز
چه شکر گویت ای کردگار بنده نواز

ز کوی میکده دوشش به دوش می برند
امام شهر که سجاده می کشید به دوش

شبی دم سرد چون دلهای بی سوز
برات آورده از شبهای بی روز
کشیده در عقابین سیاهی
پرو منقار مرغ صبحگاهی
دهل زن رت زده بر دستها مار
کواکب را شده در پایها خار

دستم بوی گل میداد مرا به جرم چیدن گل محکوم کردن
اما هیچ کس نگفت شاید گلی کاشته باشم

من ندیدم سخنی خوشتر از افسانه تو
عاقلان بیهده خندیدند به دیوانه تو
نقد جان گر چه بود قیمت پیمانه تو
آه از آن دل که نشد مست ز میخانه تو

وقتی ،

دلت،

کنار لکنت یک ابر،

نبض شکستن است.

هنگام این شکست،

همچون جهیدن رعدی،

وسیع باش.

شیهه ی پاک حقیقت از دور
من صدای وزش ماده را میشنوم
وصدای کفش ایمان را در کوچه ی شوق
و صدای باران را روی پلک تر عشق
روی موسیقی غمناک بلوغ
روی آواز انارستان ها
وصدای متلاشی شدن شیشه ی شادی در شب

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی ونکردند موذنان ثوابی

یکی درد و یکی درمان پسندد / یک وصل و یکی هجران پسندد /
من از درمان و درد و وصل و هجران / پسندم آنچه را جانان پسندد /

دیگه باید چیکار کنم که بدونی دوست دارم

خیال تو راحت میشه سر به بیابون بذارم

من در آغاز هجر، جان دادم
قصه آن به که مختصر باشد

محمود قاچار

تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضش
حالا نیرنگ نقشی خوشش بر آب انداختی

یکی آنکه در جمع بدبین مباش
دگر آنکه در نفس خودبین مباش

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

اهل کاشانم پیشه ام نقاشی است
گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ می فروشم به شما
تا به آواز شقایق که در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود