مشاعره

ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند
یار مهروی مرا نیز به من باز رسان

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد/ بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد




حافظ شیرازی

بر سر آنم که گر زدست برآید
دست به کاری زنم که غصه سرآید
خلوت دل نیست جای صحبت اضداد
دی چو بیرون رود فرشته درآید

در زلف خویش پیچ و از او حال ما بپرس
حال شکستگان کمند بلا بپرس
وقتیکه پرسشی کنی اصحاب درد را
چون من شکسته دل ترم اول مرا بپرس

در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ارزق نکنیم

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

میگم بچه ها، بی زحمت نام شاعر رو هم بنویسین ... متشکر ...


دوش رفتم به در میکده خواب آلوده/ خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده


از حافظ شیرازی



میگم، بهتر نیست یه خورده ابیات بیشتر بنویسیم ؟

هیچ نمی دانم آنکه رفت کجا رفت؟
هیچ نمی پرسیم آنچه بود کجا بود؟

دوش مرغی به صبح می‌نالید / عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش /
یکی از دوستان مخلص را / مگر آواز من رسید به گوش /
گفت باور نداشتم که ترا / بانگ مرغی چنین کند مدهوش /
گفتم این شرط آدمیت نیست / مرغ تسبیح گوی و ما خاموش
- سعدی

شعرم همه کاش است و اگر بی تو دوباره
چشمم نکند ز اشک حذر بی تو دوباره

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای ازین دایره بیرون ننهد تا باشد
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد

حافظ

دلی که غیب نمایست و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

دگر به صید حرم تیغ بر مکش زنهار
وزانچه با دل ما کرده ای پشیمان باش
تو شمع انجمنی یکزبان و یکدل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش
حافظ

شمع مجلس گر تو باشی از هوا پروانه بارد
ور گل گلشن تو باشی از زمین بلبل بروید

در این زمانه رفیقی که خال از خلل است
صراحی می ناب و سفینه غزل است
جریده رو که گذر گاه عافیت تنگ است
پیاله گیر که عمر عزیز بی بدل است



حافظ

تو آمدی
ومن
به یک نگاه تو بزرگ شدم
رویایم از یادم رفت
دنیایم در تو کوچک شد
و آرزویم بر گونه ام فروریخت
تو آمدی
و من...

یک روز درب خانه تو را قاب میکند
تعبیر عاشقانه یک خواب میکند
یک روز می رسی به دیارم که چشم من
آرام برف فاصله را آب میکند
(مرجان)

در مکتب حقایق پیش ادیب عشق
هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی


حافظ

تشنه بادیه راهم به زلالی در یاب



به امیدی که در این ره به خدا می داری

یار می آید و در دیده چنان می آید
که پری پیکری از عالم جان می آید
من گرفتم که ز عشق تو حکایت نکنم
چکنم کز در و دیوار فغان می آید



از مهدی سهیلی

دستم بوی گل میداد مرا به جرم چیدن گل محکوم کردن
اما هیچ کس نگفت شاید گلی کاشته باشم