مشاعره

راهیست راه عشق که هیچش کرانه نیست
آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست
هرگه که دل به عشق نهی خوش دمی بود
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

تو نیکی کن بمسکین و تهیدست
که نیکی، خود سبب گردد دعا را
ازآن بزمت چنین کردند روشن
که بخشی نور، بزم بی ضیا را

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
حالا که من افتاده ام از پا چرا

امشب اوقات شریف تو،چرا خندان نیست؟
راست است اینکه ضرر باب دل انسان نیست
از "سلامی" و "سده" صرف نظر آسان نیست
لیک ای مایه ضرر را،عظمت چندا نیست

تویی که خوبتری زآفتاب و شکر خدا
نیم ز روی تو در پیش آفتاب خجل

لباس آشنایی را به تن کردم
ولی حالاکه هستم سرای آشنایی را نمیدانم

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم اید غمی از نو به مبارک بادم

مگر نسرین تنی داری در آغوش
که کردی صحبت ما رو فراموش

شب وصل است و طی شد نامه هجر
سلام هی حتی مطلع فجر

رسم عاشق کشی و شیوه ی شهر آشوبی
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود
جان عشاق پسند رخ خود می دانست
واتش چهره بدین کار بر افروخته بود

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید
شرح این قصه جانسوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

می بینم که بازار مشاعره حسابی داغه

یاران همه مخمور و قدح پر می ناب است

ما جمله جگر تشنه و عالم همه اب است

ترسم که اشک در غم تو پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر
عاقبت با نظر بازی فراق افتاده بود
ساقیا جام دمادم ده که در سیر طریق
هر که عاشق وش نیامد در نفاق افتاده بود

هاتف آن روز به من مزده ی این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد
اجر صبری است کزان شاخ نباتم دادند

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
همنشین کوی سربازان و رندانم چوشمع

عنام به میکده خواهم تافت زین مجلس
که وعظ بی عملان واجب است نشیدن

نیازی نیست راهی میخانه باشم وگرد یار گردم
چرا که یاراینجاست وپیمانه ام مستی از یاد او

وائل وائل وائل (حیفم اومد نگم آخه به و ختم شده بود)

واعظان کاین جمله بر محراب و منبر میکنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر میکنند
مشکلی دارم زدانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمان چرا خود توبه کمتر میکنند

(هرچی فکر میکنم فقط حافظ بلدم)

دیدم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از ین قصیده به از صد رساله بود
آن شاه تند حمله که خورشید شیر گیر
پیشش به روز معرکه کمتر غزاله بود

دویی به مکتب رندان عشق خطاست
خدا یکی و محبت یکی و یار یکی

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت