انجمن شاعران زنده!

دیشب از تو مجله یه فال حافظ گرفتم بیت اول این شعر اومد خیلی قشنگه
روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد
آن همه ناز و تنعم که خزان می فرمود
عاقبت در قدم باد بهار آخر شد
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد
صبح امید که بد معتکف پرده غیب
گو برون آ که کار شب تار آخر شد
آن پریشانی شبهای دراز و غم دل
همه در سایه گیسوی نگار آخر شد
باورم نیست ز بد عهدی ایام هنوز
قصه غصه که در دولت یار آخر شد
ساقیا لطف نمودی قدحت پر می باد
که به تدبیر تو تشوبش خمار آخر شد
در شمار ارچه نیاورد کسی حافظ را
شکر کان محنت بی حد و شمار آخر شد

من عاشق این شعرم اما شاعرش نمی دونم کیه دقیقا.............

این مثنوی حدیث پریشانی من است

بشنو که سوگ نامی ویرانی من است

امشب نه این که شام غریبان گرفته ام

بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو غزلم شور و حال مرد

بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مرد

گقتم مرو که تیره شود زندگانی ام

با رفتنت به خاک سیه می نشانمت

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد

بر چشم باد فرصت دیدن نمی دهد

وقتی نقاب مجور یکرنگ بودن است

معیار مهر ورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است

اصلا کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست فاجعه ی قرن آهن است

من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

خالا به حرفهای غریبت رسیده ام

فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده ام

خیلی پر حرفی کردم.................. شرمنده............

بقیم داره اما خسته شدم.................

بی همگــــان بسر شـــــــود بی تو بســـر نمی شود ------- داغ تـو دارد ايــن دلـــم جــای دگــــــــر نمی شـود

ديـــــده ء عقـــل مست تو چرخهء چـــرخ پست تـو ------- گوش طــــرب به دست تو بی تو بســر نمی شود

جـــان ز تو جـــوش ميکنـــد دل زتــو نـوش ميکنـد --------- عقـل خـــروش ميــــــــکند بی تو بسـر نمــی شود

خمـــــر مـــن و خمـار من باغ من و بـــــــهار مـــن -------- خــواب مـــن و قـــرار من بي تو بسـر نمی شــــود

جـاه و جلال مـــن تويی ملکـــت و مال مــن تويــی --------- آب زلال مـن تويی بی تو بســـــر نـمی شــــــــود

گــاه سوی وفــــا روی گـــــاه سوی جـــــــفا روی --------- آن منــی کجــا روی بـــي تـو بـــســـر نمـی شــــود

دل بنـــهنـد بــــر کنـی تــــوبـه کننـــد بشــــــــــکنی ---------- ايــن همـه خـــود تو ميکنی بی تو بسر نمـی شود

بــی تـو اگــــر بسر شدی زير جهان زبــــر شـدی --------- باغ حــرم سقر شــــدی بی تو بسر نمی شـــــــود

گــــر تـو سـری قـــــدم شوم ور تو کفی علــم شوم --------- ور بروی عـــــدم شــــوم بی تو بسرنمی شـــــود

خـــــواب مـرا ببسته ای نقش مـــــــرا بشــستـه ای --------- وز همــه ام گسسته ای بی تو بســـــر نمی شــــود

گـــــــر تـو نباشی يار مـن گشت خــــراب کار من --------- مـونس و غمگســـار مـن بی تو بســـر نمی شـــود

بی تو نه زنده گی خوشم بی تو نه مرده گی خوشم--------- ســـرز غــــم تو چــــون کشم بی تو بسر نمی شود

شنیدم چو قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه دوری و تنها بمیرد

درآن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی برآنند که این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد
شبی هم درآغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش بگشای
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

واااااااااااااااای
دلارام
این شعر منو دیووووونه می کنه
عاشقشم
واقعا عاشق این شعرم

[quote="دلارام"]
دلارام جون عالی بود..
واقعا دلم خواست منم اونجوری بمیرم.

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
چه خیال​ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند موذنان ثوابی

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند
همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم
که به روی دوست ماند که برافکند نقابی

سرم از خدای خواهد که به پایش اندرافتد
که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی

دل من نه مرد آنست که با غمش برآید
مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی

نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری
تو به دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی
عجبست اگر نگردد که بگردد آسیابی

برو ای گدای مسکین و دری دگر طلب کن
که هزار بار گفتی و نیامدت جوابی..

درست زدی به هدف همون شعر نیمه کاره ای که من دنبالش بودم

دلارام نوشته است:

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
چه خیال​ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد
بزه کردی و نکردند موذنان ثوابی

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند
همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم
که به روی دوست ماند که برافکند نقابی

سرم از خدای خواهد که به پایش اندرافتد
که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی

دل من نه مرد آنست که با غمش برآید
مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی

نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری
تو به دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی
عجبست اگر نگردد که بگردد آسیابی

برو ای گدای مسکین و دری دگر طلب کن
که هزار بار گفتی و نیامدت جوابی..

به خاطر تو نوشتمش مرجان عزیزم

تو را من چشم در راهم شباهنگام
كه مي گيرند در شاخ تلاجن
سايه ها رنگ سياهي
وزان دلخستگانت راست اندوهي فراهم
تو را من چشم در راهم ...

شباهنگام ،
در آن دم كه بر جا دره ها چون مرده ماران
خفتگانند

در آن نوبت كه بندد دست نيلوفر به پاي سرو كوهي دام
گرم يادآوري يا نه ، من از يادت نمي كاهم
تو را من چشم در راهم..


نیما یوشیج

شعرهايي كه نوشتي مخصوصا آخريهاش خيلي قشنگ ود
با اينكه اهل شعر نيستم ولي خوندم و لذت بردم

به باغ همسفران


صدا کن مرا
صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

کسی نیست
بیا زندگی را بدزدیم,آن وقت
میان دو دیدار تقسیم کنیم
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بیا زودتر چیزها را ببینیم
ببین,عقربک های فواره در صفحه ی ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

مرا گرم کن
(و یک بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد
و باران تندی گرفت
و سردم شد,آن وقت در پشت یک سنگ
اجاق شقایق مرا گرم کرد)

در این کوچه هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم

من از سطح سیمانی قرن می ترسم
بیا تا نترسم من از شهر هایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است
مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر
معراج پولاد
مرا خواب کن زیر شاخه دور از شب اصطکاک فلزات
اگر کاشف معدن صبح آمد,صدا کن مرا
و من,در طلوع یاسی از پشت انگشت های تو بیدار
خواهم شد
و آن وقت
حکایت کن از بمب هایی که من خواب بودم و افتاد
حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد
بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند
در آن گیر و داری که چرخ زرهپوش از روی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست
بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد
چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد
چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

و آن وقت,من مثل ایمانی از تابش استوا گرم
تو را در سر آغاز یک باغ خواهم نشانید..


سهراب سپهری

دلارام نوشته است:

شنیدم چو قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه دوری و تنها بمیرد

درآن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی برآنند که این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد
شبی هم درآغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش بگشای
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

اولين باري كه اين شعررو خوندم دوم راهنمايي بودم يادمه گريم گرفت.....
ولي خيلي دوست دارم اين شعررو...
مرسي دلارام عزيزم....

مرسی دستت درد نکنه..من اون شعر نیما را هم خیلی دوست دارم
چند سال پیش سعی کردم حفظش کنم ولی چون کم حافظه ام یادم رفت

دلارام نوشته است:

به خاطر تو نوشتمش مرجان عزیزم

مرجان عزیزم و یاسمین بهتر از گلم
خواهش می کنم، خوشحالم که خوشتون اومد

مردان خدا پرده‌ی پندار دریدند
یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند

هر دست که دادند از آن دست گرفتند
هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند
یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند
یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند

جمعی به در پیر خرابات خرابند
قومی به بر شیخ مناجات مریدند

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

فریاد که در رهگذر آدم خاکی
بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند

همت طلب از باطن پیران سحرخیز
زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند

زنهار مزن دست به دامان گروهی
کز حق ببریدند و به باطل گرویدند

چون خلق درآیند به بازار حقیقت
ترسم نفروشند متاعی که خریدند

کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است
کاین جامه به اندازه‌ی هر کس نبریدند

مرغان نظرباز سبک ‌سیر فروغی
از دام گه خاک بر افلاک پریدند


فروغی بسطامی

بهاره نوشته است:

سکوت؛

آرامش بخش ترین

سکوت؛

هراس انگیز ترین

فریاد! فریاد!

از این آرامش هراس انگیز

تامل برانگيز است
تامل مي كنيم !!!!!!!!!!!!