انجمن شاعران زنده!

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش

جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف می​شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود
این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه معشوقه ما می​گذری
بر حذر باش که سر می​شکند دیوارش

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل
جانب عشق عزیز است فرومگذارش

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه
به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود
نازپرورد وصال است مجو آزارش

قطار مي رود
تو مي روي
تمام ايستگاه مي رود ...

و من چقدر ساده ام
که سالهاي سال
در انتظار تو
کنار اين قطارِ رفته ايستاده ام
و همچنان
به نرده هاي ايستگاهِ رفته
تکيه داده ام ! ...

قيصر ‌امين‌پور

قطار مي رود
تو مي روي
تمام ايستگاه مي رود ...

و من چقدر ساده ام
که سالهاي سال
در انتظار تو
کنار اين قطارِ رفته ايستاده ام
و همچنان
به نرده هاي ايستگاهِ رفته
تکيه داده ام ! ...

قيصر ‌امين‌پور

دل زود باورم را به كرشمه اي ربودي
چو نياز ما فزون شد تو بناز خود فزودي
به هم الفتي گرفتيم ولي رميدي از ما
من و دل همان كه بوديم و تو آن نه اي كه بودي
من از آن كشم ندامت كه ترا نيازمودم
تو چرا ز من گريزي كه وفايم آزمودي
ز درون بود خروشم ولي از لب خموشم
نه حكايتي شنيدي نه شكايتي شنودي
چمن از تو خرم اي اشك روان كه جويباري
خجل از تو چشمه اي چشم رهي كه زنده رودي

رهی معيری

چه غريب ماندي اي دل ! نه غمي ، نه غمگساري
نه به انتظار ياري ، نه ز يار انتظاري
غم اگر به كوه گويم بگريزد و بريزد
كه دگر بدين گراني نتوان كشيد باري
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
كه به هفت آسمانش نه ستاره اي ست باري
دل من ! چه حيف بودي كه چنين ز كار ماندي
چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاري
نرسيد آن ماهي كه به تو پرتوي رساند
دل آبگينه بشكن كه نماند جز غباري
همه عمر چشم بودم كه مگر گلي بخندد
دگر اي اميد خون شو كه فرو خليد خاري
سحرم كشيده خنجر كه ، چرا شبت نكشته ست
تو بكش كه تا نيفتد دگرم به شب گذاري
به سرشك همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
كه چو سنگ تيره ماندي همه عمر بر مزاري
چو به زندگان نبخشي تو گناه زندگاني
بگذار تا بميرد به بر تو زنده واري
نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پيري كه نداشت برگ و باري
سر بي پناه پيري به كنار گير و بگذر
كه به غير مرگ دير نگشايدت كناري
به غروب اين بيابان بنشين غريب و تنها
بنگر وفاي ياران كه رها كنند ياري

هوشنگ ابتهاج (ه.الف.سايه)

amin نوشته است:

دل زود باورم را به كرشمه اي ربودي
چو نياز ما فزون شد تو بناز خود فزودي
به هم الفتي گرفتيم ولي رميدي از ما
من و دل همان كه بوديم و تو آن نه اي كه بودي
من از آن كشم ندامت كه ترا نيازمودم
تو چرا ز من گريزي كه وفايم آزمودي
ز درون بود خروشم ولي از لب خموشم
نه حكايتي شنيدي نه شكايتي شنودي
چمن از تو خرم اي اشك روان كه جويباري
خجل از تو چشمه اي چشم رهي كه زنده رودي

رهی معيری

خیلی زیبا...
ممنون امین جان

amin نوشته است:

قطار مي رود
تو مي روي
تمام ايستگاه مي رود ...

و من چقدر ساده ام
که سالهاي سال
در انتظار تو
کنار اين قطارِ رفته ايستاده ام
و همچنان
به نرده هاي ايستگاهِ رفته
تکيه داده ام ! ...

قيصر ‌امين‌پور

وااااااااااي مرسي امين جان من عاشق اين شعر قيصر امين پورم....
الهام يه بار اين شعرو تو تاپيك تو را دوست دارم گذاشته بود....

من اين شعرو خيلي دوست دارم ... خيلي با مفهومه....

من غلام قمرم ........غير قمر هيچ مگو
پيش من جز سخن شمع و شكر هيچ مگو
سخن رنج مگو.........جز سخن گنج نگو
واز اين بي خبري ....رنج مبر...هيچ مگو
دوش ديوانه شدم....عشق مرا ديد و بگفت
آمدم ...نعره نزن ... جامه ندر ....هيچ نگو
گفتم اي عشق من از چيز دگر مي ترسم
گفت آن چيز دگر نيست؛ دگر هيچ مگو
من به گوش تو سخنهاي نهان خواهم گفت
سر بجنبان كه بلي جز كه به سر هيچ مگو

گفتم اين روي فرشته عجب يا بشر است
گفت اين غير فرشتست و بشر؛ هيچ مگو

گفتم اين چيست بگو؛ زير و زبر خواهم شد
گفت مي باش چنين زير و زبر؛ هيچ مگو

اي نشسته تو در اين خانه پر نقش و خيال
خير از اين خانه برو ؛ رخت ببر
هيچ مگو

سياوش كسرايي

مست





من ، مستم.
من، مستم و ميخانه پرستم.

راهم منماييد،
پايم بگشاييد!

وين جام جگر سوز مگيريد ز دستم!
مي، لاله و باغم
مي، شمع و چراغم.
مي، همدم من،
هم‌نفسم، عطر دماغم.
خوشرنگ،
خوش آهنگ
لغزيده به جامم.
از تلخي طعم وي، انديشه مداريد،
گواراست به كامم.

در ساحل اين آتش.
من غرق گناهم
همراه شما نيستم، اي مردم بتگر!
من نامه سياهم.

فرياد رسا!
در شب گسترده پر و بال
از آتش اهريمن بدخو، به امان دار
هم ساغر پر مي
هم تاك كهنسال.
كان تاك زرافشان دهدم خوشه زرين
وين ساغر لبريز
اندوه زدايد ز دلم با مي ديرين

با آنكه در ميكده را باز ببستند
با آنكه سبوي مي ما را بشكستند
با محتسب شهر بگوييد كه: هشدار!
هشدار!
كه من مست مي هر شبه هستم.

بهر هر ياری كه جان دادم به پاس دوستی
دشمنی ها كرد با من ، در لباس دوستی
كوه پا بر جا گمان مي كردمش ، دردا كه بود
از حبابی سست بنيان تر ، اساس دوستی
بس كه رنج از دوستان باشد دل آزرده را
جای بيم دشمنی ، دارد هراس دوستی
جان فدا كرديم و ياران قدر ما نشناختند
كور بادا ، ديده حق ناشناس دوستی
دشمن خويشی رهی ، كز دوستداران دوروی
دشمنی بينی و خاموشی به پاس دوستی

رهی معیری

مرسي امين جان خيلي پر مفهوم بود....
واقعا داشتنه 100 تا دشمن خيلي بهتر از دوست دورو و رياكاره....
چون آدم به دوست اعتماد ميكنه در حالي كه دوست دورو از پشت بهت خنجر ميزنه.....

من از این شعر فروغ خیلی خاطره دارم البته بیشتر خاطره تلخ
یهرحال شعر خیلی زیباییه

امشب از آسمان ديده تو
روي شعرم ستاره ميبارد
در سكوت سپيد كاغذها
پنجه هايم جرقه ميكارد
شعر ديوانه تب آلودم
شرمگين از شيار خواهشها
پيكرش را دوباره مي سوزد
عطش جاودان آتشها
آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه ناپيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست
از سياهي چرا حذر كردن
شب پر از قطره هاي الماس است
آنچه از شب به جاي مي ماند
عطر سكر آور گل ياس است
آه بگذار گم شوم در تو
كس نيابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زين دريچه باز
خفته در پرنيان رويا ها
با پر روشني سفر گيرم
بگذرم از حصار دنياها
داني از زندگي چه ميخواهم
من تو باشم ‚ تو ‚ پاي تا سر تو
زندگي گر هزار باره بود
بار ديگر تو بار ديگر تو
آنچه در من نهفته درياييست
كي توان نهفتنم باشد
با تو زين سهمگين طوفاني
كاش ياراي گفتنم باشد
بس كه لبريزم از تو مي خواهم
بدوم در ميان صحراها
سر بكوبم به سنگ كوهستان
تن بكوبم به موج دريا ها
بس كه لبريزم از تو مي خواهم
چون غباري ز خود فرو ريزم
زير پاي تو سر نهم آرام
به سبك سايه تو آويزم
آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه نا پيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست
فروغ فرخزاد

نميدونم چرا تا حالا هيچ ارسالي براي اين تاپيك نذاشته بودم !!
خب ، اينم از اولين ارسال من ، اميدوارم بتونم ادامه بدم :

فكر ميكنم اگه اسمش رو بذارم « سنگ و شيشه » بد نباشه !!

بارها از خود پرسيده ام ...

سنگ را براي شكستن شيشه ساخته اند يا ...
شيشه را براي معنا بخشيدن به استحكام سنگ

اما ...
نه سنگ و نه شيشه ، هيچكدام را با ديگري كاري نيست ... اگر نباشد
دست كنجكاو و پر از شيطنت كودك يكرنگ

درشگفتم ...
كدامين دستي است كه ...
دلتنگي « تو » را روز و شب بر شيشه ي نازك قلبم ميكوبد و
اينچنين ميشكند ...
قامت لرزان اين توده ي دلتنگ !!

اولین نوشته ات توی دفتر شعرمون خیلی زیبا بود
خیلی..

قامت لرزان اين توده دلتنگ.....

خيلي قشنگ بود خوش اومدي به اين تاپيك...جات اينجا خاليه داداش سلمان....

در خواب ناز بودم شبي
ديدم كسي در مي زند
در را گشودم روي او
ديدم غم است در ميزند
اي دوستان بي وفا
از غم بياموزيد وفا
غم با آن همه بيگانگي
هر شب به من سر مي زند

جواب همه مسئله ها

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه ، بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مسئله هاست..

فاضل نظری

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و آواز نیامد
این مدعیان در طلبش بی خبرانند
آن را که خبر شد خبری باز نیامد..


ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وز هرچه گفته اند و شنیده ایم و خوانده ایم
مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر
ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم..


سعدی

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی

دل دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی

برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را
تو و زهد و پارسایی من و عاشقی و مستی

دل هوشمند باید که به دلبری سپاری
که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی

چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد
چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی

گله از فراق یاران و جفای روزگاران
نه طریق توست سعدی کم خویش گیر و رستی

از خوشامد گويي گرمتون ممنونم دلارام مهربون و ياسمين نازنين .
دست داداش امين گل و بهاره جان هم درد نكنه ... شعرايي كه ميذارين واقعا قشنگه .
معنيش اين نيست كه شعراي بقيه قشنگ نيست !!
پرچونگي كافيه ... برم سر اصل مطلب
ًٌ
ّّّروزاي يكشنبه تا ظهر كلاس عقيدتي برگزار ميشد و كتابهايي رو كه ورقهاش مملو از
يادگاري بچه هاي دوره هاي قبل بود ، بصورت اماني در اختيار ما گذاشته بودن
شعري رو كه ميخوام براتون بذارم يكي از اون نوشته هاي قشنگ و به يادموندني ييه
كه از پشت جلد كتاب ، توي دفترچه ام يادداشتش كردم . اميدوارم خوشتون بياد .

اولـين بــاران كه آمـد شــهر من در آب شد
خانه ها شد غرق آب و كوچه ها مرداب شد

گرچه چك چك ميچكد آب از همه سقف اتاق
خوب شد گـلهاي قالي درعوض سيراب شد

اولــين بـار ، آنـكه آمــد شـهر مــن در آب شد
خانه ها شد غرق آب و كوچه ها مرد ، آب شد

گرچه چك چك مِي چكد آب از همه سقف اتاق
خوب شد گـلهاي قالي درعوض سير ، آب شد

اگه تعجب ميكنيد از اينكه چرا دوبار تكرارش كردم ، خواهش ميكنم دوباره برگرديد و
با دقت بيشتري بخونيد و به تفاوتهاي ريزي كه بين دو قسمت هست دقت كنيد !!
ميشه خواهش كنم يكي بياد و مفهوم دو قسمت رو با هم مقايسه كنه ؟؟
خيلي قشنگه

من معني سير،آب بيت آخر را نفهميدم