انجمن شاعران زنده!

رفیق راهی و از نیمه راه میگویی
وداع با من بی تکیه گاه میگویی
میان این همه آدم میان این همه اسم
همیشه نام مرا اشتباه میگویی
به اعتبار چه آیینه ای عزیز دلم
به هر که می رسی از اشک و آه میگویی
دلم به نیم نگاهی خوش است اما تو
به این ملامت سنگین نگاه میگویی
هنوز حوصله عشق در رگم جاریست
نمرده ام که غمت را به چاه میگویی
......
شاعرش رو که نمیدونم..خوشم اومد ازش..متنش رو منم
دریافت کردم..شاید ایراداتی هم داشته باشه

یک روز درب خانه تو را قاب میکند
تعبیر عاشقانه ی یک خواب میکند
یک روز می رسی به دیارم که چشم من
آرام برف فاصله را آب میکند
(مرجان)

دیدی زمین آخر ز یاد آسمان رفت
ابری نبارید و زمین ماند و زمان رفت
دیدی امیدی که به باران بسته بودیم
در خشکی چشمان ابر از یادمان رفت
مرجان

نمیدونم چرا اول صبحی همه ش شعر نصفه کارم میاد
اون دو تا که قدیمی بود ولی این یکی داغ داغه
همین الان از تنور دراومده...ببخشید که کامل نیست
دلم خواست با شما تقسیمش کنم..اگه میتونید به جای امشب هاش
بخونید "امروز صبح" و "مهتاباش" هم آفتاب تا به حال و هوای صبح جور در بیاد
من مجبور شدم برای انتقال احساس و جور اومدن وزن و قافیه از کلمات و حال و هوای
قدیمی استفاده کنم...
خودش اومد دیگه من بی تقصیرم .نه خیلی هم مقصرم
از بس که دنباله هیچ کاری رو نمیگیرم..
مامانم میگه شاعری تنبل تر و بی بخار تر از تو ندیدم
......................
دوباره دلم در تب و تاب است امشب
دوباره گرفتار مهتاب است امشب
از آن حرفهایی که از تو شنیدم
امیدم به عشق تو بر آب است امشب
نپرسید از این چشم در خون نشسته
که این بخت برگشته در خواب است امشب
در این خلوت بیکسی های تلخم
تمام امیدم به مهتاب است امشب

Jany نوشته است:

یک روز درب خانه تو را قاب میکند
تعبیر عاشقانه ی یک خواب میکند
یک روز می رسی به دیارم که چشم من
آرام برف فاصله را آب میکند
(مرجان)

دست گلت درد نکنه

وسوسۀ انتحار
آغاز کن
صدای مرا بر حریر شب

وقتی که نرمی خوابی پر از خیال

در چشم مردم این شهر

راه نگاه را

بی پرده بسته است

من

خروش بی شک این شوکران ام و

می بلعمت به خود

نشنیده ای مرا؟

هر ذرۀ مرا

در خواب های ابد دیده ای بخوان

هر قطرۀ مرا

در شب بریده رگی بی تاب از جهش، بدان

آغاز کن

دهان مرا بر شراینت

من

لذت تراوش خونم

از التهاب رگ بریده ات

تا پیشواز مرگ

تا انتهای منفرد دوزخ عزیز

نشنیده ای مرا؟

درد، دردِ بی خیال زندگیست،

گاه گاهی،

روی احساسِ بدون طرحِ من،

نقشی از یک سایه روشن میزند.

آه ها و بی کلام افسوسهاست،

گه گداری،

روی دستان صبورم،

با شکافی تازه و سرد و صریح،

بر خروش تار من،

یک زخمه دیگر میزند.

چون نُتی بی رنگ و رعشه،

بی صداست.

اینکه بر دفترچۀ احساس من،

بی دلیل و مدرک و حتی یقین،

ناگهان بر ساز رفتن میزند.

هی پریشانی،

کسالت،

گزگز درماندگی،

زیر پایم شکل یک راه گریز،

از شروع یک سفر دم میزند...

□

اینهمه حرف و کلام و نامه ها

درد، این دردِ عجیب زندگی ست،

کز سر انگشت من سر میزند

26423 دی 1387 ساعت 08:55
از تو گذشته ام

تلخ و تشنه و سرد

از کنار خاطره هایم گذشته ام

از کناز شب بو

خانۀ پدری

از کنار فصلهای پی در پیِِ جدایی

بهار، زمستان

از راه کوره های بی شمار

به خیال یافتن تو

از فانوسهای بی شمار

به امید خورشید تو

و

از کنار خودم

دختر سرشار و بی پروا و مغرور

گم شدم

تلخ و تشنه و سرد

نبودی مرا حتی یک خواب

که امید بریزی به باورم

حالا

نگاه میکنم

انگار سالهاست

از تو گذشته ام

عام نادان پریشان روزگار / به ز دانشمند ناپرهیزگار /
کان به نابینایی از راه اوفتاد / وین دو چشمش بود و در چاه اوفتاد
- سعدی

طلب کردم ز دانایی یکی پند / مرا فرمود با نادان مپیوند
- سعدی

کار نیکان را قیاس از خود مگیر / گرچه باشد در نوشتن شیر شیر /
آن یکی شیر است اندر بادیه / وان دگر شیر است اندر بادیه /
آن یکی شیر است کادم می‌خورد / وان دگر شیر است کادم می‌خورد!
- مولوی

آهنی را که موریانه بخورد / نتوان برد از و به صیقل زنگ /
با سیه دل چه سود گفتن وعظ / نرود میخ آهنین در سنگ
- سعدی

این خیلی قشنگه

گر نبود خنگ مطلی لگام
زد بتوان بر قدم خویش گام
ور نبود مشربه از زر ناب
با دو کف دست، توان خورد آب
ور نبود بر سر خوان، آن و این
هم بتوان ساخت به نان جوین
ور نبود جامه‌ی اطلس تو را
دلق کهن، ساتر تن بس تو را
شانه‌ی عاج ار نبود بهر ریش
شانه توان کرد به انگشت خویش
جمله که بینی، همه دارد عوض
در عوضش، گشته میسر غرض
آنچه ندارد عوض، ای هوشیار
عمر عزیزیست، غنیمت شمار
شیخ بهایی

گر دست دهد خاک کف پای نگارم
بر لوح بصر خط غباری بنگارم
بر بوی کنار تو شدم غرق و امید است
از موج سرشکم که رساند به کنارم
پروانه او گر رسدم در طلب جان
چون شمع همان دم به دمی جان بسپارم
امروز مکش سر ز وفای من و اندیش
زان شب که من از غم به دعا دست برآرم
زلفین سیاه تو به دلداری عشاق
دادند قراری و ببردند قرارم
ای باد از آن باده نسیمی به من آور
کان بوی شفابخش بود دفع خمارم
گر قلب دلم را ننهد دوست عیاری
من نقد روان در دمش از دیده شمارم
دامن مفشان از من خاکی که پس از من
زین در نتواند که برد باد غبارم
حافظ لب لعلش چو مرا جان عزیز است
عمری بود آن لحظه که جان را به لب آرم


خدایا دوست دارم تا ابد شکرگزارت باشم، یه کاری کن یادم نره

خیلی سخته اون کسی که اومد و کردت دیوونه
هوساش وقتی تموم شد بگه پیشت نمی مونه

می خوام یه قصری بسازم پنجره هاش آبی باشه
من باشم و تو باشی یك شب مهتابی باشه
می خوام یه كاری بكنم شاید بگی دوسم داری
می خوام یه حرفی بزنم كه دیگه تنهام نذاری
می خوام برات از آسمون یاسای خوشبو بچینم
می خوام شبا عكس تو رو تو خواب گل ها ببینم
می خوام كه جادوت بكنم همیشه پیشم بمونی
از تو كتاب زندگیم یه حرف رنگی بخونی
امشب می خوام برای تو یه فال حافظ بگیرم
اگر كه خوب در نیومد به احترامت بمیرم
امشب می خوام تا خود صبح فقط برات دعا كنم
برای خوشبخت شدنت خدا خدا خدا كنم
امشب می خوام رو آسمون عكس چشات رو بكشم
اگه نگاهم نكنی ناز نگاتو بكشم
می خوام تو رو قسم بدم به جون هر چی عاشقه
به جون هر چی قلب صاف رنگ گل شقایقه
یه وقتی كه من نبودم بی خبر از اینجا نری
بدون یه خداحافظی پر نزنی تنها نری
یه موقعی فكر نكنی دلم واست تنگ نمیشه
فكر نكنی اگه بری زندگی كمرنگ نمیشه
اگه بری شبا چشام یه لحظه هم خواب ندارن
آسمونای آرزو یه قطره مهتاب ندارن
راستی دلت میآد بری بدون من بری سفر
بعدش فراموشم كنی برات بشم یه رهگذر
اصلا بگو كه دوست داری اینجور دوست داشته باشم
اسم تو رو مثل گلا تو گلدونا كاشته باشم
حتی اگه دلت نخواد اسم تو تو قلب منه
چهره تو یادم می آد وقتی كه بارون می زنه
ای كاش منم تو آسمون یه مرغ دریایی بودم
شاید دوسم داشتی اگه آهوی صحرایی بودم
ای كاش بدونی چشمات و به صد تا دنیا نمی دم
یه موج گیسوی تو رو به صد تا دریا نمی دم
به آرزوهام می رسم اگر كه تو پیشم باشی
اونوقت خوشبخت میشم مثل فرشته ها تو نقاشی
تا وقتی اینجا بمونی بارون قشنگ و نم نمه
هوای رفتن كه كنی مرگ گلهای مریمه
نگام كن و برام بگو بگوی می ری یا می مونی
بگو دوسم داری یا نه مرگ گلهای شمعدونی
نامه داره تموم میشه مثل تموم نامه ها
اما تو مثل آسمون عاشقی و بی انتها

حدس
و حدس می زنم شبی مرا جواب میکنی
و قصر کوچک دل مرا خراب میکنی


سر قرار عاشقی همیشه دیر کرده ای
ولی برای رفتنت عجب شتاب میکنی


من از کنار پنجره تو را نگاه میکنم
و تو به نامدیگری مرا خطاب می کنی


چه ساده در ازای یک نگاه پک و ماندنی
هزار مرتبه مرا ز خجلت آب میکنی


به خاطر تو من همیشه با همه غریبه ام
تو کمتر از غریبه ای مرا حساب میکنی


و کاش گفته بودی از همان نگاه اولت
که بعد من دوباره دوست انتخاب می کنی

جرم من چیست؟

جرم من چیست که شیدای نگاهت شده ام

آن قدر واله که انگشت نمایت شده ام

جرم من چیست که در کلبه تنهایی خویش

زاهد گوشه محراب لبانت شده ام

آخر ای اختر تابنده به دامان سپهر

جرم من چیست که رسوای زمانت شده ام

آمدی ساده نشستی به گلیم دل من

جرم من چیست که معشوق نوازت شده ام

ای که از شور جوانی خودت سرمستی

ساغری نوش که ساقی شرابت شده ام

آمدی ساده نشستی و چو طوفان رفتی

هیچ انگار ندیدی که خرابت شده ام

رفتی و بی خبر از خویش نمودی ما را

لحظه ای چند نظر کن نگرانت شده ام

ای که از حال دل من خبری نیست تو را

با خبر باش که من چشم به راهت شده ام

ای دریغا كه زما بس دور است
لحظه ها را دریاب
چشم فردا كور است
نه چراغیست در آن پایان
هر چه از دور نمایانست
شاید آن نقطه نورانی
چشم گرگان بیابانست
می فرومانده به جام
سر به سجاده نهادن تا كی ؟

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آینه زندگی می کرد
و شکل پیری من بود
و به زمین که شهوت تکرار من درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت سلامی دوباره خواهم داد
می آیم می آیم می آیم
با گیسویم : ادامه بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می آیم می آیم می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا
در آستانه پرعشق ایستاده سلامی دوباره خواهم داد

بر او ببخشایید
بر او که گاه گاه
پیوند دردناک وجودش را
با آب های راکد
و حفره های خالی از یاد می برد
و ابلهانه می پندارد
که حق زیستن دارد

بر او ببخشایید
بر خشم بی تفاوت یک تصویر
که آرزوی دوردست تحرک
در دیدگان کاغذیش آب می شود

بر او ببخشایید
بر او که در سراسر تابوتش
جریان سرخ ماه گذر دارد
و عطر های منقلب شب
خواب هزار ساله اندامش را
آشفته می کند

بر او ببخشایید
بر او که از درون متلاشی ست
اما هنوز پوست چشمانش از تصور ذرات نور می سوزد
و گیسوان بیهده اش
نومیدوار از نفوذ نفسهای عشق می لرزد

ای ساکنان سرزمین ساده خوشبختی
ای همدمان پنجره های گشوده در باران
بر او ببخشایید
بر او ببخشایید
زیرا که مسحور است
زیرا که ریشه های هستی بارآور شماست
در خاکهای غربت او نقب می زنند
و قلب زود باور او را
با ضربه های موذی حسرت
در کنج سینه اش متورم می سازند