انجمن شاعران زنده!

magnoon diab نوشته است:

اینجا انجمن شاعران زنده س نه باغبانان زنده که گل میندازی Laughing

مرغ دريا بادبان هاي بلندش را

در مسير باد مي افراشت !

سينه مي سائيد بر موج هوا،

آنگونه خوش، زيبا

كه گفتي آسمان را آب مي پنداشت !
فریدون مشیری

عهد شباب است دگر بستان را..........میرسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی......خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش.....خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان...مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان میخندند..در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح.......هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب........کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است....گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد......وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی....دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

Jany نوشته است:

magnoon diab نوشته است:

اینجا انجمن شاعران زنده س نه باغبانان زنده که گل میندازی Laughing

با کمال پوزش
tongue

Jany نوشته است:

magnoon diab نوشته است:

اینجا انجمن شاعران زنده س نه باغبانان زنده که گل میندازی Laughing

در دور دست
قویی پریده بی گاه از خواب
شوید غبار نیل ز بال و پر سپید.
لب‌های جویبار
لبریز موج زمزمه در بستر سپید
در هم دویده سایه و روشن.
لغزان میان خرمن دوده
شبتاب می‌فروزد در آذر سپید.
همپای رقص نازک نی زار
مرداب می‌گشاید چشم تر سپید.
خطی ز نور روی سیاهی است:
گویی بر آبنوس درخشد زر سپید
دیوار سایه‌ها شده ویران.
دست نگاه در افق دور
کاخی بلند ساخته با مرمر سپید.
سهراب سپهری

بورخس

کم‌کم تفاوت ظریف میان نگه‌داشتن یک دست
و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

این‌که عشق تکیه‌کردن نیست
و رفاقت، اطمینان خاطر.

و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، عهد و پیمان معنی نمی‌دهند.

و شکست‌هایت را خواهی پذیرفت
سرت را بالا خواهی گرفت با چشم‌های باز
با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد می‌گیری که همه‌ی راه‌هایت را هم‌امروز بسازی
که خاک فردا برای خیال‌ها مطمئن نیست
و آینده امکانی برای سقوط به میانه‌ی نزاع در خود دارد
کم کم یاد می‌گیری
که حتی نور خورشید می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

بعد باغ خود را می‌کاری و روحت را زینت می‌دهی
به جای این‌که منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

و یاد می‌گیری که می‌توانی تحمل کنی...
که محکم هستی...
که خیلی می‌ارزی.

و می‌آموزی و می‌آموزی

با هر خداحافظی
یاد می‌گیری.

Saghar نوشته است:

من آقاسی دوست داشته بیدم

در فغانم از دل دير آشناي خويشتن

خو گرفتم همچو ني با ناله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي خويشتن

جز غم و دردي كه دارد دوستیها با دلم

يار دل‌سوزي نديدم در سراي خويشتن

من كي‌م؟ ديوانه‌اي كز جان خريدار غم است

راحت‌‌‌‌‌‌‌ی را مرگ مي‌داند براي خويشتن

شمع بزم دوستانم، زنده ام از سوختن

در ورای روشنی بینم فنای خویشتن

آن حبابم کز حیات خویش دل برکنده‌ام

زان‌‌‌‌که خود بر آب می‌بینم بنای خویشتن

غنچه پژمرده‌ای هستم که از کف داده‌‌‌‌‌‌‌ام

در بهار زندگی عطر و صفای خویشتن
آرزها‌ی جوانی همچو گل بر باد رفت

آرزوی مرگ دارم از خدای خویشتن

هم‌دمی دل‌‌‌‌‌سوز نبود (مهستی) را هم‌چو شمع

خود بباید اشک ریزد در عزای خویشتن

مهستی گنجوی

در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه ی من
گیسوان تو شب بی پایان
جنگل عطرآلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه ی عمر سفر می کردم
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه ی من
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه ی من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من چشمه ی زاینده ی اشک
گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود...

گزيده ای از قصيده آبی خکستری سیاه
حميد مصدق

اکنون کجايی ای خود ديگر من؟
ايا در اين سکوت شب بيداری؟
بگذار نسيم پاک
تپش و مهربانی جاودانه ی قلبم را به تو برساند.
کجايی ای ستاره زيبای من؟
تيرگی زندگی مرا در اغوش کشيده
و اندوه بر من چيره گشته است.
لبخندی در فضا بزن؛ که خواهد رسيد و مرا جانی دوباره خواهد داد!
از انفاس خود عطری در فضا بپراکن که حمايتم خواهد کرد!
کجايی ای محبوب من؟
اه ؛ چه بزرگ است عشق!
و چه بی مقدارم من!
جبران خليل جبران

می سی عم مرجان tongue

سیاه
خب ..آره که خیابونا و بارونا و میدونا و آسمونا ارث بابامه
واسه همینه که از بوق سگ تا دین روز
این کله پوکو میگیرم بالا
و از بی سیگاری میزنم زیر آواز
و اینقدر میخونم
تا این گلوی وا مونده وا بمونه....
تا که شب بشه و بچپم تو یه چار دیواری حلبی
که عمو بارون رو طاقش
عشق سیاه خیالی منو ضرب گرفته
شام که نیس
خب زحمت خوردنشم ندارم
در عوض
چشم من و پوتینای مچاله و پیریه که
رفیق پرسه های بابام بودن
بعدشم واسه اینکه قلبم نترکه
چشمارو میبندم و کله رو ول میکنم رو بالشی که پر از گریه های ننمه
گریه که دیگه عار نیست
خواب که دیگه کار نیست
تا مجبور بشی از کله سحر
یا مفت بگی و یا مفت بشنفی و
آخر سر اینقدر سر بسرت بذارن که
سر بذاری به خیابونا
هی هی
دل بده تا پته دلمو واست رو کنم
میدونی؟
همیشه این دلم به اون دلم میگه
دکی
تو این دنیای هیشکی به هیشکی
این یکی دستت باید اون یکی دستتوبگیره
ورنه خلاصی
خلاص!
اگه این نبود ...حالیت میکردم که
کوهها رو چه طوری جابجا میکنن
استکانها رو چه جوری می سازن
سرد و گرم و تلخ و شیرینش نوش جان
من یاد گرفتم
چه جوری شبا
از رویاهام یک خدا بسازم و...
دعاش کنم که
عظمتتو جلال
امشب هم گذشت و کسی ما رو نکشت
بعدش هم چشما مو میبندم و دلو میسپرم
به صدای فلوت یدی کوره
که هفتاد سال تمومه عاشق یه دخترچارده ساله بوره
منم عشق سیاهمو سوت میزنم تا خوابم ببره
تو ته تهای خواب یه صدای آشنایی چه خوش میخونه
بشنو.....
هی لیلی سیاه
اینقدر برام عشوه نیا
تو کوچه...
تو گذر...
تو سر تا سر این شهر
هرجا بری همراتم
سگ وسوتک میدونه
کشته عشوه هاتم
حسین پناهی

بشکست اگر دل من به فداي چشم مستت
سر خم مي سلامت شکند اگر سبويي

بيا وقتي براي عشق هورا ميکشد احساس
به روي اجتماع بغض حسرت گاز اشکاوربياندازيم
بيا با خود بينديشيم
اگريک روز تمام جاده هاي عشق رابستند
اگريکسال چندين فصل برف بي کسي باريد
اگريک روز نرگس درکنار چشمه غيبش زد
اگريکشب شقايق مرد
تکليف دل ما چيست
ومن احساس سرخي ميکنم چنديست
ومن ازچند شبنم پيشتر خوابم نزول عشق راديدم
چرا بعضي براي عشق دلهاشان نمي ارزد
چرا بعضي نميدانند که اين دنيابه تار موي يک عاشق نمي ارزد
چرا بعضي تمام فکرشان ذکراست
ودرآن ذکرهم ياد خدا خاليست
وگويي ميوه اخلاصشان کال است
چرا سغل شريف ورايج اين عصر رجاليست
چرادراقتصاد راکداحساس اين مکاربازارانصداقت نيزدلاليست
کاش ميشد لحظه اي پرواز کرد
حرف هاي تازه اي را آغاز کرد
کاش ميشد خالي از تشويش بود
برگ سبزي تحفه درويش بود
کاش تا دل ميگرفت وميشکست
عشق مي آمد کنارش مي نشست
کاش با هردل دلي پيوند داشت
هرنگاهي يک سبد لبخند داشت
کاشکي لبخندها پايان نداشت
سفره ها تشويش آب ونان نداشت
کاش ميشد نازرا دزديدوبرد
کاش ميشد بوسه را با غنچه هايش چيدوبرد
کاش ديواري ميان ما نبود
بلکه ميشد آن طرفتررا سرود
آي مردم من غريبستاني ام
امتدادلحظه اي باراني ام
شهرمن آنسوتراز پروازها ست
درحريم آبي افسانه هاست
شهرمن بوي تفضل ميدهد
هرکه مي آيد به او گل ميدهد
دشت هاي سبز
وسعت هاي ناب
نسترن نسرين شقايق آفتاب
بازاين اطراف حالم را گرفت
لحظه پروازم راگرفت
ميروم آن سو تورا پيداکنم
دردل آينه جايي واکنم

دو شعر عاشقانه از اين دو شاعر نامي كه شعرهايي عاشقانه براي هم و در جواب همديگر مينوشتند

شعر زیبای حمید مصدق

تو به من خندیدی و نمی دانستی

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز،

سالهاست که در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

جواب زیبای فروغ فرخ زاد

من به تو خندیدم

چون که می دانستم

تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

پدرم از پی تو تند دوید

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

پدر پیر من است

من به تو خندیدم

تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

دل من گفت: برو

چون نمی واست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...

و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام

حیرت و بغض تو تکرار کنان

می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت