مشاعره

یه روز بهت گفته بودم

من به تو دل بسته میشم

بگو که میمونی پیشم

هر چی بخوای همون میشم

ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

لحظه ای دور ز آغوش و کنارم نشدی
گفتی:آرام ندارد دل گلچین بی من

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند
همه بلبلان بمردند و نماند جز سرابی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

درونها تیره شد باشد که از غیب
چراغی بر کند خلوت نشینی

در مه سنگین اوراد سحرگاهی
و مرا در ساکت آینه ها بنگر
که چگونه باز با ته مانده های دستهایم
عمق تاریک تمام خوابها را لمس می سازم

من امشب با خیالت از بلای هجر جان بردم
خیالت در میان جان در آمد و رنه میمردم


از صبوحی

من ایستاده تا کنمش جان فدا چو شمع
او خود گذر به ما چو نسیم سحر نکرد

در عالم عشق،اولین دیدار
در خاطره چون بهار میماند
تابستان گرمی تمناهاست
پائیز به انتظار می ماند
آن سوز که سردی زمستان راست
ما را به فراق یار می ماند
وز ما چو زمان عاشقی بگذشت
افسانه به روزگار می ماند

فریدون مشیری

دوش در خواب چنان دید خیالم که سحر

گذر افتاد به اسطبل شهم پنهانی

یا ربا ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
چه خیالها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

یکروز به شیدایی در زلف تو آویزم
وان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم
گر قصد جفا داری اینک من و اینک سر
ور راه وفا داری جان در قدمت ریزم

روز وصل دوستداران یاد باد / یاد باد آن روزگاران یاد باد / گر چه یاران فارغند از یاد من / از من ایشان را هزاران یاد باد

در دلم بود که هرگز نشود عاشق کس



تو چه بودی که تو را دیدم و دیوانه شدم

مکن کز سینه ام آه جگر سوز
برآید همچو دود از راه روزن