مشاعره

ترا که هرچه مراد است در جهان داری
چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم

معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوشست بدین قصه اش دراز کنید

دریغ قافله امن کانچنان رفتند
که گردشان به هوای دیار ما نرسد

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
وین دفتر بی معنی غرق می ناب اولی
چون عمر تبه کردم چندانکه نگه کردم
در کنج خراباتی افتاده خراب اولی

ک جرعه آن مست کند هر دو جهان را
چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب

بد گهر را علم و فن آموختن / دادن تيغ است دست راهزن /
تيغ دادن در كف زنگى مست / به كه افتد علم ناكس را بدست /
علم و مال و منصب و جان و قران / فتنه آرد در كف بدگوهران /
چون قلم در دست غدارى فتاد / لاجرم منصور بر دارى فتاد

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست / راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

شبی تاریك و بیم موج و گردابی چنین هایل
كجا دانند حال ما سبكباران ساحلها

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند

درشگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع
جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم
آنچه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
در یکی نامه محالست که تحریر کنم

ابروی دوست گوشه ی محراب دولت است
آنجا بمال چهره وحاجت بخواه ازو

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن
به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات
بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

ناز چشمان تو چون شعله ی دل می افروخت

هـمـچـو پـروانـه بـه آتـش نـخـروشـم چـه کنم

معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
حقوق بندگی مخلصانه یاد آرید
چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی
ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید

در جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا بر در و دیوار بماند

درین دائره هر چه هستی پدیدی

درین آینه هر که هستی عیانی

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که میشنوم نامکرر است

تواضع سر رفعت افرازدت
تکبر به سر اندر اندازدت
- سعدی