انجمن شاعران زنده!

نا بینا به ماه گفت : دوستت دارم
ماه گفت چه طوری ؟؟ تو كه نمیبینی !
نابینا گفت چون نمیبینمت دوستت دارم
ماه گفت چرا ؟
نابینا گفت : اگر می دیدمت عاشق زیباییت می شدم
ولی حالا كه نمیبینمت عاشق خودت هستم !!

تو را من چشم در راهم...

تو را من چشم در راهم شباهنگام
كه مي گيرند در شاخ تلاجن سايه ها رنگ سياهي
وزان دلخستگانت راست اندوهي فراهم
تو را من چشم در راهم

شباهنگام ، در آن دم كه بر جا دره ها چون مرده ماران
خفتگانند

در آن نوبت كه بندد دست نيلوفر به پاي سرو كوهي دام
گرم ياد آوري يا نه ، من از يادت نمي كاهم
تو را من چشم در راهم..

ای دل مبتلای من شیفته‌ی هوای تو
دیده دلم بسی بلا آن همه از برای تو

رای مرا به یک زمان جمله برای خود مران
چون ز برای خود کنم چند کشم بلای تو

نی ز برای تو به جان بار بلای تو کشم
عشق تو و بلای جان، جان من و وفای تو

باد جهان بی وفا دشمن من ز جان و دل
گر نکنم ز دوستی از دل و جان هوای تو

پره ز روی برفکن زانکه بماند تا ابد
جمله‌ی جان عاشقان مست می لقای تو

جان و دلی است بنده را بر تو فشانم اینکه هست
نی که محقری است خود کی بود این سزای تو

چشم من از گریستن تیره شدی اگر مرا
گاه و به‌گاه نیستی سرمه ز خاک پای تو

گر ببری به دلبری از سر زلف جان من
زنده شوم به یک نفس از لب جانفزای تو

هست ز مال این جهان نقد فرید نیم جان
می نپذیری این ازو پس چه کند برای تو

ای سفر کرده دلم بی تو بفرسود، بیا
غمت ازخاک درت بیشترم سود، بیا
سود من جمله ز هجر تو زیان خواهد شد
گر زیانست در ین آمدن از سود، بیا
مایه ی راحت و آسایش دل بودی تو
تا برفتی تو دلم هیچ نیاسود، بیا
زاشتیاق تو در افتاد به جانم آتش
وز فراق تو درآمد به سرم دود، بیا
گر زبهر دل دشمن نکنی چاره ی من
دشمنم بر دل بیچاره ببخشود، بیا
زود برگشتی و دیر آمده بودی بکفم
دیر گشت آمدنت دیر مکن زود، بیا
کم شود مهر ز دوری دگران را لیکن
کم نشد مهر من از دوری و افزود، بیا
اوحدی مراغه

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا ز مهرویان این کار کمتر آید
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم
گفتا که شبروست او از راه دیگر آید
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد
گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد
گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
گفتا تو بندگی کن گو بنده پرور آید
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد
گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید
گفتم زمان عشرت دیدی که چون سرآمد
گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سرآید
...........................................
تکراری که نیست؟

yasamiin نوشته است:

دكتر علي شريعتي:

خداوندا
اگر روزي بشر گردي...زحالم با خبر گردي
پشيمان ميشوي از قصه خلقت....
از اين بودن....
از اين بدعت

خداوندا نميداني كه انسان بودن و ماندن
در اين دنيا
چه دشوار است
چه زجري ميكشد آن كـَس كه انسان است

و

از احساس سرشار است....

واقعا زیبا بود این جملات دکتر
خیلی لذت بردم از خوندنش
دست گلت درد نکنه یاسمین جان

بشنو از نی چون حکایت میکند
وز جداییها شکایت میکند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هرکسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت خوشحالان و بد حالان شدم
هرکسی از ظن خود شد یار من
وز درون من نجست اسرار من
سر من از ناله من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست
آتشست این بانگ نای و نیست،باد
هرکه این آتش ندارد نیست باد
آتش عشقست کاندر نی فتاد
جوشش عشقست کاندر می فتاد
نی، حریف هر که از یاری برید
پرده هایش پرده های ما درید
همچو نی،زهری و تریاقی که دید؟
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟
نی،حدیث راه پر خون میکند
قصه های عشق مجنون میکند
محرم این هوش جز بی هوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست
در غم ما روزها بی گاه شد
روز ها با سوزها همراه شد
روزها گرفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست
مولوی

چند این شب و خاموشی ؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح بر انگیزم

گر سوختنم باید افروختنم باید
ای عشق بزن در من کز شعله نپرهیزم

صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد
تا خود به کجا آخر با خاک در آمیزم

چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخیزد آنگاه که برخیزم

برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش
وین سیل گدازان را از سینه فرو ریزم

چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افروزد در صاعقه آویزم

ای سایه سحرخیزان دل واپس خورشیدند
زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم

هوشنگ ابتهاج

به اول محرم نزدیک میشیم
تقریبا 3 سال هست که محرم واسه من 2 تا عزا شده یکی عزای امام حسین علیه السلام و دوم فوت پدرم که شب اول محرم اتفاق افتاد واسه همین این شعر از پروین اعتصامی رو می گذارم هر کس خوند واسه پدر منم فاتحه بخونه منو مدیون خودش کرده مرسی
پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من
یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من
مه گردون ادب بودی و در خاک شدی خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من
از ندانستن من، دزد قضا آگه بود چو تو را برد، بخندید به نادانی من
آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من
بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم آه از این خط که نوشتند به پیشانی من
رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی بی تو در ظلمتم، ای دیده‌ی نورانی من
بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من
صفحه‌ی روی ز انظار، نهان میدارم تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من
دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من
عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من
گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من
من که قدر گهر پاک تو میدانستم ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من
من که آب تو ز سرچشمه‌ی دل میدادم آب و رنگت چه شد، ای لاله‌ی نعمانی من
من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد که دگر گوش نداری به نوا خوانی من
گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

MajidDiab نوشته است:

به اول محرم نزدیک میشیم
تقریبا 3 سال هست که محرم واسه من 2 تا عزا شده یکی عزای امام حسین علیه السلام و دوم فوت پدرم که شب اول محرم اتفاق افتاد واسه همین این شعر از پروین اعتصامی رو می گذارم هر کس خوند واسه پدر منم فاتحه بخونه منو مدیون خودش کرده مرسی
پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من
یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من
مه گردون ادب بودی و در خاک شدی خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من
از ندانستن من، دزد قضا آگه بود چو تو را برد، بخندید به نادانی من
آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من
بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم آه از این خط که نوشتند به پیشانی من
رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی بی تو در ظلمتم، ای دیده‌ی نورانی من
بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من
صفحه‌ی روی ز انظار، نهان میدارم تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من
دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من
عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من
گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من
من که قدر گهر پاک تو میدانستم ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من
من که آب تو ز سرچشمه‌ی دل میدادم آب و رنگت چه شد، ای لاله‌ی نعمانی من
من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد که دگر گوش نداری به نوا خوانی من
گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

روحشون شاد...
سلام و صلوات بر روح پاکش باد

MajidDiab نوشته است:

به اول محرم نزدیک میشیم
تقریبا 3 سال هست که محرم واسه من 2 تا عزا شده یکی عزای امام حسین علیه السلام و دوم فوت پدرم که شب اول محرم اتفاق افتاد واسه همین این شعر از پروین اعتصامی رو می گذارم هر کس خوند واسه پدر منم فاتحه بخونه منو مدیون خودش کرده مرسی
پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من
یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من
مه گردون ادب بودی و در خاک شدی خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من
از ندانستن من، دزد قضا آگه بود چو تو را برد، بخندید به نادانی من
آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من
بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم آه از این خط که نوشتند به پیشانی من
رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی بی تو در ظلمتم، ای دیده‌ی نورانی من
بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من
صفحه‌ی روی ز انظار، نهان میدارم تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من
دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من
عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من
گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من
من که قدر گهر پاک تو میدانستم ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من
من که آب تو ز سرچشمه‌ی دل میدادم آب و رنگت چه شد، ای لاله‌ی نعمانی من
من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد که دگر گوش نداری به نوا خوانی من
گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!

خدا رحمتش کنه مجید جان
روحشون شاد

هزار جهد بکردم که یار من باشــــــــی ....... قرار بخش دل بی قرار من باشی
چراغ دیده شب زنده دار من گــــــــردی ...... انیس خاطر امیدوار من باشی
چو خسروان ملاحت به بندگــان نازنـــــد ..... تو در میانه خداوندار من باشی
از ان عقیق که خونین دلم ز عشـــوه او...... اگر کنم گله ای غمگسا من باشی
در ان چمن که بتان دست عاشـقان گیرند..... گرت ز دست برآید نگار من باشی
شبی به کلبه احزان عاشـــقان آیــــی....... دمی انیس دل سوگوار من باشی
شود غزاله خورشید صیـــــد لاغـر مـن....... گر اهویی چو تو یکدم شکار من باشی
من این مراد ببینم به خود که نیم شـبی....... به جای اشک روان در کنار من باشی
من ارچه حافظ شهـــرم جوی نمی ارزم....... مگر تو از کرم خویش یار من باشی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
آب حیوان تیره گون شدخضر فرخ پی کجاست
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد
کس نمیگوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد
لعلی از کان مروت بر نیامد سالها
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد
شهر یاران بود خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد
گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند
کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد
صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد
زهره سازی خوش نمیسازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی می گساران را چه شد
حافظ اسرار الهی کس نمیداند خموش
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد

........................
اینم یه غزل حافظانه شکایت مابانه
برای همه اونایی که فقط میان سر میزنن و میرن

نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی

من بدو میرسم اما تو که دیدن نتوانی

من سراپا همه شرمم تو سراپا همه عفت

عاشق پا به فرارم تو که این درد ندانی

چشم خود در شکن خط بنهفتم که بدزدی

یک نظر در تو ببینم چو تو این نامه بخوانی

به غزل چشم تو سرگرم بدارم من و زیباست

که غزالی به نوای نی محزون بچرانی

از سرهر مژه ام خون دل آویخته چون لعل

خواهم ای باد خدا را که به گوشش برسانی

گر چه جز زهر من از جام محبت نچشیدم

ای فلک زهر عقوبت به حبیبم نچشانی

از من آن روز که خاکی به کف باد بهار است

چشم دارم که دگر دامن نفرت نفشانی

اشکت آهسته به پیراهن نرگس بنشیند

ترسم این آتش سوز از سخن من بنشانی

تشنه دیدی به سرش کوزه تهمت بشکانند

شهریارا تو بدان تشنه جان سوخته مانی

خیلی قشنگ بود دلارام جان
خیلی به دلم نشست

ما هم فیض بردیم از این شعر استاد شهریار
ممنون دلارام جان