انجمن شاعران زنده!

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی !

عید آمد و خانه ی خود را نتکاندیم /
گردی نستردیم و غباری نفشاندیم /
دیدیم که کسوت بخت آمده نوروز/
از بیدلی او را ز خانه براندیم /
هر جا گذری غلغله ی شادی و شور است /
ما آتش اندوه به آبی ننشاندیم /
آفاق پر از پیک و پیام است، ولی ما /
پیکی ندوانیم و پیامی نرساندیم/
- اخوان ثالث

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است /
بر طرف چمن روی دل افروز خوش است /
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست /
خوش باش و مگو ز دی که امروز خوش است/
- خیام

این بهار نو ز بعد برگ ریز /
هست برهان بر وجود رستخیز
- شفیعی کدکنی

مــــــد امّا در نگاهش آن نــوازش ها نبــود
چشم خواب آلوده اش را ، مستی رویا نبود


نقش عشق و آرزو از چهره ی دل ، شسته بود
عکس شـــــیدایی ، در آن آیینه ی ســـیما نبود



لب ، همان لب بود ، امّا بوسه اش گرمی نداشت
دل همان دل بــــود ، امّا مســـت و بـی پــــروا نبود



در دل بیزار خود جــز بیم رســــوایی نداشـــت
گرچه روزی هم نشین ، جز با منِ رسوا نبود



در نگاه ســـــرد او غوغای دل خاموش بــــــود
برق چشمش را ، نشان ، از آتش سودا نبود



دیدم ، آن چشم درخشان را ، ولی در این صدف
گوهر اشکی که من می خواســــــتم ، پیدا نبود



بر لبِ لرزان من ، فریادِ دل ، خاموش بود
آخــــر آن تنها امیـــــــد جان من تنها نبود



جز من و او ، دیگری هم بود ، امّا ای دریغ

تو را چه می رسد ای آفتاب پک اندیش
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟
کدام فتنه بی رحم
عمیق ذهن تو را تیره می کند از وهم ؟
شب آفتاب ندارد
و زندگانی من بی تو
چو جاودانه شبی
جاودانه تاریک است
تو در صبوری من
اشتیاق کشتن خویش
و انهدام وجود مرا نمی بینی
منم که طرح مودت به رنج بی پایان
و شط جاری اندوه بسته ام اما
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟
تو را چه می رسد ای آفتاب پک اندیش؟
ز من چگونه گریزی
تو و گریز از خویش ؟
به سوی عشق بیا
وارهان دل از تشویش

حميد مصدق

از من جدا مشو که توام نور دیده​ای
آرام جان و مونس قلب رمیده​ای
از دامن تو دست ندارند عاشقان
پیراهن صبوری ایشان دریده​ای
از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک
در دلبری به غایت خوبی رسیده​ای
منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان
معذور دارمت که تو او را ندیده​ای
آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا
بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده​ای

دست همتون دردنکنه

آنچه اندر آينه بيند جوان / پير اندر خشت بيند بيش از آن

همه مي پرسند:

چيست در زمزمه مبهم آب؟

چيست در همهمه دلکش برگ؟

چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند

که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟

چيست در خلوت خاموش کبوترها؟

چيست در کوشش بي حاصل موج؟

چيست در خنده جام

که تو چندين ساعت، مات و مبهوت به آن مي نگري؟

نه به ابر، نه به آب، نه به برگ،

نه به اين آبي آرام بلند،

نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام،

نه به اين خلوت خاموش کبوترها،

من به اين جمله نمي انديشم.

من مناجات درختان را هنگام سحر،

رقص عطر گل يخ را با باد،

نفس پاک شقايق را در سينه کوه،

صحبت چلچله ها را با صبح،

نبض پاينده هستي را در گندم زار،

گردش رنگ و طراوت را در گونه گل،

همه را مي شنوم؛ مي بينم.

من به اين جمله نمي انديشم.

به تو مي انديشم.

اي سرپا همه خوبي!

تک و تنها به تو مي انديشم.

همه وقت، همه جا،

من به هر حال که باشم به تو مي انديشم.

تو بدان اين را، تنها تو بدان.

تو بيا؛

تو بمان با من، تنها تو بمان.

جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب.

من فداي تو، به جاي همه گلها تو بخند.

اينک اين من که به پاي تو در افتادم باز؛

ريسماني کن از آن موي دراز؛

تو بگير؛ تو ببند؛ تو بخواه.

پاسخ چلچله ها را تو بگو.

قصه ابر هوا را تو بخوان.

تو بمان با من، تنها تو بمان.

در دل ساغر هستي تو بجوش.

من همين يک نفس از جرعه جانم باقيست؛

آخرين جرعه اين جام تهي را تو بنوش.

' گرچه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود
رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است
حیوانی که ننوشد می و انسان نشود
گوهر پاک بباید که شود قابل فیض
ورنه هر سنگ و گلی لولو و مرجان نشود
اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش دار
که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود
عشق می ورزم و امید که این فن شریف
چون هنر های دگر موجب حرمان نشود
دوش میگفت که فردا بدهم کام دلت
سببی ساز خدایا که پشیمان نشود
حسن خلقی ز خدا میطلبم خوی تو را
تا دگر خاطر ما از تو پرشان نشود
ذره را تا نبود همت عالی حافظ
طالب چشمه خورشید درخشان نشود