انجمن شاعران زنده!

من از یک شکست عاشقانه می آیم،

بگذار همه برای این اعتراف تلخ سرزنشم کنند.

شکست نه برای پنهان کردن است، نه بهانه پنهان شدن

همه دلشان نقش های مثبت می خواهد و آدم های خوشحال

اما من گمان می کنم این خیلی خوب

است که نمی توانم ادای آدم های خوشبخت را در بیاورم

می گویند از صبح بنویس، از آفتاب،

اما من چگونه از خورشید بنویسم وقتی تمام وقت باران

پنجره چشمانم را شسته است


بی ستاره ام و زرد،

با طعم معطرِ پائیزی که حضورش

تنها معجزه لحظه های تنهایی من است .

قیمت وفا شاید گران‏تر از آن بود

که بهانه دوست داشتنی زندگیم از عهده داشتنش برآید

مهم نیست،


تمام سرزنش ها را می پذیرم و به بهانه تولد،

حقایق غم انگیزی که درد را به درد می‏آورد و

آتش را می سوزاند، می یابم..

سقف اعتماد تعمیری ست، بدجوری چکه می کند

و آغوش ترانه ایم همچنان از عطر تن او که

باید پر باشد، خالیست

این دل دیوانه همیشه یک پادشاه ِ مغرور حقیقی داشته است

اما اگر ترانه هایم ثمره تخیل نبود،

به جنون نمی رسید

اعتراضی نیست، من که به او نمی رسم، به جنون ِ رسیده از او راضی ام

خلاصه غم ِ سنگینی است اگر سر نخواستن دلی دعوا باشد

گرچه همیشه حق هم با برنده ها نیست، می شود

در عین بازنده بودن سربلند بود و او را از

کوچه پس کوچه‏های دنیا گدایی کرد

قرار بود حقیقت را بگویم، سخت است، بی علاج است،

دانستنش کم کم آدم را می کشد،

گریه شبانه می آورد، اما همین است، خبر کاملاً واقعی ست،

او مرا دوست ندارد

من را، صورتم را، صدایم را، لباس پوشیدنم را، حتی ترانه هایم را

سکوت می کنم تا به خاک سپردن آخرین خاکسترهای آرزوی برباد رفته ام

آبرومندانه باشد،

گریه می کنم اما، باشکوه مثل اقیانوس، بلندمثل اورست

او نمی شنود و نمی داند که ماه،

خوشبختی مشترک همۀ بی‏ستاره‏هاست

و اما یک سئوال کوچک می ماند

برای پرسیدن از کسی که بی پاسخ ترین سئوال فکر آشفته من

است

چی کار کرد این دل سادم ؟؟؟؟؟؟

که از چشم تو افتادم

مبر از یاد مرا
مبر از یاد تو این خسته بی سامان را
که ز راه آمده ام.
راه بیحال عشقی که فرسود مرا
و از آن آتش سرد،
حاصل خانه به دوشی و هم آغوشی شبهای سیاهم با درد
گرد راهیست که بر دوش نگاهم مانده
و غبار نفسی است که برایم مانده
مبر از یاد مرا
که فراموشی تو
آخرین زخم تبر
اخرین تیشه مرگ بر تن سرد
درخت دلم است.
مرجان

فلک جز عشق محرابی ندارد

جهان بی خاک عشق آبی ندارد

غلام عشق شو کاندیشه این است

همه صاحب دلان را پیشه این است

شنیدم عاشقی را بود مستی

و از آنجا خاست اول بت پرستی

همان گبران که بر آتش نشستند

ز عشق آفتاب آتش پرستند

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
راه هزار چاره گر از چار سو ببست
تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه​ای و در آرزو ببست
شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست
ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت
این نقش​ها نگر که چه خوش در کدو ببست
یا رب چه غمزه کرد صراحی که خون خم
با نعره​های قلقلش اندر گلو ببست
مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع
بر اهل وجد و حال در های و هو ببست
حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست
احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست

مدامم مست می​دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می​کند هر دم فریب چشم جادویت
پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم
که جان را نسخه​ای باشد ز لوح خال هندویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی​حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

در اين واپسين لحظه هاي غريب، دلم از هواي تو دم مي زند


براي دمي با تو بودن دلم، به اجبار حرف از غزل مي زند




در اين لحظه هايي که در هر نفس، سرود خداحافظي خوانده اي




دل من براي وصال تو باز، نت عشق را يک نفس مي زند




پس از آن همه آشنايي کنون، نگاهم به پيش تو بيگانه است




وگرنه چرا اين نگاهت هنوز،در عشق رارنگ شب مي زند؟




ميان هجوم ورق هاي من، مرور خط شعر تو خوش تر است




"ولي دردلم حس پيچيده ايست،که انگارچشمت کلک مي زند"




من از قافيه، وزن، آهنگ، شعر، به جز عشق چيزي نفهميده ام




که در متن اشعار بي وزن من، غروب نگاهت قدم مي زند




تو را اي غريبه و اي آشنا، دوباره سه باره ورق مي زنم




که زنجير اين فاصله بين ما، درون دلم زنگ غم مي زند

فروغ فرخزاد
-----------------------------------
هر جايي
از پيش من برو كه دل آزارم
ناپايدار و سست و گنه كارم
در كنج سينه يك دل ديوانه
در كنج دل هزار هوس دارم
قلب تو پاك و دامن من ناپاك
من شاهدم به خلوت بيگناه
تو از شراب بوسه من مستي
من سرخوش از شرابم و پيمانه
چشمان من هزار زبان دارد
من ساقيم به محفل سرمستان
تا كي ز درد عشق سخن گويي
گر بوسه خواهي از لب من بستان
عشق تو همچو پرتو مهتابست
تابيده بي خبر به لجن زاري
باران رحمتي است كه مي بارد
بر سنگلاخ قلب گنهكاري
من ظلمت و تباهي جاويدم
تو آفتاب روشن اميدي
بر جانم اي فروغ سعادتبخش
دير است اين زمان كه تو تابيدي
دير آمدم و دامنم از كف رفت
دير آمدي و غرق گنه گشتم
از تند باد ذلت و بدنامي
افسردم و چو شمع تبه گشتم...

بيمار عشق
غير از تو مرا دلبر و دلدار نباشد دل نيست هر آندل كه ترا يار نباشد
شادم كه غم هجر توگرديده نصيبم بهتر ز غم هجر تو غمخوار نباشد
از عشق تو مي سوزم مي سازم وگويم سوزندگي عشق تو در نار نباشد
از باده چشم تو دل افتاده به مستي اين وجد وطرب در مي خمار نباشد
بيمار بود هر كه مريض تو نگردد بيمار غم عشق تو بيمار نباشد
گرديده گدايي تو سرمايه عمرم بهتر ز گدايي درت كار نباشد

اي آفتاب هستي اي شور عشق ومستي
بازآ بخوان کلامي زان معجز الهي
اي ديده ها به راهت اي قائم هدايت
تا کي کنم حکايت شرح غم جدائي
گر من تو را نبينم روئيدنم نباشد
بنما جمال خود را اي مظهر رهائي

در طــواف شمع میگفت این سخـــــن پـــروانــه ای
سوختم زین آشنایـــــــان ای خــــــــوشا بیگـانـه ای


بلبل از شوق گــــل و پـــروانـــه از ســوادی شمــع
هـــر کسی سوزد بنـــوعی در غـــم جــانــــانــه ای



گـــر اسیر خط و خـــــالـــی شد د لــــــم عیبم مکـن

مـــر غ جائــی میـــرود کانجاست آب و دانــــــه ای



تا نفـــرمائی کــه بی پـــروانـــــه ای در راه عشــق
شمع وش پیش تــــو سوزم گــــردهــی پروانــه ای



پادشه را غــرفــه آبادان و دل خــرم چــه بــــــــاک

گــــر گــدائــی جـــان دهــد در گوشه ویــــــرانه ای


کـــی غـــم بنیاد ویــــران دارد آنکس خـــــانه نیست

رو خبــــر گیر این معانـــی را ز صاحب خـــانـه ای


عاقلانش باز زنجیری دگـــــر بر پــــــــا نهنـــــــــد
روزی ار زنجیر از هــــم بگسلــــد دیــــوانــــــه ای

این جنـــون تنها نــه مجنــون را مسلم شد بهـــــار
باش کـــز ما هم فتـــــد انـــدر جهـــان افسانــه ای

"ملک الشعرای بهار"

یه شعر طنز

کنون رزم "ویروس" و رستم شنو دگرها شنیدستی این هم شنو

که اسفندیارش یکی "دیسک" داد بگفتا به رستم که ای نیکزاد

در این "دیسک" باشد یکی فایل ناب که بگرفتم از "سایت" افراسیاب

چنین گفت رستم به اسفندیار که من گشنمه نون سنگک بیار

جوابش چنین داد خندان طرف که من نون سنگک ندارم به کف

برو حال میکن بدین "دیسک" هان! که هم نون و هم آب باشد در آن

تهمتن روان شد سوی خانه اش شتابان به دیدار رایانه اش

چو آمد به نزد "مینی تاور"ش بزد ضربه بر دکمه "پاور"ش

دگر صبر و آرام و طاقت نداشت مر آن "دیسک" را در "درایو"ش گذاشت

نکرد هیچ صبر و نکرد هیچ لفت یکی "لیست" از "روت دیسک"ش گرفت

در آن "دیسک" دیدش یکی فایل بود بزد "اینتر" آنجا و اجرا نمود

کز آن یک "دمو" شد پس از آن عیان ابا فیلم و موزیک و شرح و بیان

به ناگه چنان سیستمش کرد "هنگ"ه که رستم درآن ماند مبهوت و منگ

چو رستم دگرباره "ریست" نمود همی کرد "هنگ" و همان شد که بود

تهمتن کلافه شد و داد زد ز بخت بد خویش فریاد زد

چو تهمینه فریاد رستم شنود بیامد که لیسانس رایانه بود

بدو گفت رستم همی مشکلش وز آن "دیسک" و برنامه خوشگلش

چو رستم بدو داد قچی و ریش یکی "دیسک بوتیبل" آورد پیش

یکی "تولکیت" اندر آن "دیسک" بود برآورد آنرا و اجرا نمود

همی گشت "تولکیت"،"هارد" اندرش چو کودک که گردد پی مادرش

به ناگه یکی رمز "ویروس" یافت پی حذف امضای ایشان شتافت

چو "ویروس" را نیک بشناختش مر از "بوت سکتور" برانداختش

یکی ضربه زد بر سرش "تولکیت"ه که هر "بایت" آن گشت هشتاد "بیت"ه

به خاک اندر افکند "ویروس" را تهمتن به رایانه زد بوس را

چنین گفت تهمینه با شوهرش که این بار بگذشت از پل خرش

دگر باره اما خریت مکن ز رایانه اصلاٌ تو صحبت مکن

قسم خورد رستم به پرودگار نگیرد دگر "دیسک" از اسفندیار

چونست حال بستان ای باد نوبهاری
کز بلبلان برآمد فریاد بی​قراری
ای گنج نوشدارو با خستگان نگه کن
مرهم به دست و ما را مجروح می​گذاری
یا خلوتی برآور یا برقعی فروهل
ور نه به شکل شیرین شور از جهان برآری
هر ساعت از لطیفی رویت عرق برآرد
چون بر شکوفه آید باران نوبهاری
عودست زیر دامن یا گل در آستینت
یا مشک در گریبان بنمای تا چه داری
گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت
تو در میان گل​ها چون گل میان خاری
وقتی کمند زلفت دیگر کمان ابرو
این می​کشد به زورم وان می​کشد به زاری
ور قید می​گشایی وحشی نمی​گریزد
دربند خوبرویان خوشتر که رستگاری
ز اول وفا نمودی چندان که دل ربودی
چون مهر سخت کردم سست آمدی به یاری
عمری دگر بباید بعد از فراق ما را
کاین عمر صرف کردیم اندر امیدواری
ترسم نماز صوفی با صحبت خیالت
باطل بود که صورت بر قبله می​نگاری
هر درد را که بینی درمان و چاره​ای هست
درمان درد سعدی با دوست سازگاری

همي گويم و گفته ام بارها........................بود کيش من مهر دلدارها
پرستش به مستي است در کيش مهر...........برون اند زين جرگه هشيارها
به شادي و آسايش و خواب و خور................ندارند کاري دل افگارها
به جز اشک چشم و به جز داغ دل ...............نباشد به دست گرفتارها
کشيدند در کوي دلدادگان .........................ميان دل و کام، ديوارها
چه فرهادها مرده در کوهها ......................چه حلاجها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر يار ....................مگر توده هايي ز پندارها
ولي رادمردان و وارستگان ........................نبازند هرگز به مردارها
مهين مهر ورزان که آزاده اند .....................بريزند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رفته اند ...................چه گلهاي رنگين به جوبارها
بهاران که شاباش ريزد سپهر .....................به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت،سبزه به هامون و دشت ............زند بارگه ،گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جويبارها .......................در آيينه ي آب، رخسارها
رود شاخ گل در بر نيلفر ..........................برقصد به صد ناز گلنارها
درد پرده ي غنچه را باد بام ......................هزار آورد نغز گفتارها
به آواي ناي و به آهنگ چنگ ....................خروشد ز سرو و سمن، تارها
به ياد خم ابروي گل رخان .......................بکش جام در بزم مي خوارها
گره از راز جهان باز کن ............................که آسان کند باده، دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان .................که بستند چشم خشايارها
به اندوه آينده خود را مباز ........................که آينده خوابي است چون پارها
فريب جهان مخور زينهار ..........................که در پاي اين گل بود خارها
پياپي بکش جام و سرگرم باش .................بهل گر بگيرند بيکارها

من الان بدجوری دپسرده ام تو رو خدا از اینجور شعر ها ننویسید که دلم می ترکه از غصه