انجمن شاعران زنده!

مشنو ای دوست که غير از تو مرا ياری هست
يا شب و روز بجز فکر توام کاری هست
به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس
که به هر حلقه ی موي تو گرفتاری هست
گر بگويم که مرا با تو سر و کاری نيست
در و ديوار گواهی بدهد کاری هست
هر که عيبم کند از عشق و ملامت گويد
تا نديدست ترا بر منش انکاری هست
صبر بر جور رقيبت چو کنم گر نکنم
همه دانند که در صحبت گل خاری هست
نه من خام طمع عشق تو می ورزم و بس
که چو من سوخته در خيل تو بسياری است
باد خاکی ز مقام تو بياورد و ببرد
اب هر طيب که در کلبه عطاری هست
من چه در پای تو ريزم که پسند تو بود
جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست
من از اين دلق مرقع به در ايم روزی
تا همه خلق بدانند که زناری هست
همه را هست همين داغ محبت که مراست
که نه مستم من و در دور تو هوشياری هست
عشق سعدی نه حديثست که پنهان ماند
داستانيست که بر هر سر بازاری هست
.............
معلومه دیگه از سعدی

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست
شیخ بهایی

بوی جوی مولیان آید همی
یاد یار مهربان آید همی

این فروم هم شده واسه من جوی مولیان

مسافر

دلم می خواهد بر بال های باد بنشینم و آن چه را که پروردگار جهان پدید آورده، زیر پا گذارم تا مگر روزی به پایان این دریای بی کران رسم و بدان سرزمین که خداوندسرحد جهان خلقتش قرار داده است، فرود آیم.از هم اکنون، در این سفر دور و دراز، ستارگان را با درخشندگی جاودانی خود می بینم که راه هزاران ساله را در دل افلاک می پیمایند تا به سرمنزل غایی سفر خود برسند اما بدین حد اکتفا نمی کنم وهم چنان بالاتر می روم. بدان جا می روم که دیگر ستارگان افلاک را در آن راهی نیست.
دلیرانه پا در قلمرو بی پایان ظلمت و فراموشی می گذارم و بی چابکی نور، شتابان از آن می گذرم. ناگهان وارد دنیایی تازه می شوم که در آسمان آن ابرها در حرکت اند و در زمینش، رودخانه ها به سوی دریاها جریان دارند.
در یک جاده ی خلوت، رهگذری به من نزدیک می شود؛ می پرسد: ((ای مسافر، بایست. با چنین شتاب به کجا می روی؟)) می گویم: ((دارم به سوی آخر دنیا سفر می کنم. می خواهم بدان جا روم که خداوند آن را سرحد دنیای خلقت قرار داده است و دیگر در آن ذی حیاتی نفس نمی کشد.))
می گوید ((اوه، بایست؛ بیهوده رنج سفر بر خویش هموار مکن. مگر نمی دانی که داری به عالمی بی پایان و بی حد و کران قدم می گذاری؟))
ای فکر دور پرواز من؛ بال های عقاب آسایت را از پرواز بازدار و تو ای کشتی تندرو خیال من همین جا لنگر انداز؛ زیرا برای تو بیش از این اجازه ی سفر نیست.

نويسنده:يوهان كريستف فريدريش شيلرر

ای دیده اگر کور نیی گور ببین / وین عالم پر فتنه و پر شور ببین /
شاهان و سران و سروران زیر گلند / روهای چو مه در دهن مور بین
- خیام

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد / من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک
- حافظ

تو کز محنت دیگران بی غمی / نشاید که نامت نهند آدمی
- سعدی

بنده همان به كه ز تقصير خويش / عذر به درگاه خدای آورد /
ورنه سزاوار خداوندی اش / كس نتواند كه به جای آورد

آهنی را که موریانه بخورد / نتوان برد از و به صیقل زنگ /
با سیه دل چه سود گفتن وعظ / نرود میخ آهنین در سنگ
- سعدی

ما ز بالاييم و بالا ميرويم /
ما ز درياييم و دريا ميرويم /
ما از آنجا و از اينجا نيستيم /
ما ز بي جاييم و بي جا مي رويم /
خوانده اي انا اليه راجعون /
تا بداني كه كجاها مي رويم؟
- مولوی
“

ممنون مجید جان که ضرب المثلها و شعرهای معروف
رو به طور کامل مینویسی..ممنون

Jany نوشته است:

ممنون مجید جان که ضرب المثلها و شعرهای معروف
رو به طور کامل مینویسی..ممنون

خواهش میشود بنی آدم سرشت از خاک دارد / اگر خاکی نباشد آدمی نیست سعدی

عام نادان پریشان روزگار / به ز دانشمند ناپرهیزگار /
کان به نابینایی از راه اوفتاد / وین دو چشمش بود و در چاه اوفتاد
- سعدی

دوش مرغی به صبح می‌نالید / عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش /
یکی از دوستان مخلص را / مگر آواز من رسید به گوش /
گفت باور نداشتم که ترا / بانگ مرغی چنین کند مدهوش /
گفتم این شرط آدمیت نیست / مرغ تسبیح گوی و ما خاموش
- سعدی

اين جهان کوه ‌است و فعل ما ندا / باز گردد اين نداها را صدا

مولوی

برخیز و مخور غم جهان گذران / بنشین و دمی به شادمانی گذران /
در طبع جهان اگر وفایی بودی / نوبت بتو خود نیامدی از دگران
- خیام

روز وصل دوستداران یاد باد / یاد باد آن روزگاران یاد باد / گر چه یاران فارغند از یاد من / از من ایشان را هزاران یاد باد

این خیلی باحاله

کار نیکان را قیاس از خود مگیر / گرچه باشد در نوشتن شیر شیر /
آن یکی شیر است اندر بادیه / وان دگر شیر است اندر بادیه /
آن یکی شیر است کادم می‌خورد / وان دگر شیر است کادم می‌خورد!
- مولوی

تو و طوبی و ما و قامت يار / فكر هر كس به قدر همت اوست
- حافظ

مرد هنرمند هنرپيشه را / عمر دو بايست در اين روزگار /
تا به يكى تجربه اندوختن / در دگرى، تجربه بردن به كار
- سعدی

علم چندان که بیشتر خوانی / چون عمل در تو نیست نادانی /
نه محقق بود نه دانشمند / چارپایی برو کتابی چند /
آن تهی مغز را چه علم و خبر / که بر او هیزم است یا دفتر