انجمن شاعران زنده!

در دور دست
قویی پریده از خواب
شوید غبار نیل ز بال و پر سپید
.
لب های جویبار
لبریز موج زمزمه در بستر سپید
.
در هم دویده سایه و روشن
لغزان میان خرمن دوده
شبتاب می فروزد در آذر سپید
.
همپای رقص نازک نی زار
مرداب می گشاید چشم تر سپید
.
خطی ز نور روی سیاهی است
گویی بر آبنوس درخشدزر سپید
.
دیوار سایه ها شده ویران
دست نگاه در افق دور
کاخی بلند ساخته با مرمر سپید

دود می خیزد زخلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام
.
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام؟
.
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر
خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریا بی خبر
.
بر تن دیوار ها طرح شکست
کس دگر رنگی در این سامان ندید
چشم می دوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید
.
تا بدین منزل نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام
گرچه می سوزم از این آتش به جان
لیک بر این سوختن دل بسته ام
.
تیرگی پا میکشد از بام ها
صبح می خندد به راه شهر من
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن

یار بار افتاده را در كاروان بگذاشتند

بی وفا یاران كه بر بستند بار خویش را

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق

دوستان ما بیازردند یار خویش را

سعدی

عيب رندان مكن اي زاهد پاكيزه سرشت / كه گناه دگري بر تو نخواهند نوشت / من اگر نيكم اگر بد تو برو خود را باش / هر كسي آن درود عاقبت كار كه كِشت / نه من از پرده تقوي به در افتادم و بس / پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت!
- حافظ

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها
خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌ پوشی بکام
باده رنگین نمی ‌بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می ‌باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

گر كسي وصف او ز من پرسد /بي دل از بي نشان چه گويد باز؟ /
عاشقان كشتگان معشوق اند / بر نيايد ز كشتگان آواز
- سعدی

ای که طوفان در دلم انگیختی
تو مرا از نو به عشق آمیختی
ای دو چشمت رنگ دشت سوخته
آتشی در جان من افروخته
رخت عشقی بر تن عریان من
بوسه هایت نم نم باران من
در حریم بستر سوزان تن
می طپد چون قلب تو بر قلب من
می شکافد پوست من از شور عشق
می طراود از نگاهم نور عشق
می دود خون در رگ من با شتاب
از تب داغ تنم در التهاب ...
می فشارد قلبمان را اسم تو
جسم مان جاری شده در جسم تو
ای نفسهایت نسیم سبز زار
سقف خانه پر شد از عطر بهار
گاهی از من عاشقانه یاد کن
تو به یادم بوسه ای بر باد کن

با من به مان زیبا ترین دور از تو برمن تاب نیست

در عالم عاشقانه تو تصویری از مهتاب نیست

این گونه سر دادم سخن در محول خود و كهن

هنگام عبد بندگی جزء سوی تو محراب نیست

شمع وجودم آب شد احوال مجنون یاد شد

بی نام تو لیلا ی من كاخ دلم را باب نیست

آهنگ آواز منی شیوایی ساز منی

اكنون كه گفتی با منی دیگر دلم بی تاب نیست

می خواهم عمرم را
با دست های مهربان تو اندازه بگیرم
برگرد!
باور کن
تقصیر من نبود
من فقط می خواستم
یک دل سیر برای تنهایی هایت گریه کنم
نمی دانستم گریه را دوست نداری
حالا هم هروقت بیایی
عزیز لحظه های تنهایی منی
اگر بیایی
من دلتنگی هایم را بهانه می کنم
تو هم دوری کسانی که دور نیستند
در راهند
رفته اند برای تاریکی هایت
یک اسمان خورشید بیاورند
یادت باشد
من اینجا
کنار همین رویاهای زودگذر
به انتظار امدن تو
خط های سفید جاده را می شمارم .

بـی تـو کـه چـاره می کند حال بد و خراب ما ؟

مـسـت و رهـا کـجـا کند جام می و شراب ما ؟

نـالـه رسـد بـه آسـمـان لـیـک مـگـر بـه غیر تو

کـس بـرسـد بـه داد دل یـا کـه دهد جواب ما ؟

فـارغ از آن مهر و مه روی و دو چشمان تو کی

مـنـزل مـقـصـود رسـد ایـن ره پـر سـراب ما ؟

شـوق وصـال تو همی تـاب و تـوان فـزون کـند

ورنـه تـحـمـلـش کـجا رنـج و غـم و عذاب ما ؟

هـر قـدمی کـه طی شـود هر نظری که بگذرد

گـر نـبـود رضـای تـو کـی بــشـود صــواب ما

بـخـوان از چـشـم بی خوابم نظر کن بر تن زردم

نـگـر از دوری ات جـانـا چـه بی تابم چه پر دردم

نـگـه کـن بـر دل زارم نـگـه زیـن غـم چه بیمارم

مـنـم آواره مـجـنـونی کـه دنـبـال تـو می گـردم

فـدا بـر جـان تــو جـانـم بـیـا خـود درد و درمـانم

که جز آغوش تو بی شک ز هر منزلگهی طردم

شدم خاموش و سردرگم شدم بازیچه ی مردم

بـیـا آتش بزن این تن که بی تو هیمه ای سردم

هـمـه دم یــاد تـو یـادم بـیـا بـشـنـو تـو فـریـادم

بـیـا خـود بـنـگر ای جانا که بی تو واژه ی دردم

افتخار آفاق

افتخار همه آفاق و منظور منی
شمع جمع همه عشاق و به هر انجمنی
به سر زلفت پریشان تو دلهای پریش
همه خو کرده چو عارف به پریشان سخنی
ز چه رو شیشه دل می شکنی
تیشه بر ریشه جان از چه زنی
سیم اندام و ولی سنگدلی
سست پیمانی و پیمان شکنی

اگر درد من به درمان رسد چه می شد
شب هجر اگر به پایان رسد چه می شد
اگر بار دل به منزل رسد چه گردد
سر من اگر به سامان رسد چه می شد

ز غمت خون می گریم
بنگر چون می گریم
ز مژه دل می ریزد
ز جگر خون می آید
افتخار دل و جان می آید
یار بی پرده عیان می آید

عارف قزوینی

در روزهای آخر اسفند
کوچ بنفشه‌های مهاجر
زیباست
در نیم روز روشن اسفند
وقتی بنفشه‌ها را از سایه‌های سرد
در اطلس شمیم بهاران
با خاک و ریشه
میهن سیارشان
در جعبه‌های کوچک چوبی
در گوشه‌ی خیابان می‌آورند
جوی هزار زمزمه در من
می‌جوشد
ای‌کاش
ای‌کاش آدمی وطنش را
مثل بنفشه‌ها
در جعبه‌های خاک
یک روز می‌توانست
همراه خویش ببرد هر کجا که خواست
در روشنای باران
در آفتاب پاک

صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید


در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف درمتن ادرک یک کوچه تنهاترم
بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

پیكر تراش پیرم و با تیشه خیال

یك شب تو را زمرمر شعر آفریده ام

تا در نگین چشم تو نقش هوس زنم

بر قامتت كه وسوسه شست و شو در اوست

پاشیده ام شراب كف آلود ماه را

تا از گزند چشم بدت ایمنی دهم

وزدیده ام زچشم حسودان نگاه را

تا پیچ و تاب قد تو را دلنشین كنم

دست از سر نیاز به هر سو گشوده ام

از هر زنی، تراش تنی وام كرده ام

از هر قدی، كرشمه رقصی ربوده ام

اما تو چون بتی كه به بت ساز ننگرد

در پیش پای خویش به خاكم فكنده ای

مست از می غروری و دور از غم منی

گویی دل از كسی كه تو را ساخت ، كنده ای

هشدار ! زانكه در پس این پرده نیاز

آن بت تراش بلهوس چشم بسته ام

یك شب كه خشم عشق تو دیوانه ام كند

بینند سایه هاكه تو را هم شكسته ام !