انجمن شاعران زنده!

نام جاوید ای وطن
صبح امید ای وطن
جلوه کن در آسمان
همچو مهر جاودان
وطن ای هستی من
شور و سرمستی من
جلوه کن در آسمان
همچو مهر جاودان
بشنو سوز سخنم
که هم آواز تو منم
همه جان و تنم
وطنم، وطنم، وطنم، وطنم
بشنو سوز سخنم
که نواگر این چمنم
همه جان و تنم
وطنم، وطنم، وطنم، وطنم
همه با یک نام و نشان
به تفاوت هر رنگ و زبان
همه با یک نام و نشان
به تفاوت هر رنگ و زبان
همه شاد و خوش و نغمه زنان
ز صلابت ایران جوان
ز صلابت ایران جوان
ز صلابت ایران جوان

بیژن ترقی

دوباره حرف سیاهی و گریه ای آهی
دوباره اشک زلالی و مانده در راهی
دوباره حسرت اعجاز حرفهای سپید
دوباره پاکی دریا که میچکد گاهی
من و سپیدی دفتر تو و سیاهی دل
من و سرود نوشتن شب و سحرگاهی
هنوز واژه غریب است بر زبان مداد
هنوز ناله نگوید حدیث همراهی
مسافری که سفر کرد تا دیار سکوت
نشاند بر سر آیینه گرد گمراهی
دوباره میرسد آواز شام تنهایی
دوباره میشکند در گلوی من آهی
مرجان

یک نفر میاد که من منتظر دیدنشم

یک نفر میاد که من تشنه بوییدنشم

مثل یک معجزه اسمش تو کتابها اومده

تن اون شعرهای عاشقونه گفتن بلده

خالی سفرمونو پر از شقایق می کنه

واسه موجهای سیاه دست هاروقایق میکنه

همیشه غایبه من زخمامو مرهم میزاره

همیشه غایب من گریه هامودوست داره

نکنه یک وقت نیاد صداش به دادم نرسه

آیینه ها سیاه بشه کور بشه چشم ستاره

خشم این حنجره ی خسته همیشه غایبه

کلید صندوق در بسته همیشه غایبه

نعره اسب سپید قصه مادر بزرگ

بهترین شعرهای سربسته همیشه غایبه

مثل یک معجزه اسمش تو کتابها اومده

تن اون شعرهای عاشقونه گفتن بلده

دیگه حرفی برای گفتن ندارم

میخوای بمون میخوای نمون

این بی کس تنها ارزش موندن نداره

دیگه کسی اسمم رو نمیبره

آخه گل پژمرده که ارزش بوییدن نداره

میدونی که قلبم دیگه شوقی نداره

قلب شکسته که نای تپیدن نداره

دیگه شعرام ارزش خوندن نداره

میدونی یه حرفیه که ارزش گفتن نداره

دیگه آسمون رنگ آبی نداره

میدونی ستاره هم شب مهتابی نداره

گفتم که تنهام گفتی که اینکه گلایه کردن نداره

میدونم مرگ یه گل ارزشی توی این عالم نداره

من میگم بهم نگاه کن
تو میگی که جون فدا کن

من میگم چشات قشنگه

تو میگی دنیا دو رنگه

من میگم دلم اسیره

تو میگی که خیلی دیره

من میگم چشاتو وا کن

تو میگی منو رها کن

من میگم قلبمو نشکن

تو میگی من میشکنم من؟

من میگم دلم رو بردی

تو میگی به من سپردی؟

من میگم دلم شکسته است

تو میگی خوب میشه خسته است

من میگم بمون همیشه

تو میگی ببین نمشه

من میگم تنهام میذاری

تو میگی طاقت نداری

من میگم تنهایی سخته

تو میگی این دسته بخته

من میگم خدا به همرات

تو میگی چه تلخه حرفات

من میگم که تا قیامت

برو زیبا به سلامت

من میگم خدا به همرات

تو میگی چه تلخه حرفات

من میگم که تا قیامت

برو زیبا به سلامت

بگردید بگردید در این خانه بگردید

در این خانه غریبید غریبانه بگردید

یکی مرغ چمن بود که جفت دل من بود

جهان لانه او نیست پی لانه بگردید

یکی ساقی مست است پس پرده نشسته است

قدح خویش فرستاد که مستانه بگردید

بر ان عقل بخندید که عشقش نپسندد

در این حلقه زنجیر چو دیوانه بگردید

در این کنج غم اباد نشانش نتوان داد

اگر طالب گنجید به ویرانه بگردید

چه شیرین چه خوشبوست کجا خوابگه او؟

پی ان گل گلنوش چو پروانه بگردید

نوایی نشنیده است که از خویش رمیده است

به غوغاش مخوانید خموشانه بگردید

کلید در امید اگر هست شمایید

در این قفل کهن سنگ چو دندانه بگردید


ابتهاج

جای این رقص چراغانی باد،
از پس پردۀ پاییز دلم،
واقعا خالی رو سرد است.
ببین،
جای انگشت زمان،
روی تردید دو دستم مانده....

شبیه حس زنی كه... كه بد كتك خورده و مرد آمده بالا سرش پرستاری

...و طعمِ تلخِ تو هم دوستم نداری در زبان طعنه به معشوقه های بازاریâ

كه لمس میكنی و لمس میشوی ، اما... تمام لذت زن از تو، پول سیگاریâ

كه روی تخت تو گیرانده می شود غمگین در انتظار زمانی كه پول بشماری

آتش،

آتش،

آتش،

جنگل و

جنگل و

جنگل

می شناسی حس آتش زدن جنگل را؟!

بوی جزغاله شدن،

دود بدرنگ و غلیظ

میشناسی حس پرپرزدن جغدی را،

که شب پیش دمی تا به سحر پلک نزد

و نفهمید سحر این آتش،

از کجا آمده است؟!

می شناسی حس مرغی را که،

جوجه اش بال نداشت؟!

می شناسی سایۀ دردی را،

که غزالی معصوم،

از غم سوختن جفت خویش،

در نگاهش دارد؟!

می شناسی،

سایۀ سوختۀ خشک و تر جنگل را،

پس از این فصل ستمکاری خویش؟!

□

دست تو آتش و باز،

دل من جنگل سبز.

"وای ازین بی خبری"

خواستم،

مثل خودم ابر شوم،

گریه کنم.

آسمان عریان شد،

آتش از چهره فرو ریخت و من

سوختم،

بی که دمی دم زنم از این آتش.

خواستم،

مثل خودم راه روم،

سنگ زد هرچه که در دامن داشت،

راه پر پیچ،

به پاهای ضعیفم،

به تنم.

ساختم،

بی که دمی دم زنم از سختی راه.

خواستم،

مثل خودم باشم و بس،

همه دنیا به نگاهم خندید.

همۀ عمر گذشت.

آخرین روز من است،

و نگاه پرِ از حسرت من،

همچنان خیره به یک پنجرۀ سحر آمیز.

که نفس های شما،

از فرحبخشی آن گرم و پر از اوهام است.

کاشکی آخر عمر،

آخرین روز فقط مثل شما ها بودم.

رها میان



باد و



خاک و



تلخی ایثار.



مجال ما،



به دو انکار سرد می ماند!

نه مسافر

نه عبور

نه سحر گاه فرو رفته به ابهام و سکوت

که مرا می کشد از خاطر شب تاب برون

نه شب ریخته بر پنجره ها

که گهی سخت دراز است و پر از وحشت

و هی

متورم شده از وهم و خیال

نه بهار

نه زمستان و خزان

نه تن شرجی این تابستان،

یادشان نیست که من

آنقدر

سرد و غریب

کوچ کردم به تن دفتری از خاطره ها

که خودم رخت تنِ یادگاریِ

درختان شده ام.

تو فقط میدانی،

دیرگاهیست

که دستان من

آنچنان کوتاه اند

ز کشف تن تو

که به تکرار خوش کودکیم.

نه دگر خاطره هم

رسم تکرار تو را

پشت تصویری محو

برده انگار از یاد.

اما من

بازهم از سر عادت

آخر هر شعرم

زیر ساعت – تاریخ
اولِ

اسم تو را می بوسم.

تقدیم میکنم به تو احساس ساده ام
قلبی که بی گلایه به دست تو داده ام
چشمی که باز کردم از اول به چشم تو
دستی که عاشقانه به دستت نهاده ام
مرجان

من فراموش میکنم که تو را
هر نفس بارها صدا کردم
تا سحر از غم جدایی تو
ناله و گریه با خدا کردم

من فراموش میکنم که تویی
آخرین آشنای دیرینم
آخرین مانده از قبیله عشق
آخرین راز خواب شیرینم

من تو و اخرین نگاه تو را
بی تعلق ز یاد خواهم برد
حرف ناگفته مانده من و تو
در گلو ناشنیده خواهد مرد

بعد از این جز نگاه از من و تو
چیز دیگر به جا نخواهد ماند
باید از یاد برد هرچه که هست
تا ابد عشق ما نخواهد ماند

پس خدا حافظ ای گذشته من
بر تو وعشق بین ما بدرود
دیگر از یاد رفت هرچه که بود
هرچه در قلب خسته ما بود

پس خداحافظ ای تبلور عشق
ای تو معنای زندگانی من
بعد از این قلب خالیم باشد
آخرین یار جاودانی من

بی تو من مثل قایقی هستم
بی قرار نوازش دریا
مانده در بند خواب باد و سفر
شاهد مرگ ساحلی تنها

بعد من قلب عاشق خود را
نزد معشوقه ای دگر بسپار
گاه در سوز نغمه تارت
از من و عشق ساده ام یاد آر

من اگر میروم ببخش مرا
رفتنم مثل رفتن باد است
اختیاری مرا به ماندن نیست
سرنوشت حکم رفتن داده است

بعد ما شیشه ها و آینه ها
ترجمان نگاه ما هستند
راویان حدیث چشمانی
که غریبانه دل بهم بستند


...
مرجان

به زمین میزنی و میشكنی

عاقبت شیشه امیدی را

سخت مغروری و میسازی سرد

در دلی آتش جاویدی را

تولد تموم اسفندی ها رو بهشون تبریك میگم

در رکوع میشکند قامت عشاق ولی
بر زبانها سخن از سجده عشق است هنوز
آتش است مظهر سوزندگی عشق ولی
قصه اش هیزم خشکیده بگفته است به سوز
مرجان

عابد كنار بركه نشست

دستهایش در آب بود كه دید

آن سوی بركه ،

زنی گلو و گلوبندش رابه نمایش گذاشته است.

چشمانش را بست و در سكوت خواند :

" دور شو شیطان ، از من دور شو "

چشمانش را كه گشود

زن صنوبری بود و گلوبندش ماه .

من درخت شعر نابت می شوم!

سایه سار واژه ی وارسته ات !

فال می گیرم خیال خویش را،

در نگاه بی قرار خسته ات

سلام ! ای همه ناتوانی ها

نداشتن ها

سلام! ای همه ی عرق های شرم

سلام! ای زندگی

ای ملال بی پایان

سلام! ای دل قاچ قاچ

ای چاقوی خود ساخته....

سلام .....

در اوین حمله ناگهانی تاتار عشق
خمره دلم
بر ایوان سنگ و سنگ شکست
دستم به دست دوست ماند
پایم به پای راه رفت
من چشم خورده ام

در هذیان احتضار تاب می خورم گیج !

گیج تاب می خورم ،

میان ازل تا ابد ،

ابد تا ازل ...

خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش
مائیم كه پا جای پای خود می نهیم و غروب می كنیم
هر پسین
این روشنای خاطر آشوب در افق های تاریك دوردست
نگاه ساده فریب كیست كه همراه با زمین
مرا به طلوعی دوباره می كشاند ؟
ای راز
ای رمز
ای همه روزهای عمر ِ مرا اولین و آخرین

به چشمانم نگاه کرد و گفت که
دیگری را دوست دارد
دیوانه بود،نبود؟؟
مرجان

همصدایم دلم از غصه بیافسرد بیا
دلم از غصه دوری تو پژمرد بیا

یکی که توی کار ادبیاته گفت سعدی بخون
زبونت برای شعر گفتن وا میشه
نگفت دیگه شعام قرن هفتم هشتمی میشه