انجمن شاعران زنده!

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد
غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب
بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد
چو عاشق می​شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد
ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می​بینم
کمین از گوشه​ای کرده​ست و تیر اندر کمان دارد
چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق
به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد
بیفشان جرعه​ای بر خاک و حال اهل دل بشنو
که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد
چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد
خدا را داد من بستان از او ای شحنه مجلس
که می با دیگری خورده​ست و با من سر گران دارد
به فتراک ار همی​بندی خدا را زود صیدم کن
که آفت​هاست در تاخیر و طالب را زیان دارد
ز سروقد دلجویت مکن محروم چشمم را
بدین سرچشمه​اش بنشان که خوش آبی روان دارد
ز خوف هجرم ایمن کن اگر امید آن داری
که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد
چه عذر بخت خود گویم که آن عیار شهرآشوب
به تلخی کشت حافظ را و شکر در دهان دارد

همچو ني مي نالم از سوداي دل
آتشي در سينه دارم جاي دل
من كه با هر داغ پيدا ساختم
سوختم از داغ نا پيداي دل
همچو موجم يك نفس آرام نيست
بسكه طوفان زا بود درياي دل
دل اگر از من گريزد واي من
غم اگر از دل گريزد واي دل
ما ز رسوايي بلند آوازه ايم
نامور شد هر كه شد رسواي دل
خانه مور است و منزلگاه بوم
آسمان با همت والاي دل
گنج منعم خرمن سيم و زر است
گنج عاشق گوهر يكتاي دل
در ميان اشك نوميدي رهي
خندم از اميدواريهاي دل

رهی معيری

ای از تو چراغ دیده روشن
ای در تو صفای باغ و گلشن
تو جلوه مهر عالم افروز
آن شمع خموش درگهت من

ای چشم و چراغ آشنايی
ای مظهر قدرت خدایی
چون ماه نهفته در پس ابر
رخساره به ما نمی نمایی

تو صبح بهار شادی انگيز
من همچو غروب سرد پاييز
من جام تهی ز شور مستی
تو ساغری از نشاط لبريز

ای نغمه گر عشق بردی تو ز هوشم
آواز تو گرديد آويزه گوشم
آورده می نوشت در جوش و خروشم
خمخانه هستی را بنهاده به دوشم

هر جا که گلی به خنده بشکفت
با من سخن از رخ تو می گفت
چون چشم ستاره تا سحرگاه
با ياد تو چشم من نمی خفت

بر خیز و مخور غم جهان گذران
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران


خیام

Thanks honey

آاااي از رباعيات خيام خوشم مياد

عشق را وارد كلام كنيم
و به هر عابري سلام كنيم
و به هر چهره اي تبسم داشت
ما به آن چهره احترام كنيم
هر كجا اهل مهر پيدا شد
ما در اطرافش ازدحام كنيم
چشم ما چون به سرو سبز افتد
بهر تعظيم او قيام كنيم
زندگي در سلام و پاسخ اوست
عمر را صرف اين پيام كنيم
دوستان اين مجال اندك را
نكند صرف انتقام كنيم
در عمل بايد عشق ورزيدن
گفتگو را بيا تمام كنيم
عابري شايد عاشقي باشد
پس به هر عابري سلام كنيم
..........
من شاعر اين شعر رو نميشناسم ولي چند وقت پيش اين شعر رو تو مراسم خداحافظي مدير منطقه مون
خوندند خيلي خوشم اومد..از مسئول روابط عمومي خواستم برام شعر رو بياره. كه زحمتش رو كشيد

maryashena نوشته است:

نردبان این جهان ما ومنیست

عاقبت این نردبان افتادنی است

لاجرم ان کس بالاتر نشست

استخوانش سختر خواهد شکست

حضرت مولانا

هـــــــــــــــــووورا مريم آفرين عزيزم .. چقدر من اين ابيات رو دوست دارم .. ممنون كه گذاشتي

بهاره جان

قابلی نداشت

مي روم خسته و افسرده و زار
سوي منزلگه ويرانه خويش
بخدا ميبرم از شهر و دیار
دل شوريده و ديوانه خويش
ميبرم تا که در آن نقطه دور
شستشويش دهم از رنگ گناه
شستشويش دهم از لکه عشق
زين همه خواهش بيجا و تباه
ميبرم تا ز تو دورش سازم
ز تو اي جلوه اميد محال
ميبرم زنده بگورش سازم
تا از اين پس نکند ياد وصال

گر بنواری به لطف ، ور بگذازی به قهر
حکم تو بر من روان ، زجر تو بر من رواست
سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست
گو همه دشنام گو ؛ کز لب شیرین دعاست

از خواجه حافظ تبریزی

دلارام نوشته است:

بر خیز و مخور غم جهان گذران
خوش باش و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران


خیام

مرسي عزيزم خيلي قشنگ بود....
من خيلي اين 2 بيت و دوست دارم

maryashena نوشته است:

نردبان این جهان ما ومنیست

عاقبت این نردبان افتادنی است

لاجرم ان کس بالاتر نشست

استخوانش سختر خواهد شکست

حضرت مولانا

مرسي مريم جون...خيلي جالب بود

تا صبحدم به ياد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم
با آسمان مفاخره كرديم تا سحر
او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم
او با شهاب بر شب تب كرده خط كشيد
من برق چشم ملتهبت را رقم زدم
تا كور سوي اختركان بشكند همه
از نام تو به بام افق ها ،‌ علم زدم
با وامي از نگاه تو خورشيد هاي شب
نظم قديم شام و سحر را به هم زدم
هر نامه را به نام و به عنوان هر كه بود
تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم
تا عشق چون نسيم به خاكسترم وزد
شك از تو وام كردم و در باورم زدم
از شادي ام مپرس كه من نيز در ازل
همراه خواجه قرعه ي قسمت به غم زدم

حسین منزوی

شراب تلخ می​خواهم که مردافکن بود زورش
که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش
مذاق حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش
بیاور می که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن
به لعب زهره چنگی و مریخ سلحشورش
کمند صید بهرامی بیفکن جام جم بردار
که من پیمودم این صحرا نه بهرام است و نه گورش
بیا تا در می صافیت راز دهر بنمایم
به شرط آن که ننمایی به کج طبعان دل کورش
نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست
سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش
کمان ابروی جانان نمی​پیچد سر از حافظ
ولیکن خنده می​آید بدین بازوی بی زورش

سر خود را مزن اینگونه به سنگ
دل دیوانه ی تنها٬ دل تنگ
منشین در پس این بهت گران
مدران جامه جان را مدران
مکن ای خسته درین بغض٬ درنگ
دل دیوانه ی تنها٬ دل تنگ
پیش این سنگدلان قدر دل و سنگ یکیست
قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکیست
دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین
سینه را ساختی از عشقش سرشارترین
آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین
چه دلآزارترین شد چه دلآزارترین
نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند
نه همین در غمت اینگونه نشاند
با تو چون دشمن دارد سر جنگ
دل دیوانه ی تنها، دل تنگ..
ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای سرد مکن
با غمش باز بمان
سرخ رو باش ازین عشق و سرافراز بمان
راه عشق است که همواره شود از خون٬ رنگ
دل دیوانه ی تنها٬ دل تنگ...

فریدون مشیری

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم
عاشق نميشوي كه ببيني چه ميكشم
با عقل آب عشق به يك جو نمي رود
بيچاره من كه ساخته ازآب و آتشم
ديشب سرم به بالش ناز وصال و باز
صبح است و سيل اشك بخون شسته بالشم
پروانه را شكايتي از جور شمع نيست
عمري است در هواي تو ميسوزم و خوشم
خلقم به روي زرد بخندند و باك نيست
شاهد شو اي شرار محبت كه بيغشم
باور مكن كه طعنه طوفان روزگار
جز در هواي زلف تو دارد مشوشم
سروي شدم به دولت آزادگي كه سر
با كس فرو نياورد اين طبع سركشم
دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان
لب ميگزد چو غنچه خندان كه خامشم
هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب
اي آفتاب دلكش و ماه پريوشم
گر زير پيرهن شده پنهان كنم تو را
سحر پري دميده به پيراهن كشم
لب بر لبم بنه بنوازش دمي چو ني
تا بشنوي نواي غزلهاي دلكشم
ساز صبا بناله شبي گفت شهريار
اين كار تست من همه جور تو ميكشم
شهريار
........................
نكات غير اخلاقي از جانب شاعر بوده است